Photo by Lacie Slezak on Unsplash
Balen. Geen hooibalen maar gewoon balen. Af en toe een verloren traan ook.
Dat ik niet weet waarom precies. Het was mijn vrije dag dus ben ik naar mijn vrijwilligersstek gefietst vanochtend. Een taak afgerond. Een overleg bijgewoond. De directeur enthousiast gemaakt voor een stadsproject waar hij al op gebotst was maar de flyer ervan verloren legde. Samen meer info gaan inwinnen bij de trekkers van het project en op de terugweg al brainstormend tot een concreet voorstel gekomen om in te dienen. Voor de zekerheid eerst even intern aftoetsen, maar ik verwacht weinig tegenkanting, voor zover ik het kan inschatten.
Ik had zelf al iets ingediend als inwoner van mijn thuisstad. Met een enthousiaste reactie en allerhande extra vragen naar concretisering van de projectleider.
Dit alles maakte dat ik om drie uur thuis was in plaats van om twee uur zoals ik mijn jongste dochter vanochtend had gezegd. Zij zou normaal gaan shoppen met haar vriend maar zag er gezien de weersomstandigheden van af. Ik had haar al een bericht gestuurd dat ik later zou zijn. Het was de eerste keer dat ze toen ik thuiskwam aangaf ‘het is wel al drie uur hé’. Dus zei ik ‘ja, ik had gezegd twee uur en heb je verwittigd dat het later zou zijn.’ Ik hoef me niet te verantwoorden, toch?!
Irritatie. Gevangen in mezelf. En hoewel ik de bovenstaande twee paragrafen van dit blogbericht enkele uren geleden heb geschreven, hangt de irritatie er nog. Doordrenkt met de geuren van het eten dat zich intussen prepareert voor ons. Gekruide irritatie.
Daarstraks wou ik bij wijze van afleiding opnieuw aanhaken bij een online cursus. Bleek de site niet bereikbaar. Boek vastnemen, wegleggen. Site openen en weer sluiten.
Niemand die me nodig heeft. En ik die mijn draai even niet vind.
Dan wil ik een keihard AAAAAARGH!! brullen en heel wild om me heen slaan. Om dan wellicht in tranen uit te barsten. Want ik voel wel wat wringen en wroeten in dit lijf. ‘Iets’ dat zich een weg naar buiten wil banen. Misschien straks de muziek net iets te luid zetten als mijn jongste vertrokken is. En zien waar ik strand.
Op wie of wat ben ik eigenlijk boos op dit moment?
Neen, niet naar op zoek gaan. Het is wat het is.
Storm voor de stilte. Vanavond Wonderland. Oef!