Het lukte niet. De laatste twee opdrachten voor de cursus ‘herstelverhalen schrijven’ die te maken hadden met onze toekomst, ik blokkeerde er op. Heb ik dan toch geen dromen meer? Had ik dan gelogen tegen mijn dochter en jullie, enkele blogs geleden?
Ik had me er al mee verzoend om de laatste les zonder materiaal bij te wonen. Heel eerlijk toegevend dat het me niet lukt. Maar iets, ergens heel ver weg, trok aan mijn mouw.
De zaterdag vóór de laatste les opende ik een leeg tekstbestand en typte tot mijn eigen verbazing:
‘Nina liep voorbij het huis van meester Tom, nam dan de straat rechts en sloeg net vóór de parkeerautomaat het wandelsteegje in. Haar rode rugzakje en de witte kap van haar jas bungelden op en neer op haar rug.´ En ik bleef schrijven tot de woorden ‘Hé, wat voelde ze daar?’
Mijn hart bonsde versneld. Wat was dit? Het leek op het begin van een vervolgverhaal. Over een meisje dat worstelt met een schoolopdracht. Ik was tevreden over mezelf. Ik plaatste mijn schrijfsel op de ‘meest innovatieve schrijverswebsite in de Nederlandse taal’ en voelde opwinding. Dit was leuk! Stel je voor dat ik door deze oefening, waarvan ik nu het begin kende maar totaal geen idee had van waar het me zou brengen, alsnog ‘iets’ zinnigs zou kunnen brengen in de cursus…
Afgelopen vrijdag heb ik in de les als laatste voorgelezen tot waar ik geraakt was met mijn vervolgverhaal. Ik heb tranen gelaten bij het voorlezen, zelfs in die mate dat ik even twijfelde om iemand te vragen verder te lezen. Maar ik ‘moest’ dit zelf doen. Toen ik opkeek zag ik dat ik niet de enige was die tranen liet, een lotgenote zat rood aangelopen haar ogen te deppen.
‘Ik denk dat jij begrijpt waarover dit verhaal gaat’ zei ik schor tegen haar.
Ze knikte, haar handen voor haar samengeperste mond vouwend.
Afgelopen dagen was ik in mijn hoofd iets te veel bezig met het verhaal. ‘Ik moet het in schema zetten, dat ik geen verwarring schep’, ‘wat laat ik Nina nu doen’,…maar vanochtend heb ik al die ‘ai en oei, moet perfect want’ losgelaten, de drie stukjes herlezen, me opnieuw voor een leeg blad gezet en er een vierde deel aan gebreid.
Ik kan me niet herinneren de afgelopen maanden met evenveel plezier aan iets gewerkt te hebben. En dan te lezen dat er mensen zijn die nieuwsgierig zijn naar het vervolg, dan zit ik dankbaar te glimlachen naar mijn scherm.
Ach, het kan zijn dat het alsnog vastloopt, maar ik ben nu even bezig en ik heb er plezier in. Mijn kinderen zijn vanavond de deur uit, misschien brei ik ook nog een gedicht. Dan heb ik drie genres gehad vandaag…
Of niet, zolang ik maar niet ‘moet’…want dan loop ik vast weer vast. En dat is dubbelop vast. En dat doet zeer.