Typerend

matt-artz-428598

Photo by Matt Artz on Unsplash

Ik zocht een lichtpuntje en vond het in het mini-mensje dat twintig meter voor me liep. Haar rechterhand in de hand van een man, haar papa vermoed ik. Misschien samen op weg naar school. Een wit gebreide baret met lovertjes op haar hoofd, een bleek mini jeansbroekje en aan haar linkerhand een bont roze trolley op kindermaat, die ze gezwind achter zich aan trok en over de tramsporen sluisde.

Ik stapte bewust iets sneller, om een eventuele spontane kleuteruitspraak te mogen opvangen op dit vroege uur. En die kwam er, enthousiast, waarbij ze de hand van papa losliet en naar boven wees. Papa keek ook omhoog.
Haar woorden verstond ik niet omwille van het omgevingslawaai. Het duo ging verder hand in hand de rechterkant op waar ik rechtdoor de weg naar mijn werk verderzette.
Met een iets warmer hart dan voor mijn ‘ontdekking’.
Met een ontsluierde glimlach om mijn mond misschien. Al zal het niet overdreven geweest zijn aangezien de dame die me passeerde me geen glimlach reflecteerde. Al kan ze daar haar eigen redenen voor gehad hebben. Misschien was zij haar kind thuis vergeten. Of zo…

Drie vergaderingen vandaag. Mijn eerste dag terug na dik twee weken zelfzorg. Voor slechts één ervan moet ik het verslag verzorgen. Dat valt mee.
Mocht het kunnen dan schreef ik verslagen in iets poëtischer woorden.
Aan het einde van de dag. Impressies van een waarnemer.
Wel fijn trouwens om op deze manier mijn dag af te sluiten. Smaakt naar meer.

Ik ving vanavond ook nog een ruzie op in de trein. Een jongedame verhief haar stem en de jongeheer zweeg. En ik verstond ook deze keer de woorden niet, maar registreerde wel de intensiteit ervan. Kattig vrouwtje. Man zonder ruggengraat. Haha. Weet ik veel…

Mijn uitstap vanmiddag op zoek naar een Latte Macchiato met karamel leverde me twee Macchiato´s op, omdat de kelner me verkeerd begrepen had en ik niet helemaal alert was. Maar omdat ik het was kreeg ik ze allebei mee aan 1,5 keer de prijs van één.
Dat maakt zelfs een hele dag vergaderen wat zachter.
En het glijdt mondjesmaat wel allemaal binnen.

Genoeg overschouwd.
Ik neem er een pen bij en ga wat buiten de lijntjes kleuren.
Typerend?

Een blik

bill-wegener-285004

Photo by bill wegener on Unsplash

Veel heb ik niet nodig om mijn energie te doen keren.
Een blik van een kind is voldoende. Zoals vanmiddag.

Een mama die zigzaggend met de buggy over de stoep reed en haar zoontje die het met blinkende oogjes uitgierde van de pret.
En ik die hen met een glimlach wat extra stoepruimte gaf.

Ze ging overigens behoorlijk te keer in haar slalom, die mama.
Dat heb je soms met mama´s. Als je ze loslaat…

Zolang die blik in de ogen van onze kindjes maar gevoed blijft.

 

 

Keilekkergek

keilekkergek.jpg

Hij kwam binnengelopen en liep meteen naar de snoeptaart. In een wip stond ik vlak naast hem.
Even lekker intimideren, zo met mijn groene pruik op.

‘Wat kom je doen, wil jij een snoepje pakken of wat?’
‘Ja’
‘Heb jij al niet genoeg snoep gepakt?’
Aarzeling. ‘Maar  mijn papa had me gestuurd hij wou dat ik een snoepje pakte  voor hem’.
‘Dus jouw papa stuurt jou naar hier met de vraag om een snoepje voor hem te komen halen? Vind jij dat ok?’
Aarzeling.
‘Ik vind dat als jouw papa een snoepje wil van onze snoeptaart dat hij dat zelf moet komen halen. Maar de snoeptaart is eigenlijk voor kindjes. Wat denk je zelf?’
‘Ik ga het zeggen tegen mijn papa.’. En weg was hij, zonder snoepje.

Ik heb geen papa meer gezien. En hemzelf ook niet meer.

Intussen lichte paniek aan de stempeltafel: ‘Dit klopt niet!’
Ik vlieg er naartoe.
‘Oh oh, jij hebt een naam met een M of een N in? Tja, er zitten twee fopstempels tussen. Op het blokje met de N, plakt stempel M en op het blokje met de M plakt stempel N. Wil je opnieuw beginnen? Maar dan goed opletten dat je niet opnieuw de verkeerde neemt hé?
Ja-knik. Rust hersteld.

Er was trots. Om de boeken die ze gevist hadden en mochten meenemen naar huis, zonder dat ze ze opnieuw moesten binnenbrengen. Weggeefboeken, in cadeaupapier en met een touwtje eromheen waar de haak van de geïmproviseerde vislijn zich om moest krullen.
En er werd parmantig geposeerd naast de zelfgemaakte gedichten, met lekker gekke woorden. Met hun zelf-gestempelde naam eronder.

En ik mocht dat allemaal meebeleven. Van onder mijn groene pruik.
Wat is het fijn om keilekkergek ongeoorloofd levensecht even groot als klein te zijn.