Photo by Skyler King on Unsplash
Vanochtend ben ik met een beklemd gevoel opgestaan, een gevoel dat al een aantal dagen ´s ochtends zegt ‘blijf in bed’ maar waarvan de onrust in hoofd en angst in mijn lijf echt ELKE KEER ietwat opklaart zodra ik me naar de trap begeef.
Ik nestelde me met een boterham en een kop heet water in de zetel en doorvoelde hoe ik erbij zat. Treinstaking vandaag, dus had ik me sowieso voorgenomen om verlof te nemen. Maar deze namiddag is er een bijeenkomst voor een project dat me heel erg boeit. En er had zich gisterenavond al een oplossing aangediend om er te geraken. Dus nam ik met een gonzend hoofd de laatste mail vast en probeerde aan de slag te gaan met de vragen waarover we ter voorbereiding van het overleg moesten reflecteren.
En ik formuleerde antwoorden. Vlotter dan gedacht.
Intussen was mijn boterham op en mijn tas heet water leeg, dus doorvoelde ik of nu een gepast tijdstip was om te douchen.
Plichtsgevoel riep. Ik sleepte me naar de douche, met een zeurende hernia. Buigen, au!
Volgende dilemma was of ik dan nu mijn haar zou wassen of morgen…wetend dat ik dat dan ook als een grote opdracht zou ervaren en wetend dat als ik het nu waste, ik me op dat vlak morgen al fris zou voelen. Dus waste ik mijn haar. Shampoo, bukken, au!
De temperatuur van het water was niet helemaal een constante, wat me een beetje irriteerde. Ik droog bijna nooit mijn haar, dus die rompslomp was er niet. Kammen. Klaar.
Intussen zit ik fris gewassen op de zetel met laptop op schoot. Mobieltje binnen handbereik. Kreeg ik net drie superfijne berichtjes. Iemand die aan me dacht, genietend van het zonnetje van achter een raam. Iemand die met me wil gaan wandelen maar nog aarzelt omwille van het kleine kwetsbare neusje van haar zoontje in combinatie met de kou. Heen en weer berichtjes.
En mijn energie kriebelt. Intussen ook een tijdstip afgesproken om in de auto te wippen richting afspraak. Dankbaar.
Wat luisteren daarmee te maken heeft, vraag ik me dan af. Wel, ik ben er vrij sterk van overtuigd dat ik in elk moment tussen beslissen om op te staan en hier dit woord te typen, onbewust op zoek ben gegaan naar kansen. Al mijn sensoren in ‘luistermodus’ heb gezet. Om kansen te vinden waar ik mee aan de slag ga.
En ik denk dat één van die eerste kansen bij mijn jongste dochter lag, die ik hoorde opstaan toen ik nog in bed lag. Die vandaag het huis niet uitgaat omdat ze maar weinig les heeft en mogelijk hinder ondervindt van de treinstaking.
En de douche…Vreemd toch, omdat net douchen maakt dat je je frisser voelt. En misschien als ‘frisdenker’ meer kansen ziet dan door het vertroebelende vuil dat aan je lijf plakt door de nacht in te duiken.
En dan nog de verbinding. Het gegeven dat je niet alleen bent.
Toen kriebelde een oneliner:
‘Een nieuwe prikkel elke dag, maakt van een oude traan een lach.’