Ik merkte het aan mijn hokjesdenken. Dat ik er aan toe was, aan dat weekje verlof. Mensen die gedrag vertoonden dat ik niet begreep, schreef ik met één woord weg in een hokje. En krijg ze er dan maar eens uit.
Met creativiteit onder nul probeerde ik kleine en grotere euvels op te lossen. Het waterpeil hoog, koortsachtig op zoek naar houvast.
En dan de stekker eruit voor een week.
Het heeft me inderdaad bijna een week gekost om weer wat openheid te vinden. Heb me in een helder moment wol aangeschaft om de zoveelste sjaal te breien. Priem rechts, priem averechts. Verstand op nul, gewoon aandachtig tik-tik-tik.
En schriften om dagelijks de stromen gedachten aan toe te vertrouwen.
En afspreken met vrienden, oh zo dierbare vrienden.
En ziedaar zowaar, lucht!
Nu ik zonet op Linkedin de nobele boodschap lees ‘…Als we nu eens iedereen in een hartje stoppen in plaats van in een hokje…’ denk ik How…en dan?
Waarom stop je ze niet in ‘jouw’ hart, dus waarom schrijven we niet ‘Als we nu eens iedereen in ons hartje stoppen, in plaats van in een hokje’.
Wat moet je met ‘een’ hart? Er uit springen met Valentijn?
Dat is alleszins precies wat ik ga doen, mensen in mijn hart stoppen.
Telkens als ik de neiging krijg om iemand in een hokje te stoppen, ga ik er even mee naar mijn hart. Als dat al lukt dan ga ik even onderzoeken welk gedrag me zo stoort. En dan ga ik doen alsof het een kind betreft en me afvragen hoe ik als ouder het best kan handelen. Alsof ik hier weer gelijk heb…Misschien eens minzaam lachen. Misschien een welgemikte vraag stellen. Misschien zwijgen, en hem of haar verder dragen in mijn hart.
Klinkt mild, al zeg ik het zelf.
Of het gaat werken? Geen flauw idee. Maar een mens mag toch voornemens hebben, zo met het nieuwe jaar?!
Trouwens, wat ik vooral ga blijven cultiveren is verwondering. En daarvoor ga ik mijn stekker bewuster hanteren.
Elke dag een wandeling, regen of niet.
Elke dag schrijven, inspiratie of niet. Zin of niet. Overigens, enkele woorden en een punt en ik heb mijn Zin…
En elke dag even stilstaan bij de dingen waarvoor ik dankbaar ben.
En misschien af en toe nog eens een zot gedicht. Zomaar, voor de lol. Zoals hieronder.
Ongehoord
als ik op de lijntjes schrijf
dat ik er zo graag buiten kleur
zak ik een halve regel
en hang mijn woorden op
omdat het niet om lijntjes draait
maar om de lol errond