Photo by Enis Yavuz on Unsplash
‘Hoe zou het zijn om nog eens andersom te werk te gaan’, dacht ik. En ik tikte op Unsplash.com wildweg een term in. Bovenstaande jongedame kwam tevoorschijn.
Dus nam ik haar snoetje mee naar mijn blogbericht. Met dank aan de fotograaf.
En ach, er borrelen toch wel woorden op.
Waar haar blik me aan doet denken? Aan vanochtend. Ik deed het weer. Net voor ik mijn fiets nam om naar het station te fietsen even de tijd nemen om stil te staan en naar de nog donkere hemel te kijken. Te luisteren naar het ontwaken van de dag. Het duurt niet langer dan een minuut. Maar dat moment, ik alleen met die grote weidse hemel. De relatieve stilte van de ontluikende ochtend ook. Het maakt me stil en nederig.
´s Avonds doe ik het ook soms. Gewoon even de schuifdeur achter me sluiten en buiten naar de hemel kijken. De avond doorvoelen. Als de maan dan in haar volle glorie tussen de sterren naar me staart, dan voel ik me één met het geheel. Nietig en groots tegelijk.
Als een wolkendek mijn zicht belemmert is het minder hemels. Maar dan nog kan ik magie voelen. Ruimte.
Soms dans ik in mijn eentje, stiekem. Met de muziek in mijn hoofd. Zwijg het stil.
Het meisje op de foto draagt een bloemenkrans. Die knutselde ik als kind zelf met de madeliefjes op het grote grasterrein vóór ons appartement. Alleen of in stilte samen met mijn buurmeisje. En dan even passen of de ketting rond ons hoofd past.
Ik hou er ook van mijn dochters vanuit mijn ooghoeken te volgen als ze vol concentratie aan het knutselen zijn. Of aan het studeren. Of multitasken.
Te ontdekken wanneer ze glans in hun ogen krijgen of een binnenpretje via hun mondhoeken de wereld in dragen. Waarna ook mijn mondhoeken in stilte krullen. Dankbare momenten.
Net vroeg ik of de jongste mijn briefje van vanochtend had gevonden. Ja dus.
En of ze het fijn vindt om briefjes te vinden. Haar glimlach zei me al genoeg, de ondeugend kinderlijke knik met glanzende ogen was niet nodig. Maar wel welkom.
Mijn pen is alert en vangt de woorden wel.