Photo by Leo Rivas on Unsplash
Het kriebelt.
Het kriebelt zo erg dat ik al vooruitblik naar het inslapen van straks en me afvraag of dat vlot gaat verlopen. Dus nu maar even bewust trager typen en de geur van het opwarmende overschotje eten van maandag tot me laten doordringen. En alert blijven of die geur niet naar het aangebrande neigt omdat ik hier trager zit te typen en de oven zijn grenzen niet kent.
Ik hoop dat ik vanavond weer ga kunnen luisteren naar Wonderland op Radio 1. Gisteren was er Sporza. Ik betrap me er dan op dat ik mezelf even forceer dat ook een aangenaam programma te vinden, maar ik kan mezelf niet voor de gek houden.
Toch niet over dit aspect. Dan gaat de radio af en lig ik gewoon te verstillen in bed. Meanderende gedachten en sensaties aan me voorbij te laten gaan. Er één of ander spoor uit te pikken om wat dieper te exploreren. Overigens bleef de vriend van mijn jongste slapen vannacht en met dit binnendeurloze huis (behoudens de badkamer) is dat toch altijd wat onwennig. Gelukkig blijven intieme geluiden me gespaard. Heb mijn kinderen ook duidelijk gemaakt dat ik de activiteiten die intieme geluiden teweegbrengen niet appreciëer als ik er ben, gezien de structuur van dit huisje. Enfin, geen irritaties op dat vlak.
Respectvol samenleven, altijd fijn.
Meestal ga ik vroeger slapen dan mijn kinderen. Tot voor kort vond ik dat ongepast van mezelf. Maar zij maken er geen punt van. Zeker mijn oudste dochter rekt het soms tot een stuk in de nacht. Heeft een heel ander ritme dan ik. Waarom zou ik haar dwingen ook vroeg te gaan slapen? Of waarom zou ik mezelf forceren langer op te blijven? Mijn jongste vind het overigens niet fijn als ik in de zetel in slaap dommel, in mijn poging er te zijn voor haar. Slapend, stel u voor. Dan verzoekt ze me met lichte aandrang te gaan slapen.
Ook vroeger al had ik veel slaap nodig. Daarom was het pendelen tijdens mijn studies zo zwaar. Om zes uur opstaan, om zeven uur thuis. Geen fut meer om nog cursussen vast te nemen tenzij we een labo moesten voorbereiden en ik geen keuze had. Forceren. En tijdens de examens mezelf uitputten door toch ´s nachts nog dat ene hoofdstuk erin te pompen. Vaak in tranen. Toen al.
Daarstraks ben ik naar de zesde sessie geweest van ‘dat traject waar ik zo uit leer’.
Waarom houd ik toch die geheimzinnigheid aan? …
Eens komt de dag, dat Fiducia haar naam prijsgaf…
Ik had geen prototype uitgewerkt. Ben er onbevangen naartoe gegaan met de intentie te luisteren en indien gewenst en zonder manipulatie, aan te haken bij één of andere groep. En zo merkte ik op hoe de cursus van de afgelopen twee dagen me verbinding gaf met wat er vandaag naar boven kwam drijven. En zo haakte ik aan bij het idee van een bijna naamgenoot met wie ik al in de eerste sessie verbinding voelde en raakten we door onze ideeën op elkaar los te laten, op elkaars woorden in te haken en er een derde opinie bij te halen, helemaal enthousiast over wat we in gedachten geconstrueerd hadden.
Maar het is en blijft haar idee. Zelfs al geeft ze aan dat ze het zo moeilijk vindt het te ‘verkopen’. Ik wil dit mee vormgeven met haar en haar ermee zien schitteren, eventueel met mijn toevoegingen voor extra glans of zoiets.
Er zit een glimlach in mijn lijf op dit eigenste moment.
Erg vertraagd ben ik overigens niet.
Misschien dat de afwas dit stukje voor me klaart.