Photo by Madi Robson on Unsplash
Kan u altijd op uw twee oren slapen?
Ik niet. Ik heb me overigens altijd afgevraagd hoe mensen dat doen, op hun twee oren slapen. ‘Je mag op je twee oren slapen’, zeggen ze je dan. Dan denk ik ‘verdomd, moet ik me weer in bochten wringen vannacht en gegarandeerd dat het me weer niet lukt.’
Wie was het overigens die mijn oren zo mooi aan weerszijden van mijn hoofd heeft geplaatst? Welgevormd trouwens, al zeg ik het zelf. Ja hoor, het was dezelfde vrouw die me vaak zegt dat ik op mijn twee oren mag slapen. Paradoxaal!
Maar het komt meestal ook wel goed als ik bijvoorbeeld de volgende dag het bericht krijg dat wat ze uitgezocht heeft, goed meevalt. Mijn ma is een kei in het napluizen van wetgeving. Ze ploos dit vroeger al graag uit, toen ze nog niet op pensioen was. En dan komt ze met al dat bewijsmateriaal aandraven waarvan ik de taal dan tracht te begrijpen. En ik heb hogere studies gedaan dan zij. Op de vierde verdieping zat ik meestal. En zij…enfin. Grapje.
Neen, ik vraag me echt af hoe mensen hierin hun weg vinden, de taal begrijpen en de kleine regeltjes kunnen interpreteren.
Ik hou niet van de letter van de wet. Geef mij maar de geest van de wet. Daar kan ik bij wegdromen in de nachten dat ik niet op mijn twee oren tracht te slapen. De geest van de wet heeft in het beste geval te maken met datgene waar deze blog om poogt te draaien. Om waarden. Om humane waarden. De letter van de wet gaat dan uittekenen hoe je die waarden vormgeeft. Alsof waarden vastgepind kunnen worden los van de context.
Bijvoorbeeld: iemand die ziek is moeten we financieel beschermen, dat zeggen onze waarden. Maar niet in die mate dat een patiënt zich dan wentelt in het ziek zijn om te profiteren van ‘ons’ systeem.
Of: iemand die ziek is heeft best nog wel talenten die wij als maatschappij willen zien ontplooien zodat onze economische groei niet in het gedrang komt. Maar dat dan echt waarderen als ‘echt werk’ zoals we doen voor die mensen met de expertise om te kunnen slapen op twee oren? Neen, dat kunnen we niet maken. Ziek ik ziek.
Daarnet ontmoette ik een man die ik al eerder ontmoette. Hij behoort tot die mensen die kunnen slapen op twee oren, theoretisch gezien dan. Omdat hij niet zo heel lang meer heeft te gaan voor hij op pensioen kan. Omdat hij voltijds werkt, zijn vrouw naar ik vermoed ook en zijn kinderen zijn volwassen en de laatste van de drie is bijna de deur uit. We hadden het over waarden. Over waarden op het werk. Hij vertelde en ik luisterde. De vraag die ik enkele keren heb herhaald is ‘en jij werkt dus nu bij die werkgever?’
Stilte. Meermaals. Reflectie.
Maar hij ‘kan’ niet anders. Dat hoor ik vaak. We hebben inderdaad niet de keuze als geld onze belangrijkste houvast is. Als heel ons leven daarrond vorm krijgt. Mij kan het voorlopig weinig raken dat ik hoogstwaarschijnlijk binnenkort minder maandinkomen heb. Mij neem je mijn waarden niet af. Zelfs al wring ik me binnenkort in alle bochten in mijn bed om toch maar op mijn twee oren te kunnen slapen.
Ik werk dan tenminste aan mijn lenigheid.