Tag: nieuwsgierig

Geplaatst op

Absorberen en regenereren

Weer zo´n lege pagina waarvan ik me afvraag: wat gaat hier straks staan?
En laat ik het dan staan? Of ga ik wikken en wegen en me in de schoenen van mijn lezers verplaatsen om te zien of mijn schrijfsel geoorloofd is?

Gewoon beginnen en zien waar ik uitkom.
Ik hou overigens veel te veel rekening met de gevoelens van een ander. Als ik kritiek krijg verplaats ik me helemaal in de schoenen van de ander en begrijp dan doorgaans waarom die iets zegt of schrijft. Maar het is een stap te ver om dan mijn eigen gevoel te verwaarlozen.
Zo stuurde ik onlangs een kritiek die ik kreeg door naar een collega en die oordeelde: ’terechte kritiek: iets van leren. Onterechte kritiek: in de vuilbak. De kritiek die jij me doorstuurt is duidelijk van deze laatste categorie.’

Oh wat zou ik dat graag zelf kunnen.
Maar stapje per stapje.
Het was wel door zijn reactie te lezen dat ik de kritiek kon loslaten. Daarvoor bleef het door mijn hoofd spoken van ‘is dit terecht?’ en ‘hoe moet ik nu reageren?’
Maar nu weet ik het.
En ik schrijf zijn manier van triëren van signalen op als geheugensteun, zodat ik het als filter kan hanteren.
Goe bezig. Leergierig zijn is echt de tijds- en energie-investering waard 🙂

Ben wel blij dat ik zo nieuwsgierig ben.
Heb vandaag weer nieuwe dingen geleerd op mijn vrije dag en nog een ondersteboven-tekening gemaakt. Huh?!
Een opdracht uit het tweedehandsboek dat ik net in mijn bezit heb: ‘Leer tekenen’ van Betty Edwards. Ik vond het na een tip in een online tweedehandsshop in Nederland. De eigenaresse stuurde het me vol vertrouwen toe nadat ik had geschreven dat ik het betaald had, hoewel zij de bevestiging nog niet had ontvangen. Het boek deed er echter ongezien lang over omdat het volgens haar – ze had even contact opgenomen met PostNL – via luchtpost naar België was gestuurd. Kan je nagaan…Duurzaam bezig, dat zijn wij…

Maar ik ben helemaal weg van het boek. Straks start ik met het hoofdstuk waar ze kindertekeningen onder de loep neemt. Mijn ma is vanochtend bij haar thuis de zolder gaan inspecteren of er nog kindertekeningen van me lagen, maar helaas pindakaas…Mijn pa had blijkbaar een tijdje geleden één en ander bij het vuilnis gezet en nu zijn de opstellen, die er nog zo lang hebben gelegen en waar ik plezier in vond om er door te bladeren, verdwenen.
Bij elk opstel dat we moesten maken op een dubbel blaadje papier, moesten we aan de achterkant een tekening maken, ter illustratie bij het verhaal.
Ik vond toen het schrijven leuker dan het tekenen. Maar nu wil ik het tekenen nieuw leven inblazen, omdat het echt ook wel een rustgevende bezigheid is en ik misschien ooit mijn teksten hier zelf kan illustreren.

Oh oh oh…als ik maar kan spelen en bijleren.

Heb daarstraks mijn supergroot boek, mijn lievelingsuitgave van Alice in Wonderland, ondersteboven gelegd en twee protretten van Alice overgetekend. De proporties zitten niet helemaal goed, maar ik heb wel oog voor detail merk ik. De schrijfster, Betty Edwards, gebruikt resultaten van studies over het functioneren van het brein om haar opdrachten toe te lichten. Ik ben helemaal mee.
En ik weet nu ook waarom ik zo aarzel om naar de tekenacademie te gaan.
Hier kan ik experimenteren zoveel als ik wil. Niet vanuit mijn luie zetel, maar vanop het puntje van mijn stoel.
Ik zit vaak zo, tot ergernis van mijn jongste dochter die dan niet kan passeren in mijn keuken.
Op het puntje van mijn stoel dus, met nog net niet het puntje van mijn tong tussen mijn tanden. Al had het gekund. Volle aandacht.

Misschien is het dat. Dat ik alles wil leren waar ik mijn aandacht kan trainen. Luisteren heb ik al redelijk onder de knie. Voelen is ook behoorlijk ontwikkeld. Nu waag ik me aan kijken. Observeren. Waarnemen…wat is eigenlijk het verschil tussen al die termen…De intensiteit waarmee je je zintuigen op iets richt? En ooit wil ik ook mijn smaak- en reukzin verfijnen. Zodat ik leer intuïtief te koken en … iets minder snel te eten. Misschien kan dat als parallel traject aan het kijken wat er in mijn bord ligt. Om het te tekenen als het bord leeggegeten is. 😉

Hoeveel uur heb ik vandaag nog om te spelen?
Volgens Betty Edwards kent de rechterhersenhelft, die het bekwaamst is in tekenen, geen tijd.

Oh, ik moet gaan, wil nog een paar oefeningen maken vanavond vóór het witte konijn met zijn zakhorloge weer langskomt.

Tot leesss!

Geplaatst op

Unieke jongedames

luma-pimentel-463423

Photo by Luma Pimentel on Unsplash

Oh, wat heb ik vandaag een unieke jongedame ontmoet. Gezelschap gehouden ook.
Haar vertrouwenspersoon was in een pashokje aan de slag toen ik de jongedame ontmoette op mijn eigen weg naar een ander pashokje.
En dat ik eerst voorbij de winkel was gefietst…en terugdraaide.
Omwille van een vers goestingske.
Een goestingske en fiets op slot en ‘heb nog wat tijd’ overweging later deden me binnenstappen.

