Vandaag dacht ik dat de dag voorbij zou gaan zonder dat ik iets bijzonders had meegemaakt. Maar dat was buiten mijn ‘goestingske’ in een Latte Macchiato met karamel gerekend.
Ik was net op mijn vrijwilligersstek geweest. Mijn collega was er dus kon ik hem mijn nieuwjaarsbrief in zelf-versierde envelop persoonlijk overhandigen.
Hij was er dankbaar om. Ook om de linnen tas met mijn ‘Behoorlijk’ gedicht die ik hem cadeau deed. Ik had ze hem gegeven met de boodschap dat hij de tas alleen mocht houden als hij ze daadwerkelijk zou gebruiken. Ikzelf gebruik ze niet vanwege niet waterdicht en wat onhandig, maar het laatste exemplaar ga ik toch maar koesteren.
Mijn vrouwelijke collega´s waren er deze week ook allemaal enthousiast over.
‘Wel jammer van die grote logo´s’.
Tja.
Krijg je al eens een gratis draagtas, moet hij nog voldoen aan strenge kwaliteitseisen.
En dat allemaal omdat ik na een tip van een vriendin impulsief mijn (oude) schrijfseltje doorstuurde voor een schrijfwedstrijd over het thema ‘imPerfectie’, een initiatief van Creatief Schrijven, VFG en Curieus. En ik op een dag de vraag kreeg of ik naar de speeddate met andere schrijvers kon komen in kunstencentrum De Vooruit in Gent, tijdens het Festival van de Gelijkheid. Omdat dat een voorwaarde was om in aanmerking te komen voor de ‘prijs’: een speeddate en je werk gedrukt op een linnen tas.
Ik voorzag die ruimte in mijn agenda en enige tijd later wenste een andere vriendin me via een enthousiaste mail proficiat met de selectie van mijn werk. Ik kon eerst niet volgen. Maar toen besefte ik dat ik bij de gelukkigen was. Uit de 130 inzendingen werd mijn schrijfsel samen met vier andere werken uitverkoren om ‘op de tas’ gedrukt te worden. Fijn juryverslag ook overigens.
Op de dag van de speeddate werd ons verteld dat de linnen tassen op een verkeerd adres geleverd waren en op dat eigenste moment ergens in Brussel rondhingen. Ook dat er voor elk van de vijf geselecteerde werkjes 1000 tassen gefabriceerd waren. Maar we zouden een aantal exemplaren thuisgestuurd krijgen. En dat is inmiddels gebeurd.
Vreemd mezelf voor te stellen dat er in Vlaanderen honderden mensen rondlopen met mijn gedicht om hun schouder.
Dat brengt me op het moment waar mijn collega huiswaarts keerde met nieuwjaarsbrief en linnen tas en ik een uurtje te overbruggen had tot mijn voice-over afspraak. Maar met een goestingske voor een Latte Macchiato met karamel dus.
De stek waar ik mijn zinnen op had gezet was gesloten.
De zaak vlakbij die ik ook wel kan waarderen stapte ik binnen om vast te stellen dat alle tafeltjes ingenomen waren. Maar een blik op de tafel bij de deur, het ontmoeten van een vriendelijke glimlach van een mevrouw, deden me vragen of ik bij haar aan tafel mocht aanschuiven. ‘Graag’, zei ze, ‘ik wou het net voorstellen’. Ze verdeelde haar liefdevolle aandacht over haar zoon, die in een rolstoel op de kop van de tafel zat en mijn verwelkoming.
Een overheerlijke brownie en latte later, maar vooral een open, zorgzaam en diepmenselijk gesprek rijker, nam ik afscheid. Wilde mijn deel gaan betalen. Maar ze vroeg me of ze alstublieft mijn deel mocht mee betalen. Omdat ze genoten had van het gesprek en we elkaar misschien opnieuw zouden tegenkomen.
Dat het niet evident was om in een zaak welkom te zijn met een rolstoel. En dat ze het fijn gevonden had dat ik bij hen was komen zitten.
Hoewel ik repliceerde dat ik vooral dankbaar was dat ik bij hen had mogen aansluiten, bleef ze aandringen.
Stilaan leer ik te ontvangen.
Ik vroeg nog haar naam. En die van haar zoon.
En vertelde hen de mijne. Hij glimlachte.
Er is nog liefde op de wereld. Ze houdt zich soms schuil om niet gekwetst te worden.
Maar als je er tijd voor maakt…komt het zoet binnen als een extra scheutje karamel.
Dankbaar.