Ik word er moe van als ik hen hoor vertellen. Over veranderen van bewindvoerder voor een vader die wilsonbekwaam is. Wat dat met zich meebrengt aan administratie, procedures en heen en weer geloop en gebel. Over de procedures en valkuilen als je met een buurt beslist om er tegenin te gaan dat een brok natuur verkaveld wordt om er appartementen op te zetten. Over het gebruik van nieuwe software die totaal niet is afgestemd op de gebruiker. Waardoor het oplossen van fouten een soep wordt waar veel tijd in kruipt en een oplossing overigens niet gegarandeerd is.
Maar ik heb goed en in goed gezelschap gewandeld vandaag. Ben daarna wat in de bibliotheek onder de studenten en krantenlezers gaan zitten tokkelen in stilte en verbondenheid. Vreemd vond ik het dat de studenten werden aangemaand om in een andere ruimte te gaan studeren terwijl er tegen mij niets gezegd werd over het feit dat dit een leeszaal was terwijl ik met laptop toch ook de ruimte benam. Misschien gelden dezelfde regels niet voor eigen vrijwilligers, bedacht ik me. Al kende ik de dame die toezicht hield niet. Hoewel…was zij het niet die in ons gehuurde leslokaal binnenviel tijdens een schrijfcursus om de kortste doorsteek te maken naar een andere werkruimte? Ondanks stil protest van mijn collega-cursusbegeleider. Ondanks het zicht op die acht mensen die rond een tafel aandachtig zaten te werken.
Respect is iets vreemds. Wordt niet altijd op dezelfde manier begrepen heb ik de indruk.
Collega opgezocht op mijn vrijwilligersstek. Hij was er niet. Post-it achtergelaten met onnozeliteit. Naar de inlees-sessie gefietst. Maar eerst nog een nieuw spatbord gaan halen voor de fiets van mijn jongste. Ze wilde met een half spatbord aan haar voorste wiel toch op stap vanochtend. Ik mocht het er niet afvijzen. Na een domme val van haar fiets sprong de andere helft van het spatbord de koer op gisterenavond. Resultaat van een ongelukkige botsing met mijn eigen fiets die ik ernaast wilde manoeuvreren. Heb haar vanochtend met mijn eigen fiets op stap gestuurd en ben zelf met de hare op wandel gegaan. Nadat ik het halve spatbord er alsnog had af gehaald. En het regende toen ik terugkwam. En fietsen zonder spatbord is … vettig. Broek in de was. Losse kleren aan.
Nog gesukkeld met het losvijzen van één en ander om haar kersverse voorste spatbord te installeren. De inbus…euh…ontvanger?? bleek dolgedraaid. Maar ik heb het gefikst. Ze kan morgen weer op stap.
Altijd wat last-minute commotie als er wat scheelt met die fietsen. Zo werd mijn oudste vorig weekend kwaad op haar te platte band. Reeds bij vertrek. ‘Hij is al een aantal weken plat.’ Ja, zo gaat dat als je die niet oppompt. Soms wordt het zelfs erger.
Ze hoopt misschien dat hij zich dik maakt als ze er tegen vloekt. Valt te proberen.
Maar na wat gezeur van mama hebben we beide banden samen intussen ook weer wat verse lucht gegeven.
Niet gedacht dat ik dit nog zou schrijven vandaag. Best wel gevuld dagje, realiseer ik me nu. Heb trouwens die collega op mijn vrijwilligerswerk opnieuw opgezocht na mijn inleessessie. Die ik overigens vroegtijdig afbrak omdat mijn tong vandaag te vaak in de knoop lag bij de onlogische zinnen. En de audiosoftware ook niet helemaal mee wilde. Nog dik twee derde van het boek te gaan. Nu stoppen is geen optie. Nieuwe afspraak volgende week.
Mijn collega zei trouwens dat ik moet stoppen met dreigementen op post-its te plaatsen.
Soms is er humor.
Vorige keer schreef ik ‘I´ll be back’.
Dat vond hij erover. Stalking.
Wat schreef ik vandaag weer?
‘I was here. Whoehaha.’
Weeral.
Hardleers.