Photo by Antonio Poveda Montes on Unsplash
Ze stuurde me een uitnodiging door omdat ze dacht dat ik er iets aan zou hebben.
Ik las het bericht. Een startende onderneemster schrijft haar verhaal neer en lanceert een idee.
Opgebrand op het werk. Vier maanden thuis om terug op te laden. Een eigen zaak starten en daar helemaal voor gaan. Stilaan voelen hoe ze opnieuw opbrandt. En dan nu het idee lanceren om met een aantal vrouwen eropuit te trekken om te wandelen in de bossen, te keuvelen en samen te koken. Met ook yoga op het programma maar dat is geen moetje.
Ik heb daarop mijn computer afgesloten en ben een grote wandeling gaan maken.
Smartphone: check!
Sleutel: check!
Identiteitskaart en twintig euro: check!
Die twintig euro omdat ik geen kleingeld meer had en ik toch even die ‘lekkere bakker’ wou aandoen. Ook om de kleine hoop van mijn jongste op wat lekkers niet meteen van de baan te schuiven wegens geen geld op zak.
Bijna de hele weg zat ik een liedje te neuriën dat al een aantal dagen mijn hoofd bewerkt.
The moment I wake up, before I put on my makeup, I say a little pray for you.
En nu schrijf ik dit neer en ben ik ineens niet zeker meer of het dit liedje was.
Haha, typisch ik…
Maar ik heb toch lekkere galettewafeltjes met chocola gekocht. Hoewel ik dacht dat de bakker al gesloten was.
Stond daar een kabouter op me te roepen: ‘Kom binnen. De deur is nog open! Ik sta op de deurklink.’ Geen zwarte prins op een kameel te zien dus schrijd ik binnen, behoedzaam de kabouter op mijn handen dragend. Valt mijn oog op de galettewafels met chocola. Ja! roep ik uit en ik laat de kabouter een salto maken en zorg dat hij weer veilig op zijn voetjes neerkomt in mijn linker handpalm. ‘Prima keuze!’ zegt hij. Betalen, kabouter terug op de deurklink posteren. Nog snel een prins teleporteren. En weer verder.
Was overigens de hele weg verdiept in observatie en gedachten want toen ik een tuin voorbijliep en een beest keihard begon te blaffen (ik vermoed dat het een hond was) schrok ik bijna een meter hoog. En dan al wankelend heel even in een deuk om zoveel alertheid.
Toen de fietser die aan de overkant voorbijreed, aangaf dat ook hij geschrokken was, kon ik mezelf weer geruststellen: oef, ik ben normaal 🙂
Maar wat ik wou vertellen…Een vrouwenweekend organiseren lijkt me geen ontspannende activiteit. Zelfs er naartoe gaan lijkt me geen ontspannende activiteit. Bovendien werd nogal benadrukt dat als je zegt dat je meegaat, je ook ‘moet’ meegaan. Geen excuses. Tja. Dat is op zijn minst buiten de kuren van mijn gezondheid gerekend. Als die vandaag ja zegt en binnen vier dagen of drie weken zegt die neen, dan mag je op je hoofd staan dansen, mijn ‘huis’ zal alle aandacht krijgen die het nodig heeft.
Bovendien word ik al moe bij de gedachte met een bende onbekende vrouwen op pad te gaan.
Geef mij maar een solo wandeling, of een terrasje met mijn beste vriendin. Zelfs al duurt dat hoop en al anderhalf uur, dat is vakantie voor mij. Ik geloof niet in hard werken om met een aantal weken vakantie beloond te worden. Ik geloof in alle dagen wat vakantie inlassen. Bijvoorbeeld alle dagen een mini-kunstenaarsafspraakje, zoals Julia Cameron het introduceerde in mijn leven.
Elke ochtend een paar minuten één zijn met de ruimte buiten zonder iets te ‘doen’.
Elke avond een blogbericht knutselen om de dag te bevatten.
Ik zag daarnet een mama-eend het water oversteken omringd door zes kleine kuikens.
Schoon was dat. Ook even rond me gekeken vooraleer ik een pluisbloem aftrok en blazend het vruchtpluis verspreidde. Een kinderhand is gauw gevuld.
Moe maar voldaan neem ik dadelijk een galettewafel.
Maar eerst alvast een kop koffie zetten om de chocola bij weg te smelten.
Geniet daar!
