Photo by Joey Thompson on Unsplash
Boos was ik. En dat zo vroeg op een zondagochtend terwijl er niemand in mijn buurt was. Bij het ontwaken zette ik de vliegtuigstand van mijn Smartphone af en er liep een bericht binnen. Van een vroegere klasgenoot van mijn oudste dochter.
‘Hey mama kan jij voor mijn nummer even card stop bellen, dochterlief.’
Ze was gisterenmiddag naar een festival vertrokken, wie weet van hoe laat dateerde dit bericht.
In een boze impuls schreef ik terug (nog steeds naar de vroegere schoolmakker):
‘Doe het zelf dochter, het is jouw probleem.’
Zij heeft er immers zo een handje van weg om alles alleen te willen doen en weinig bemoeienissen te dulden. Maar als er dan iets fout loopt weet ze ons snel te vinden.
Maar toen dacht ik aan het bedrag dat ik net had gestort op haar zichtrekening als extraatje voor de zomer. En ik belde prompt card stop en blokkeerde haar kaart. Wat ik ook weer schreef aan haar makker. En toen kreeg ik dat akelige gevoel dat het wellicht niet om card stop draaide maar om het feit dat ze vanop een GSM van een vriend vroeg haar nummer te blokkeren. Dus schreef ik weer
‘Moet sim kaart van GSM geblokkeerd? Heb ik het allemaal verkeerd begrepen?’
Geen reactie. Ze was wellicht nog niet wakker op dit ontiegelijke ochtenduur.
Dan toch alvast de sim kaart laten blokkeren en in het park een stevige wandeling gaan maken met een vriendin. En af en toe, wellicht net iets te vaak, mijn onzekerheid geuit over dit voorval. Ik was alert op een bliepje van mijn smartphone met een reactie van mijn dochter.
Oh neen, dit was niet de eerste keer dat ze iets waardevol verloor.
En zouden al haar spullen weg zijn?
Geraakte ze nog terug thuis?
Terug thuis kreeg ik na de middag een lacherige dochter aan de lijn. Dat ze zich vergist had en het niet ‘card stop’ was dat ze had moeten schrijven. Ze bedankte me plagend dat ik haar bankkaart had geblokkeerd. Ze had nog tien euro op zak maar keerde met haar vriend terug met de wagen.
En dat ze maandag dan wel naar de bank zou gaan. Vredevol telefoontje.
Iemand had haar Smartphone uit haar achterzak gestolen terwijl ze naar een optreden stond te kijken. Tja. Misschien al goed dat ik de bankkaart ook heb geblokkeerd. Die zit misschien nog in haar rugzak in de tent of zo.
Herinnert me aan drie jaar geleden in Barcelona met haar vriendinnen.
‘De handtas lag maar twee meter achter ons in het zand mama’.
Dan is het lopen naar de ambassade natuurlijk als je daarna nog het vliegtuig moet nemen.
Even enkele dagen in een ander land een streepje cultuur opsnuiven.
Nu moet ik op dit moment niet veel zeggen want momenteel heb ik ook geen identiteitskaart. Ik gebruikte ze voor het laatst bij het uitlenen van een boek in de bibliotheek en herinner me dat ik stond te twijfelen of ik ze voorlopig elders zou stoppen zodat ik mijn geldbeugel niet opnieuw moest boven halen.
Ik merkte toevallig dat ze zoek was toen ik me moest aanmelden bij de balie in een overheidsgebouw. Even in mijn geheugen gestruind of ik een aanknopingspunt vond.
Neen, niet teruggevonden in de bibliotheek.
En de politieagent die me aan een voorlopig document hielp, zei smalend
‘Wat heeft iemand eraan als hij jouw identiteitskaart terugbrengt? Niets toch? Niet alle mensen zijn zoals jij en ik. Waarom slaan sommige mensen bushokjes aan diggelen?’ Tja.
Ach ja. Weer een anekdote rijker zeker.