Zo. Al even gezorgd voor mijn mentale hygiëne vanochtend.
Een geleide meditatie, mijn drie ochtendpagina´s freewriting en een blaadje volgepend in mijn dankbaarheidsschriftje.
En ja, dat helpt dus. Net als die kop koffie. En het zicht op de tuin die ontwaakt onder een beloftevolle hemel.
Ook al mag ik die tuin eens onder handen nemen. De blokkade in mijn rug waarschuwt me wel niet te overmoedig tewerk te gaan.
Ik voel alleszins weer ruimte in mijn hoofd en lijf. Vloeibaarheid. Oef.
Goedemorgen ochtend!
Waar ik dan over zal schrijven weet ik nog niet. Maar soms is het gewoon een kwestie van beginnen. Het ene woord na het andere.
Ik heb een tweedehands boek besteld op boekwinkeltjes.nl En daarbij een heel fijne correspondentie gevoerd met een vrouw die prompt in vertrouwen het boek aan de Nederlandse posterijen heeft aangeboden zonder het bewijs van betaling te hebben ontvangen. Gewoon omdat ik geschreven had dat ik de betaling had doorgevoerd. Met nog een persoonlijke noot erbij. Maar dat lukt alleen als je Fiducia heet…al kon zij dat niet weten 🙂
Ik ga immers (weer) leren tekenen. Heb nooit academie gedaan en het schrikt me ook wat af om wekelijks naar een academie te ‘moeten’, met opgelegde opdrachten. Dit boek zou vol oefeningen staan. Dus kan ik plukken en uitproberen in alle eenvoud. Meer moet dat niet zijn om te starten. Ik heb overigens ook nog niet online gekeken wat er beschikbaar is aan filmpjes of lessen. Het boek was een tip van een vriendin met wie ik donderdag de avond doorbracht. Zij heeft overigens wel ooit academie gevolgd. Ze liet me één tekening zien en die vond ik alleszins al heel bijzonder. Ook Wisper, de vormingsorganisatie voor actieve kunsteducatie waar ik al eens een cursus meepik, kon me met haar huidige aanbod aan tekencursussen niet prikkelen. Of misschien wil ik eerst het gevoel hebben dat ik het toch al een beetje kan vooraleer mezelf in een groep te gooien.
Alhoewel…zo zit ik niet in elkaar, getuige mijn durf in improvisatiecursussen….of in mijn geval erger nog, zangcursussen.
Deze week zag ik een filmpje passeren van een olifantje dat een penseel in zijn slurf kreeg en heel precies een olifant schetste met bloemetjes erbij met, naar ik vermoed, zijn naam erboven. In een reactie bij het filmpje kloeg iemand dit aan. Dierenmisbruik voor het vermaak van de bezoeker. Ik weet niet wat ik ervan moet denken. Wat is het dan bij onze kinderen? ‘Laat je tekening eens zien’. ‘Wat doet de koe?’ ‘Wie ben ik?’ Toch ook allemaal vragen om dat kind uit zijn kot te lokken en indruk te maken op de ‘bezoeker’. Ik zag dat olifantje ook niet gedwongen worden. Soms moet een levend wezen wat gestretcht worden om zijn volle potentieel te kunnen ontplooien.
Ik hou niet van de uitdrukking ‘out of the box denken’ omdat dat onderstelt dat er een box is. Ook ‘uit de comfortzone komen’ vind ik een dooddoener. Maar het klopt wel. Hoe kan je leren als je jezelf niet stretcht?
Mocht het zo zijn dat die olifant mishandeld wordt als hij kliedert of weigert te schetsen. Of afgebeuld wordt in die ene activiteit. Dan is het uiteraard een ander verhaal. Moeten olifanten uberhaüpt gevangen worden om te tonen hoe ze eruit zien. Of is een natuurdocumentaire of fotoreeks hiervoor een deugdelijker antwoord?
Brengt me in de buurt van een blogbericht dat ik enkele dagen geleden begon te schrijven maar waarvan ik nog niet goed weet hoe het vorm zal krijgen. Omdat ik nog met mezelf in de knoop zit over hoe ik er zelf over denk.
Moet een nieuwe werknemer passen in een bedrijfscultuur? Mag je van een nieuwe werknemer verwachten dat hij de bedrijfscultuur ‘hervormt’? Is er zoiets als een minimum stel waarden die moeten overeenstemmen, zodat samenwerken comfortabel, voedend of veilig blijft? Of giet je dat in afspraken?
Ik ga het antwoord nu niet vinden. Maar ik ga er wel mee aan de slag en kom erop terug als mijn ei bijna klaar is.
Mijn figuurlijk ei bedoel ik. Heb al ontbeten hoor 😉
