Photo by Sandrachile . on Unsplash
Wat een vreemde dag. Ik voelde het al vanochtend bij het ontwaken. Mijn lichaam wilde niet mee. Rusteloosheid. Snelheid. Het zou een hele dag mijn gemoed in beslag nemen. Omslaan in somberheid. Me traag en onbestemd maken. Ik besloot me er aan over te geven. De dingen die ik wel deed hebben me deugd gedaan. Al zit er nog een energie behoorlijk vast en bracht het half uur freewriting vanochtend uit die bron alweer verdriet naar boven.
Maar ook fijne momenten. Mijn jongste vertelde me daarstraks dat ze een berichtje had gekregen van de vriendin van papa, waarin stond dat ze als cadeau op het werk op deze gedichtendag …de draagtas met mijn gedicht erop had gekregen (zie mijn blogbericht ImPerfectie). Grappig vind ik dat. Ik denk dat als ik de eerste onbekende tegenkom op straat met ‘mijn’ gedicht om zijn of haar schouder, ik wel een mini huppelpasje ga maken. En eventueel met een uitgestreken gezicht zal vragen waar hij of zij die originele tas vandaan heeft. Met of zonder uitgewrongen kaboutermuts op mijn hoofd. Of neus die langer wordt.
Een collega belde me daarstraks. Ik had het niet gehoord. Ik beluisterde de monkellach in het antwoordapparaat als reactie op mijn ingesproken gedicht. Een fijn gesprek volgde, dat me deugd deed. Wat werkgerelateerd. Wat persoonlijk. Plannen en afspraken. Ach ja, ik zet het gedicht van mijn antwoordapparaat even hieronder.
Zou het wel eens leuk vinden om op mijn blogstek een ingesproken audio bestand te plaatsen, maar dat is voor een andere keer. Wat staat die nieuwe USB-microfoon ook boven te doen. Onaangeroerd, op het testen na. Tijd voor een creatieve invulling. Wat stemplezier. En letterpret. Maar eerst het gedicht in tekstvorm dus:
Wachttijd
wachten ligt niet in de aard
we willen snel en onvervaard
en hebben nu…
welaan
neem toch de tijd om stil te staan
want in de ruimte die dat brengt
kunnen wij ons dichten
Ik lees binnenkort alweer voor in de jeugdbibliotheek. Mijn co-lezer wil eerst even afspreken om af te stemmen. Hij las nooit eerder in duo voor. En bij het schrijven hiervan realiseer ik me dat onze gemaakte afspraak niet kan lukken…moet ik even rechtzetten…ziezo.
Vanavond heb ik me in de zetel genesteld en naar zwijgenisgeenoptie.be gesurfd. Ik had gezien dat er twee nieuwe interviews klaarstonden. Heel verschillend thema. Maar zo mooi menselijk in de wereld gezet allebei. Paulien Verhaest en Rudi Vranckx.
‘Het gaat om wat je doet en wat je veroorzaakt’ zegt Rudy Vranckx in het interview.
En Paulien Verhaest vraagt goudeerlijk ‘hoe eerlijk mag ik zijn?’
En hoe eerlijk mag ik zijn? Soms vraag ik me af of het wel ok is om over mijn dochters te schrijven. Of over de gesprekken die ik afluister en in kaart breng.
Al is het niet dat ik over mijn eigen kleinigheden zwijg. Ik vind een mens mooi als hij of zij de kleine kantjes durft te tonen. Maar toch. Al denk ik wel dat er liefde in te lezen is, toch?! Beetje onzeker Fiducia? 🙂
Zit ik hier mijn eigen schrijfsel te herlezen.
Ja. Het is goed zo. De dag was goed. Pijnlijk onbestemd en traag.
Maar perfect passend bij vandaag.