Hij schreef dat ik moet gaan voor een scheurkalender op zijn kiwiaans. Driehonderdvijfenzestig gedichtjes over de leefwereld van onze kiwi.
Dat zal de druivelaar doen verbleken. Deze laatste klein formaat scheurkalender met voor elke dag een flauwe grap op de achterkant, kende ik van concept. Mijn grootouders hadden die en mijn grootmoeder las ze mij als kind altijd voor als ik op bezoek kwam. Ik wist tot recent niet dat die scheurkalender ‘druivelaar’ heette. Tot een collega het in haar reactie op een mail vermeldde. Een mail van mij met een aantal datavoorstellen voor komende overlegmomenten, met her en der een flauwe woordspeling ertussen gebreid. Dat deed haar associëren.
Dat woord breien gebruik ik trouwens ook vaak in combinatie met woorden en schrijven, al zeg ik het zelf. Misschien moet ik tijdens het schrijven van dit blogbericht mijn onderbewustzijn de opdracht geven een gedicht te ‘construeren’ met de woorden ‘kiwi’ en ‘breien’ erin. Die gedachte bezorgt me alleszins hier en nu al een glimlach. Te zot voor woorden. Te gek voor spek. Te lang voor een Chinees.
Enfin. Nu heb ik eigenlijk nog niet uitgemaakt waarover ik hier en nu zal schrijven. Alleszins zit ik op mijn koertje, heb ik geen internetverbinding en zal ik dus straks weer handmatig alle witruimtes mogen corrigeren als ik deze hele wrap aan woorden oprol, vastneem en in de WordPress van Fiducia prop.
Titeltje: check! Categorie: Check! Tags: diepe zucht, wat plak ik er nu weer op?
Hoe eten trouwens een invloed kan hebben op de schrijfstijl. Net een wrap gegeten. Vandaar. Eigenlijk twee. En wederom iets te snel.
Nog steeds geen zinnige zinnen dus. Jammer. Maar we zetten door.
Dat ik daarstraks vlakbij bibliotheek de Krook in Gent aan een tafeltje zat waar even later vlak daarnaast Tom Lanoye zich neervlijde om de architectuur van De Krook te becommentariëren met zijn tafelgenoot. Moet ik dat vermelden? Moeten, moeten,… niks moet.
Bedenk ik me net dat ik nog een scheurkalender heb liggen van 2018 die ik niet gebruik. Ik dacht ook bij de aankoop: weet je wat, ik scheur de blaadjes er niet af, dan kan ik volgend jaar nog genieten van de spreuken. Maar ik kijk er amper in en hij ligt te bestoffen op de kast. ‘Elke dag levenswijsheid uit de oosterse en westerse filosofie voor inspiratie, kracht en zelfinzicht.’ Ik zal dadelijk eens op de dag van vandaag kijken. Neen, het kan me opnieuw niet beroeren. Mijn excuses Ernst Bloch.
Soms heb ik dat, dat ik iets koop waarvan ik denk dat het mijn leven gaat verrijken. Dat was wellicht het geval bij deze scheurkalender. Dat heb ik soms ook met magazines. Dat ligt daar dan zo mooi te glanzen in de krantenwinkel en dan denk ik ‘oh dat is toch zo gezellig om daar lui in te bladeren, laat ik er één kopen.’ En dan kies ik keurig en koop ik de meest sprekende frontfoto met bijbehoren en… blijft dat blad onaangeroerd liggen thuis.
Tot het verticaal geklasseerd wordt. Want een niet gelezen blad weggooien kan ik toch niet?! Welke boodschap geef ik daarmee aan de kinderen?
Ach, ach…
Ik zit hier wel goed zo. Het was een goeie dag. De kiwi mag tevreden zijn. Hoewel ik een uur later dan gepland richting werk vertrok, beetje versufd nog, heb ik toch een goede vergadering gehad met een strakke planning voor morgen. De namiddag werd een fijn ingevulde halve dag vrij in aangenaam gezelschap in Gent. Voor herhaling vatbaar. Ik heb voor de tweede keer op rij een lift naar huis gekregen van haar, ze drong er op aan.
En ik bedacht me dat ik dus die terugrit op mijn halftijds treinabonnement nog niet had moeten invullen.
Eerst beraamde ik het stiekeme plannetje om van de 12 een 13 te maken voor morgen. Tot ik me bedacht dat de ingevulde regel begon met DONDERDAG. Daar is al wat moeilijker een VRIJDAG van te maken. Dan maar twee ritten op de Rail Pass morgen. Of ik haal de helikopter nog eens van stal 😉
Morgen is mijn laatste werkdag voor een weekje cursus/verlof/kunstcreatie. Jiehaa! Heb er zin in.
Het valt nog te bezien of de blogberichten zich laten schrijven daar. Best wel, als mentale hygiëne.
Al worden het door beperkte wifi-omstandigheden mogelijk slechts wachtende woorden in een foldertje offline.
Klaar om de wereld te zien als de kiwi weer voet aan wifi-grond zet binnen een dikke week.
En dat de diepe vermoeidheid me gespaard mag blijven van nu tot na…mijn beleefweek.
Amen.
Ok, daar gaan we dan met mijn onderbewustzijn:
ik vroeg een vriend hoe gek ik ben
nu ik een Kiwi tracht te breien
hij raadt me Wikipedia aan
en lacht met mijn contreien