Photo by Žygimantas Dukauskas on Unsplash
Zo weinig dagen, zoveel indrukken.
Donderdagavond aan een webinar deelgenomen over multipotentials. Althans, tot het reclamegedeelte begon. Intussen die term al laten vallen bij een deelneemster aan de cursus herstelschrijverij met de opdracht er eens naar te googlen.
Me toch ook onzeker gevoeld tijdens het geven van de cursus. Dit geuit. Gerustgesteld mogen worden. Nogmaals de bevestiging gekregen dat de cursisten het waarderen dat deze schrijfgroep zo hecht is. Veiligheid een constante is. Ze zich thuis voelen.
Waarbij iemand de wens uitte om contactgegevens te delen en na de cursus nog met elkaar af te spreken.
Waar inmiddels een aanzet toe is gegeven door mijn co-begeleidster via mail.
Een lunch-onderonsje gehad met een vriendin alias cursiste.
Ik zie haar steeds meer openbloeien. Ben trots op haar, op de weg die ze aflegt.
Ons samen verwonderd over de manier waarop een krijsend baby´tje werd ‘gekoesterd’ door een wel zeer jong ogende mama.
Op mijn wandeling naar het station enkele naakte LP´s zien liggen op een muurtje.
Op mijn stappen teruggekeerd om te achterhalen wat erop stond.
‘Friends’. Met de glimlach mijn weg verdergezet.
Ja, vrienden.
Ik voel ze, maar ik weet niet hoe talrijk ze ‘aanwezig’ zijn.
Of toch, ik meen dat ze talrijker zijn dan ik kan inschatten.
Of ik maak het mezelf wijs, zodat ik het volhoud…
Een intens mooie brief gelezen van mijn co-begeleidster op de trein. Als invulling van een schrijfopdracht die ik gaf in de les.
Diezelfde avond in het Fotomuseum in Antwerpen naar een documentaire gaan kijken van Vluchtelingenwerk Vlaanderen, Bond Zonder Naam en Zwijgen is geen Optie over een groep leerlingen die een vluchtelingenroute volgde. Stille getuige zijn van de oprechte verbinding die deze jonge mensen aangingen met vluchtelingen. Hoe de vluchtelingen vervolgens hun dankbaarheid uitten omdat er (voor de verandering eens) naar hen geluisterd werd. Ze in verbondenheid zien zingen, ondanks de pijn in hun hart. De reflecties van de leerlingen horen op wat hen raakte. Hun drive zien en horen om het hier niet bij te laten. En ja, op dit eigenste moment geeft dit nog steeds emotie. In de zaal was de pijn in mijn ‘systeem’, mede door de muziek die onder de documentaire werd geplaatst, ook tot tranen toe voelbaar.
Ik heb de zaal verlaten en ben nog even de makers van Zwijgen is geen Optie (zwijgenisgeenoptie.be) gaan bedanken om me de kans te geven deze documentaire te ‘beleven’. Hen verzocht ook om alsjeblieft door te gaan met hun passie vorm te geven. Te mompelen dat ik meteen doorging omdat de prikkels iets te overweldigend waren. Van allebei een dankbare kus gekregen dat ik erbij wou zijn. Om vervolgens een behoorlijke portie kleiner in de avondlucht naar mijn eenvoudig hotel in Antwerpen te stappen. Langsheen de volle terrasjes en het niets-vermoedende speelplein. Nog even verbinding gemaakt met een man die in eenzaamheid de infrastructuur van de Antwerpse stadsfietsen schoonhield.
‘Zo laat nog aan het werk?’.
‘Altijd’.
Doorbroken stilte. Verbinding.
Op mijn kamer de intens mooie brief herlezen van mijn co-begeleidster. Haar een bedankje gesmst. Radio Minerva beluisterd, als enige optie.
Zaterdagochtend tijdens de terugreis aanschouwd hoe in het laatste station dat we passeerden bijna alle reizigers het hoofd gebogen hielden boven hun smartphone.
In verbinding, …Uiteraard, de dag van vandaag. Maar niet met elkaar.
Gisterenavond naar een schoolreünie geweest waar respectievelijk dertig, veertig, vijftig en zestig jaar afgestudeerden van de middelbare school verzamelden voor een buffet en het opvissen en verhelderen van herinneringen. Er was zelfs een man bij, een emeritus professor, die zeventig jaar was afgestudeerd aan mijn middelbare school. Later op de avond sprak ik hem aan, maar hij kende de oud-rector niet die ik vernoemde, hoewel die aan dezelfde universiteit professor was geweest.
Een hele fijne avond beleefd. Geleefd.
Met tal van hartelijke begroetingen en oprechte complimenten.
Wensen om het contact aan te houden ook.
Dit zou ik tot pakweg vijf jaar geleden niet gekund hebben.
Jaren doorgesleten angst om wederom het middelpunt van spot te zijn.
En ja, daar is de emotie weer.
Om half elf naar huis gefietst en op driehonderd meter van mijn deur een stuk van mijn sleutelhanger verloren. Althans, ik hoorde iets vallen, wou op dit verlaten stuk niet op zoek gaan, en vanochtend kwam ik tot de ontdekking dat het mijn sleutelhanger was van de huissleutel die ik met het ringetje over mijn vinger had gehaakt. Het schroefje was los gegaan. Een geluksmunt met een boeddha op. Heb vanochtend even het traject te voet afgelegd in de hoop de munt terug te vinden.
Twee andere sleuteltjes gevonden, maar geen munt. Het deed wel iets. Maar ik besloot dan maar de twee sleuteltjes te bewaren die mogelijk deuren openen naar iets nieuws. Twee deuren ineens, wie weet.
Ik heb mezelf september als deadline gegeven. En mijn intentie geformuleerd.