Jongedame was aan het morren. Haar mama, de vertrouwenspersoon in kwestie, was uit het zicht verdwenen. Wat kon zij daar zo in haar eentje al liggend zonder zich op iemand zo vertrouwd als een mama te kunnen blindstaren. Neen, dat laatste is een fout woord. Maar ik laat het staan. Omdat ik het wel grappig vind.

Dus boog ik me over de kinderwagen, waar trouwens ‘EGG’ op stond en vroeg aan de kleine uk wat er scheelde. Legde haar (een meisje, naar ik vermoedde) uit dat mama aan het passen was dat ze haar nu even de tijd moest geven.
‘Mag ik haar de tut geven?’ vroeg ik aan de mama. ‘Ja graag’, klonk het door het gordijn. Dus gaf ik de tut die met een nieuwsgierige blik vanwege ‘baby’ op de ‘indringer’ werd aanvaard en ik ging het gesprek aan. Legde haar uit dat mama aan het passen was, omdat ze mooi wou zijn omdat mama´s nu eenmaal mooi willen zijn. En dat haar mama geen uitzondering was. En ik vroeg haar of ze besefte dat ze in een ei lag. En vroeg of ze uit een ei kwam. Mama zei dat ze een ongelukje was. Dat dat de schoonste cadeautjes zijn. En ik vertelde dat ik in de jeugdbibliotheek voorlees aan kindjes. Die iets groter zijn dan zij, maar toch. En nog vanalles. Maar zo goed onthoud ik mijn eigen onzin nu ook weer niet.

Maar ik kreeg haar blik. Ik kreeg haar glimlach nu en dan, ik denk dat ze die nog volop oefende. En toen ik haar knuffeltje tevoorschijn haalde en een liedje liet zingen keek ze gebiologeerd naar het gekke kussentje, had duidelijk nog niet het besef dat ze ook iets met haar handjes kon doen die nu in mini-extase nogal veel energie kregen.
Het ei barstte bijna. En ze brabbelde even.
Buwohbwuue. De ogen wijd open op het popje gericht.
Vergeef me overigens de schrijfwijze. Ik ben niet meer zo goed in gebrabbel. Of beter, ik herinner me niet meer hoe ik het uitsprak toen een ander het schreef. Of zoiets. Ik ga zelfs geen poging meer doen om na te gaan of deze logica klopt. Beetje moe.

Ik heb haar nog gevraagd hoe ze heet. En toen klonk een verontschuldiging vanuit het pashokje dat ze nogal een speciale naam heeft. En mama sprak hem uit en ik dacht ‘is dat een jongens- of meisjesnaam?’ En toen zei mama er nog een meisjesnaam achter.
Die klopte voor mij perfect bij dat mini-snoetje.
Maar ik vrees dat dit meisje haar naam later heel wat keren zal mogen herhalen en verantwoorden.

Alleszins. Ik heb genoten van mijn verbinding met dit ukje. Mama heeft genoten van haar ‘zorgeloze’ pasbeurt, waarvoor ze me bedankte. En ik denk ook dat ik uit de blik, de glimlach en het gebrabbel van dit mini-mensje mag afleiden dat ik voor haar vandaag het verschil heb gemaakt tijdens deze shopbeurt van mama. Een lichtpuntje?!

Overigens heeft de mama niets gekocht. Behalve een baby een tijdje geleden…
Mijn dochters hebben vandaag hun eerste examen afgelegd.

Allemaal unieke jongedames.
En ik mag dat allemaal aanschouwen 🙂

Geplaatst op

(W)anderen

Zoals Nathalie het op haar website www.anderen.be omschrijft:

Werkwoord ‘anderen’ = ‘verschil bewonderen en koesteren, de ander nieuwsgierig onderzoeken. De neiging de ander te veranderen, zonder zelf te veranderen, weerstaan.’

Ik ga de komende dagen anderen.
Onderstaande stek is een fijne plek om daarvan thuis te komen.

https://zwijgenisgeenoptie.be/

 

Geplaatst op

Lanterfanten

jez-timms-282576

Photo by Jez Timms on Unsplash

Deze dag deed deugd.

Afspreken met fijne mensen waarbij stiltes vertrouwen ademen.
Met de grove borstel door de kleerkast gaan en ongeveer de helft klaarzetten voor de kringloopwinkel.
Te horen krijgen dat mijn brouwsel ‘creatief omgaan met wat moeilijk is’ mijn ma keihard heeft doen lachen. En dan maar zelf nog even gaan genieten van mijn eigen creatie.

Om dan een boek vast te nemen. Meerdere eigenlijk. En niet in het begin te beginnen maar bij een hoofdstuk dat me het meest aanspreekt. En dan een ander boek. En nog eens nippen van mijn thee.

Iemand feedback te geven op een schrijfsel. Wat dankbaar mag ontvangen worden en constructief omgezet in een schrijfsel versie twee.
Gewoon wat te zitten en aan al die mensen te denken die mijn leven glans geven.

En Alice te ontmoeten. De volle elf weken oude kleine jongedame die me nieuwsgierig monsterde zoals het een echte Alice betaamt.
Mama bestelde twee lunchmaaltijden, hoewel ze alleen was. Dat vonden wij een beetje vreemd.
Een uur later kwam haar vriendin binnen.
De mama van Alice had zich van uur vergist. Maar ze had geen haast.
En Alice was zoet op een ‘honger’ kraaitje na, dat meteen werd gehoord.

Even een telefoontje doen. En dan nog wat lezen.