Tag: passie

Geplaatst op

Acuut gezond

nikko-macaspac-263785-unsplash

Photo by nikko macaspac on Unsplash

Dat het vreemde dagen zijn. Veel en diep slapen. Met een wat onbestemd gevoel opstaan.
Vanochtend heb ik wat opschoonwerk gedaan op mijn laptop. Ben nog niet helemaal klaar maar ben toch al goed opgeschoten. Wel opvallend dat in de nieuwe folder ‘passies’ die ik creëerde, 35 folders staan…misschien moet ik maar eens gaan clusteren.

Leverde ook verrassende ontdekkingen op. Bijvoorbeeld dat de cursus vertellen in Frankrijk waar ik zo´n mooie herinneringen aan heb niet in 2013 was, zoals ik altijd dacht, maar in 2011. En dat het juni 2016 was toen ik die ene belangrijke stap nam die me in staat stelde een behandelrelatie die ik in 2011 al beëindigde écht ‘los’ te laten.

Hoe ik nu een kleine twee jaar verder sta en eindelijk begin te leven. Nog met veel pijn en worstelingen, maar met voldoende mooie momenten om me aan op te trekken.

Hoe ik de toekomst nu mee vormgeef, waar ik dik zes jaar geleden geen toekomst meer zag. Hoe ik de stekker dan maar halsoverkop in een ander stopcontact heb gestoken. Eentje met meer frequenties om me op in te tunen. Getuige mijn folder ‘passies’.

Ga ik hier nu echt schrijven dan ik trots ben op mezelf?
Allez vooruit, als retorische vraag dan.

Verder heb ik mijn dag gevuld met notities herbekijken en clusteren, lezen, wassen, afwassen, freewriting met tranen en het invullen van mijn dankbaarheidsboekje. En die laatste twee mag ik echt wel weer integreren in mijn doordeweekse dagen. Evenals wat formele meditaties. Heb overigens ook een heel pak meditatie-mp3´s teruggevonden. Ik weet waar ze staan, maar meestal kies ik voor stilte. Of zoals nu, het klotsende geluid van de wasmachine op de achtergrond. Of straatgeluiden.

Ik dacht dat ik meditatie had geïntegreerd in mijn dagelijks leven, maar ik ben er niet meer zo zeker van. Ik ben wel alert dat als bijvoorbeeld mijn brein te snel ‘draait’, ik bewust traag ga stappen, als om de traagheid in heel mijn systeem te forceren. En andersom, als de energie helemaal vastzit en ik ronddobber in somberheid, dan forceer ik me om buiten te gaan. Om wat kinetiek in de potentiële energie te brengen. Soms beweeg ik tussen de twee extremen op één dag. Het vastzitten is meestal s´ochtends. Als ik dan ´s avonds een té actief hoofd heb wordt het alle hens aan dek om te vertragen zodat ik kan inslapen. Soms zijn er slapeloze nachten vol hersenactiviteit. Soms dans ik dan maar om die energie uit mijn hoofd weg te trekken. Slaapmedicatie neem ik niet meer. Mijn arts weet dat.
Er zijn hulpverleners die dat gevaarlijk vinden.
Ik ben geen hulpverlener en ik vertrouw intussen op mezelf.

Ik kan me al niet meer voorstellen hoe het vroeger was. Hoe ik me toen voelde.
Toen ik nog niet ziek was. Chronisch ziek.
Chronisch…misschien wordt het tijd dat ik af en toe acuut gezond word en daar even bij stil sta. Zoals nu.

Ach, ik ben wellicht zo gek als een deur, tot je me een raam noemt en zich een nieuwe wereld opent.

 

 

Geplaatst op

Evidenties

evidenties.png

Een tijdje geleden beluisterde ik via een link op Linkedin een podcast van Maarten Van Damme. Hij noemt zichzelf People and Life Enthusiast. In het interview vertelt hij over zijn carrièrepad en zijn passies en aan het einde van het half uur geeft hij zijn visie over drie vragen die een HRMeetup inleiden die op 12 september in Evere doorgaat. Over reïntegratie op de werkvloer na langdurige ziekte.

Dus wat doet bibi? Ze gaat naar die HRMeetup op zoek en schrijft zich in. Stuurt aansluitend nog een mailtje naar de organisatoren met verwijzing naar haar laatste blog over, inderdaad, de eigen reïntegratie op de werkvloer na langdurige ziekte, en krijgt prompt een uitnodiging om zelf een podcast te cocreëren. En madam zegt ja, en ze schrijft dat in haar agenda en denkt, ‘zo, dat is snel geregeld.’

