‘Technici gezocht met passie voor de reiziger.’
Ik las deze oproep op het scherm in de trein afgelopen week. Op dat scherm worden wel meer aankondigingen getoond zoals het traject en vermoedelijke aankomsttijden, de organisatie van de wagons en niet onbelangrijk, een vriendelijk welkomstwoord als ‘goeiemorgen’.
Dit naast de boodschappen die de huidige generatie conducteurs laat horen. De één al met een aangenamere stem dan de andere. In de ene trein al beter te verstaan dan in de andere. En de ene boodschap al relevanter dan de andere. ‘We komen aan in het eindstation van deze trein. Gelieve bij het verlaten van de wagon na te kijken of u niets of niemand vergeet’. Een vleugje humor…waarom niet.
Maar deze oproep: ‘Technici gezocht met passie voor de reiziger’. Met een foto van een man die aan ‘iets’ aan het sleutelen is met de glimlach. Ik weet het niet. Zouden ze niet meer succes kunnen halen mochten ze de boodschap omkeren en er van maken ‘Reizigers gezocht met een passie voor techniek.’
Ik denk dat hun publiek, de treinreizigers in dit geval, zich dan meer aangesproken voelt en iemand met passie voor techniek vinden is denk ik net iets geloofwaardiger dan iemand met een passie voor de reiziger vinden.
Wat heb je dan aan die passie, als je tijdens je werk niet rechtstreeks met die reiziger in aanraking komt?
Als je hem enkel in gedachten moet houden terwijl je de trein op technisch vlak klaarmaakt voor roulatie.
Dan vraag ik me ook af of ik de enige ben die dat opmerkt en die zich afvraagt wie zich door deze quote aangesproken voelt.
Ik ben een techneut. Of heb op zijn minst mijn techneutendiploma behaald jaren geleden.
Al denken veel mensen vandaag dat ik psycholoog of psychiater ben. Maar dat is een ander verhaal dat er hier niet toe doet.
En een passie voor de reiziger hebben. Dat ligt volgens mij meer in de lijn van wat je van een conducteur mag verwachten. Al is passie in deze wel een vreemd woord.
Want ik kan me voorstellen dat je bij de ene reiziger al met iets meer passie het treinticket inscant dan bij de andere. Is het niet de handeling die passie vraagt, en niet het doelpubliek…?
Ben ik nu nog te volgen of maak ik het te ingewikkeld, vraag ik me dan ook af…
Misschien is het gewoon wat spielerei. Of gewoon de vooraankondiging van de titel van een nieuwe NMBS-film die binnenkort op het scherm te zien zal zijn in de trein. Enkel voor reizigers die een geldig vervoerbewijs kunnen tonen. Met via koptelefoon simultaan vertaling in de moedertaal van de reiziger. Met bij elke stopplaats een korte samenvatting van wat er al gebeurd is. Een film die zich aanpast volgens het traject. Misschien iets interactiefs…waar de reizigers het vervolg van de treinrit-film mee kunnen vormgeven. Door bijvoorbeeld naar het toilet te gaan en de deur niet te sluiten. Stel u voor. Allen vol verontwaardiging het beeldscherm in de gaten houdend…terwijl de man intussen allang weer op zijn plek zit. Maar ja, wie ziet de mens nog. Wie heeft nog passie voor de reiziger?
Een film, met passie gemonteerd door de vers aangeworven techneut met passie voor de reiziger.
Brengt me bij mijn laatste bezoek aan mijn psychiater. Hij vroeg me hoe het zat op relationeel vlak.
Ik zei eerlijk dat ik geen relatie heb. Dat ik ook niet op zoek ben. Bij zijn derde vraag gaf ik wel toe dat ik er wel voor opensta.
Misschien moet ik ook een vooraankondiging van mijn romantische film maken. Al is die volgens mij al jaren geleden gebricoleerd. Le fabuleux destin d´Amélie Poulin met Audrey Tautou komt alleszins heel erg in de buurt van de fantasiekronkels die leven in Wonderland voor mij met zich meebrengt.
Hoe zou mijn annonce voor een partner eruit kunnen zien? ‘Gezocht: …’
Dacht je nu echt dat ik dat hier zou verklappen? Dat ik dat zelfs zelf kan vormgeven?
🙂
