Laat ik eens over de liefde schrijven, dacht ik zo. En ik googlede wat.
Zo botste ik op ‘…op een gezonde manier liefde geven en ontvangen kan alleen als je van jezelf houdt en beseft dat je de moeite waard bent om bemind te worden.’ En dan vraag ik me af of ik in die situatie zit. Op zijn minst niet altijd.
Tot een dikke week geleden was ik in mijn nopjes. Al twee weken energiek, ondernemend en inventief. Ik durfde zowaar weer hopen dat dit jaar wel eens ‘mijn’ jaar zou mogen worden. Er paradeerden ook al een aantal leuke gebeurtenissen en vooruitzichten in mijn verhalen aan vrienden. Maar afgelopen dinsdag voelde ik de somberte weer roeren, ik verontschuldigde me voor enkele afspraken en tegen donderdagochtend was ik zo´n hoopje zielige ellende dat ik me dergelijke pijn zelfs niet meer kon herinneren. Mijn danstherapeute reageerde kordaat ‘Als je geen actie onderneemt moet ik ingrijpen. In situaties als deze grijpt een reguliere hulpverlener sowieso in.’
En wat heb ik gedaan? Me mondjesmaat bij elkaar geschraapt. En ik schreef die avond nog onderstaand gedicht.
***
Verlangen
en dan komt eens een duim
die in aandacht nog een traan wegveegt
een wang omvat met huid
mijn ogen zachtjes sluit
en zweert,
dit leven is niet uit
Fiducia
***
Inderdaad, ik doe het zelden maar hier toch ondertekend met mijn pseudoniem Fiducia. Het Italiaanse woord voor vertrouwen. Als ik dat woord dicht genoeg op mijn huid plak, lukt het me om houvast te hervinden, waar ik ook steek. Houvast in mezelf. Want het gebeurt zelden dat één van mijn vrienden er is als ik zo diep zit. Ik laat het hen domweg niet weten. Vrijdag ben ik toch op bezoek gegaan bij mijn beste vriendin. En beiden in tranen kreeg ik een dikke knuffel van haar. Dat heet liefde, denk ik. Zelfs haar hond was ongewoon lief voor me, alsof dat beest aanvoelde dat ik wat likjes en kopjes kon gebruiken.
Ik heb het mijn danstherapeute Christie nog laten weten, van mijn gedicht. En ze schreef me terug: ‘Als je in het moment van je diepste afgrond, nog zo veel schoonheid in simpliciteit kan creëren, dan is zeker dat leven nog lang niet gedaan is… in tegenstelling… moet nog beginnen… van dat zaadje… en… nothing else matters…Slaapwel, Christie’
En dan ben ik dankbaar. En voel ik liefde. Voor al die mensen die in mijn leven een blijvertje zijn. En zelfs voor zij die het niet (meer) zijn. En zij die ik op straat tegenkom en mijn glimlach beantwoorden. Neen, ik voel me niet altijd de moeite waard om bemind te worden – schreef ze hier met een traan – maar ik doe mijn best te geven wat ik heb. Als ik kan. Zoveel ik kan. Ik denk dat er een grote brok liefde in me schuilt, maar dat ik dat juiste deurtje voor mezelf nog moet vinden.
En toch blijf ik geven wat in mijn ogen liefde mag heten.
Misschien doe ik het niet juist, maar hey, hoe ben je zelf ooit begonnen?