Tot de dag nadert en de twijfels opsteken. Wat zei Michel, mijn contactpersoon, ook alweer? De Podcasts worden tweehonderdduizend keer beluisterd…waarvan  een kleine helft door HR mensen…
Maar wil ik wel op deze manier mijn verhaal de wereld insturen? Zitten mensen daarop te wachten? Stemmetjes pro en contra in mijn hoofd. Maar de stap is gezet, bovendien blog ik nu ook al open en bloot over pijnlijke dingen dus ‘gaan’ zal ik.
Maar tweehonderdduizend…dat is toch behoorlijk wat…

Zodoende stap ik afgelopen vrijdagavond het gebouw in Evere binnen en ontmoet op de eerste verdieping een jongedame van een jaar of vijf die naar vier mensen in een studio wijst. Ik ben veel te vroeg (dat heb je soms als je met de trein gaat en anticipeert op vertragingen) en zet me in een zeteltje een eindje verder op de gang. Een tiental minuten later komt het meisje vergezeld van Michel, haar papa en tevens studiomeester van dienst, me ont-moeten. We lopen naar de vergaderruimte recht tegenover de studio. Een fijne kennismaking volgt en ik ontdek ook de tekenkunsten van Manon, de kleine jongedame, en werp een blik op de stapel prentenboeken die naast haar op tafel ligt. Michel zegt me dat er nog een interview loopt met een werkgever en een medewerkster die na een burn-out weer aan de slag is gegaan. Dat ik dus even moet wachten en best mijn GSM al af zet.

Michel verdwijnt weer de studio in dus ga ik in gesprek met Manon over haar tekening en vraag of ze het leuk zou vinden als ik een verhaaltje voorlas.
Als haar ogen op dat moment geluid konden maken, moest de lopende opname hernomen worden! Schitterend!
Ze kiest een verhaal uit over kleine Mol die in het donker kan zien en daarmee heel alleen staat in zijn verhaal. We gaan af en toe tussen het voorlezen door in dialoog over de gebeurtenissen en ik ontdek al snel dat hier een pientere dame naast me zit. Het boek is nog niet uit of Michel komt me halen. Het duo uit de studio wil in de vergaderruimte nog wat vragen voorbereiden en intussen kan mijn interview afgenomen worden. Manon komt naast me zitten in de studio en krijgt strikte instructies. Zwijgen en stilzitten.
Nog even de micro afstellen, een stemtest en we zijn vertrokken.

Het half uur is zo om, hier en daar was ik mijn draad kwijt maar ‘dat knipt Michel er wel uit’ wordt me gezegd. Ook niet helemaal zeker of wat ik zeg over mijn nieuwe job goed verwoord is ‘maar ook dat kan geknipt worden’, als mocht blijken dat ik of mijn werkgever aan wie ik de proefversie wil voorleggen, niet tevreden is. En als er straks zoveel geknipt wordt dat er niets overblijft, wel dan ben ik alvast toch een ervaring en enkele fijne ontmoetingen rijker.

Manon zit naast me als haar mama Caroline, die me interviewde, me als afsluiter vraagt wat ik nu ga doen. En ik kijk naar Manon en zeg ‘ik denk dat ik nu het verhaaltje van Manon verder ga voorlezen.’ De kleine dame draait met een ruk haar hoofd naar me toe en doet haar ogen weer schitteren.
‘Ja!’ zegt ze enthousiast en laat zich meteen van haar stoel glijden.

En ik lees verder over klein Mol in ‘onze’ vergaderruimte, terwijl de eerdere opname wordt verdergezet. En ik brei er nog een boekje aan over de lotgevallen van Barbie en Ken en consoorten, ook al ligt die verhaallijn me veel minder.  Op een bepaald moment zeg ik na een blik op de tijd tegen Manon toch ‘het spijt me, het boekje is niet uit maar ik moet nu wel echt gaan want mijn trein komt.’

‘Dat is goed’, zegt ze nuchter. ‘Volgende keer kan je verder lezen.’ En reikt me ferm de hand.
Er zijn nog heerlijke evidenties in het leven!

En mijmerend op de trein bedenk ik me, wat vond ik nu eigenlijk het leukst aan deze uitstap?