Photo by Brunel Johnson on Unsplash
Deze foto zocht ik een aantal dagen geleden uit. Nu pas vormen zich er ook woorden bij.
De laatste maanden werd het erg mistig in mijn hoofd.
Focus houden was moeilijk omdat er zeer vreemde dingen gebeurden in de samenwerkingssfeer, die ik allemaal aan elkaar ging linken waardoor een steeds ‘steviger’ geconstrueerd verhaal ontstond. En ik het gevoel kreeg dat werken een ‘overlevingsstrijd’ werd.
Nog erger dan het hanteren van de chronische ziekte die mij alert houdt.
En energie vraagt.
Dat patroon van mentale verhalen construeren is niet nieuw.
Ik zocht betekenis achter gebeurtenissen, durfde ze niet altijd aftoetsen en waar ik het wel deed kon het antwoord me soms ook niet helemaal overtuigen.
Loslaten lukte niet. Ik moest één en ander oplossen om vrede te vinden.
Bovendien stapelde het aantal uit te typen verslagen zich op zonder dat ik ruimte vond om er vooruitgang in te boeken. Tijd om vergaderingen voor te bereiden werd ook steeds krapper.
Van focus en actie naar Next en Repeat. Zonder te vergeten ademen.
Ik geraakte in ademnood.
Ik zag geen lichtpuntje meer.
Dus trok ik de stekker eruit en nam twee weken en een half zelfzorg.
In de overtuiging dat al mijn werk wel zou zijn weggewerkt tegen mijn terugkomst.
Neen, zo naïef ben ik nu ook weer niet 🙂
Neen, in de hoop dat de mist in mijn hoofd zou kunnen optrekken en ik weer ruimte vond.
Vandaag kijk ik tevreden terug op de afgelopen werkweek. Eén en ander is doorgepraat.
Ik heb eerlijk en zonder taboe mijn waarnemingen, interpretaties en mentale constructies toegelicht bij een aantal collega´s. En het lijkt dat daarmee voor mezelf de mist is opgeklaard. Ik zie nu weer helder welke aspecten in mijn mentale constructies ik mag loslaten en welke ik in de toekomst mag blijven observeren en evalueren in de context van nieuwe gebeurtenissen.
En ja, ik heb me daarin heel kwetsbaar opgesteld.
Maar ik voel de kracht die daarvan uitgaat.
Het liefdevol vuurtje gaat weer branden, merk ik.
En als mijn openheid en eerlijke inkijk in mijn ‘zieltje’ alsnog worden misbruikt, dan ben ik weer een illusie armer en een les rijker.
De spreuk die ik onlangs in mijn mail vond vanwege gratefulness.org verwoordt mooi mijn opbrengst van de afgelopen weken:
Let me fall if I must.
The one I will become will catch me.
En een liedje kan er ook nog bij, om te ‘landen’ op een zonnig mentaal plekje dit weekend:
Als de rook om je hoofd is verdwenen door Boudewijn de Groot.