Gisteren heb ik gehuild toen ik de televisie aanzette en afstemde op De Afspraak op Canvas.
Niet van ontroering bij het zien van andere mensen in mijn huiskamer.
Neen, van ongeloof over de omvang van een praktijk waar ik al eerder over berichtte in een blogpost met de titel ‘Integriteit en vertrouwen’. Net iets meer dan vier maanden geleden geplaatst.
En dat ik amper televisie kijk.
Nu weer oud nieuws, maar dan met andere mensen. Moet ik hier een betekenis achter zoeken? Ligt hier een rol voor mij weggelegd?
Deze keer is het Brussel waar de gecumuleerde vergoedingen voor de mandaten van politici de pan uitswingen.
Maar dan passeert het verhaal van een collega mijn bewustzijn. Hij beweert dat schulden niet bestaan. Dat het een kwestie is van de pot te herschikken en herschalen op een duurzame manier.
Mmmh. Zet me aan het denken. Waarom niet het geld dat op deze manier ingezameld werd door de politici investeren in de Brusselse bevolking die onder de armoedegrens leeft? Met als tegenprestatie dat deze mensen een jaar lang in duo aan de slag gaan met de (ex-)politici om hen te leren weer het kleine te waarderen.
Medemenselijkheid en nederigheid weer een kans te geven.
Want iedereen verdient een tweede kans, toch?!
Wellicht speelt in deze oplossing het mooie werk van de Syrische kunstenaar Abdalla die gisteren in het programma in beeld kwam een rol. Hij schilderde wereldleiders als vluchteling.
Ja, ga maar eens in hun schoenen staan.
Voel maar eens wat het is om scheef bekeken te worden omdat je er uitziet als iemand met slechte bedoelingen.
Huh? Welke slechte bedoelingen?
Welja, mandaten opnemen met de bedoeling een stevig potje geld in te zamelen om je te verrijken. Om te kunnen investeren in aandelen. Je geld dus te doen groeien. Of een mooie reis te maken naar zonniger oorden.
Echt, doen vluchtelingen dat?
En wat zeg je? Zonniger oorden?
Al eens buiten geweest dezer dagen? De zon en hitte zijn alomtegenwoordig.
De klimaatopwarming, weet je wel. Vliegtuigreizen doen er trouwens geen goed aan.
Maar ik werk zo hard, ik moet er af en toe tussenuit. Het vliegtuig op en even thuis en het werk vergeten. Andere culturen opsnuiven.
Ha, jij hebt werk. Mooi!
Wat doe je voor werk?
Wel ik breng in kaart hoeveel vluchtelingen we hebben in Brussel en hoeveel mensen onder de armoedegrens leven. Dan weten we hoe groot het probleem is en kunnen we strategisch bepalen wat we eraan kunnen doen.
En wat is dat?
Wel, vanaf 1 juli (nog 10 dagen dus) ga ik met al mijn collega´s en onze politici aan de slag met deze mensen. We gaan de straat op. Het zal net zijn of we vakantie nemen. Zalig zonnetje, kennismaken met vreemde culturen en her en der een terrasje. Maar niet te vaak, want het zal dubbel zo duur zijn als anders.
Hoezo, dubbel zo duur?
Ah ja, we moeten voor twee betalen in plaats van alleen voor onszelf.
Ik begrijp het. Klinkt wel goed, toch?!
En wat ga jij vanavond nog doen?
Oh. Beetje van me af schrijven. Beetje frustraties ventileren. Niks bijzonders.
