Het is vreemd. Er borrelt opnieuw geen inspiratie. Maar er leeft vanavond wel een intens dankbaar en ‘vrij’ gevoel in mij dat maakt dat ik toch begin te schrijven. Ik zie wel waar ik uitkom.
Het was enkele weken geleden dat ik naar mijn lichaamstherapeut ging. Ik moet nog steeds het laatste stuk van de reis er naartoe wandelend afleggen omdat de trams door werken niet rijden. Een half uur stevig doorstappen. En ik was opnieuw te warm gekleed.
Tja, ik luister of bekijk amper nieuws. Dus komt het weerbericht ook niet automatisch in mijn brievenbus terecht. En het doelbewust opzoeken vind ik erover. Het leven mag nog wat verrassingen in zich dragen. Omdat dat betekent dat je moet improviseren als zich iets onverwachts aandient. Dat houdt je scherp en geeft bovenop verhalen die achteraf meestal leuker zijn dan het moment zelf.
Dus sluit ik vanochtend de deur achter me en zie dat al die mensen toch wel erg zomers gekleed zijn. Hoewel ik een jas draag die me op dat moment een comfortabele en gezellige warmte geeft, denk ik dan ‘als zij gelijk hebben, dan los ik mijn vraagstuk later wel op. Eerst comfort.’
Ik zou opnieuw mijn weerkundige competenties kunnen trainen zoals in een eerder blogbericht waarin ik probeer doorleefd te omschrijven wat een psychose is. Maar die fase ben ik voorbij. Ik word hoogstens nog verlicht. Door de zon of zo…
Me opnieuw even op het bankje genesteld vlakbij de woonst van mijn therapeut. Geen vreemde man die me het hof wou maken deze keer. Ook geen bekende trouwens.
Ik vond amper woorden om mijn toestand in te leiden. Voelde hoe mijn lichaam zich vastgezet had de afgelopen weken. Maar zijn gevleugelde woorden ‘neem de angst bij de hand en laat je pijn eruit’ heb ik meegenomen op de tafel. En ik heb het opgehaald toen er zich een golf pijn aankondigde. Het loslaten ging snel. Het deed deugd mijn lichaam na de behandeling wat meer fluïde te voelen. Hoewel er nog grote vermoeidheid zat en zit, is er ruimte ontstaan.
Ik moest een uur later nog naar een vergadering in de buurt maar die duurde minder lang dan gedacht.
Bij thuiskomst heb ik enkele uren gerust om dan vanavond gezellig te tafelen met mijn jongste dochter.
Afwas weggewerkt. Die arme planten eindelijk een slok water gegeven. En kijk, nu borrelt er iets…de weg is vrijgemaakt op de E40 richting valavond.
de avond rondt zich af
er sluimert een gedicht
de buur en hond gejank kordaat
zolang je weet waarvoor je staat
is elke pijn de moeite waard
omdat je hem kan delen
zodat wat wringt zichzelf ontsluit
en oude wonden helen
Daar kom ik dus uit vanavond.
Straf! Al zeg ik het zelf.