Wat een vreemde dag.
Heb wel in een zestal boeken gesnuisterd waarbij ik van het laatste zonet wat samenvattingen op fiches heb neergepend.
Materie waar ik binnenkort mee wil experimenteren.
Her en der een woordenboek nodig gehad tijdens mijn snuisterwerk. Zowel in het Engels als in het Nederlands.
En dat ik dat dan nu allemaal mooi terug in de kast zou moeten opbergen.
Ik kan natuurlijk ook het argument van mijn oudste dochter gebruiken, dat ik onlangs herlas in een schriftje met neerslag van onze overlegmomenten die we zo´n twaalf jaar geleden regelmatig hielden…
Dat ze niet akkoord ging de tafel leeg te maken na het knutselen omdat ze anders alles weer tevoorschijn moest halen als ze opnieuw wou knutselen.
Daar zit wel iets van efficiëntie in natuurlijk. Waarom heeft een mens eigenlijk kastruimte?
Maar ik weet hoe ik me voel als ik thuiskom, of zelfs als ik ´s ochtends de leefruimte betreed en de tafel ligt vol boeken, tekengerei en dossiers her en der. Beetje chaos om me in ’thuis’ te voelen?!
Ik zou ook zo´n opbergbakken moeten hebben als in de kinderopvang, een bak voor elk soort speelgoed…
Mmmh, kan ik misschien iets mee hier en nu. Of seffens en subiet. Meteen na het schrijven dan maar.
Dus…toch inderdaad maar even de tijd nemen en mijn hoofd breken over hoe ik mijn spullen wil organiseren.
Ook nog eens de grove borstel laten beslissen over wat al te lang onaangeroerd bleef. Om eventueel elders een nieuw leven te vinden.
Er ligt alleszins al een grote witte beer klaar om te verhuizen naar de kringloopwinkel. Hij heeft hier nooit zijn habitat gevonden volgens mij.
Deze week vertoef ik weer een paar uren onder de ukjes. Een voorleessessie in de bibliotheek, een babysit en nog een voorleespartij in het park.
Heb last minute nog gevraagd aan de jeugdbibliotheek om wat boeken klaar te leggen.
Ik betrap er mezelf op dat ik altijd naar dezelfde verhalen grijp. Niet bevorderlijk voor het ontdekken van fijn nieuw materiaal.
Wat ik ook merk is dat ik, mogelijk door het absorberen van zoveel tekst, nu niet echt in schrijfmodus zit. Maar ik heb er me niet door laten tegenhouden. Goed van mij!
Misschien houden al die immigrant-letters de emigrerende letters tegen…
Of staat er een muur die de de emigrerende letters tegenhoudt…
Stel u voor.
Wie heeft die muur daar gezet?
En waarom doet hij zijn ding maar in één richting?
En wat gebeurde er toen? Ineens vlogen haar vingers weer over het toetsenbord en dacht ze aan die andere muur.
En aan de reis naar Berlijn jaren terug. De controle op de bus. De vrouw van de douane die een goedkeurende opmerking gaf over de foto op mijn visum…
Ik die me nochtans had proberen klein maken om vooral niet gezien te worden door deze norse vrouw.
Hoe we elke nacht tot echt wel stuk in de nacht het Berlijnse uitgaansleven verkenden en we ´s ochtends weer paraat moesten staan om onze nietigheid te ervaren bij het nieuwe confronterende materiaal. Hoe ik die ene postkaart van mijn favoriete acteur kocht, hem thuis overtekende en aan mijn kastdeur in mijn kamer hing. Waar hij mogelijk nog hangt tenzij mijn ma hem heeft verwijderd.
Een reis die grote indruk op me maakte. Ik volgde niet eens Duitse les, ik volgde technisch tekenen als keuzevak. Maar ik wilde mee met mijn beste vriendin. Eens een keertje geen turnen voor een week. En dan met hese stem thuiskomen en gezeten op de trap uitleggen aan ma, pa en broer hoe dat zo gekomen was.
En zij al met schrik van…oei oei…is de toon gezet?
Enfin. Het liep niet zo´n vaart.
Maar de ommekeer in dit bericht was echt wel frappant. Van rustig kabbelende wanorde naar een stroom van herinnering.
Dan toch weer wat ruimte in mijn hoofd. Oef 🙂