Photo by Pavan Trikutam on Unsplash
Hoe hij luid tegen zijn bedeesde vrouwelijke buur op de trein aan het afgeven was op zijn huisgenoot. Dat het niet de eerste keer was dat hij bij hem inwoonde. En dat hij niet was vergeten hoe het vorige keer misliep. En dat hij eerst neen had gezegd en dat die ander dan zei dat hij mee huur zou betalen. En hoe ‘mijn’ treinreiziger toen had geantwoord: ‘300 euro.’ Ah ja!
En dat de ander uiteindelijk 260 euro betaalt, maar dat het nog afwachten is of mijn treinreiziger het geld wel degelijk zal krijgen. Maar dan…!!
En dat die huisgenoot dus altijd ‘het kaske’ pakt en niet eens een film uitkijkt maar onderweg zapt naar een andere zender. En dan het laatste half uur van de film in slaap valt dat hij dan toch beter de film kan laten opstaan zodat mijn trein-infiltrant dan tenminste een film kan zien. Dat vraagt ge toch!
‘En ik geef hem eten tot op zijn schoot.’ En hij stelt niet eens voor om de afwas te doen. Dat hij hem dat zegt, ‘jongen, ge moet dat uit uzelf doen’. (geweldige paradox)
Bij mijn treinreiziger thuis komen de mensen graag op bezoek, zijn huisje is altijd piekfijn in orde. Ge had dat appartement van de logee moeten zien…nu hebben ze de hele blok onbewoonbaar verklaard.
Boeltje bij elkaar, een wagon verder gaan zitten.
Stilte. Oef.
Ik hou van treinreizen, omdat ik geniet van het beluisteren van dat voorbijglijdende landschap.
Maar een gesprek van naald tot draad kunnen volgen vind ik meestal maar niks.
Wat moet ik ermee? Ik kan er moeilijk een blogbericht over schrijven, wie leest nu zoiets?
Het was een fijne dag. Al voel ik me een beetje vreemd omdat er sinds kort taken zijn die ik niet meer zelf moet doen en dat maakt me wat onzeker, gek genoeg.
Fijne telefoontjes gevoerd ook. Mmmh…als ik het zo samenvat…drie telefoontjes gepleegd die misschien een ander era inluiden voor mij.
Telefoontjes vol potentieel.
Nieuwe mensen, nieuwe mogelijkheden, nieuwe wegen die naar Home leiden.
Toekomst, hou je klaar…Fiducia is daar 🙂