Photo by Luma Pimentel on Unsplash
Oh, wat heb ik vandaag een unieke jongedame ontmoet. Gezelschap gehouden ook.
Haar vertrouwenspersoon was in een pashokje aan de slag toen ik de jongedame ontmoette op mijn eigen weg naar een ander pashokje.
En dat ik eerst voorbij de winkel was gefietst…en terugdraaide.
Omwille van een vers goestingske.
Een goestingske en fiets op slot en ‘heb nog wat tijd’ overweging later deden me binnenstappen.
Jongedame was aan het morren. Haar mama, de vertrouwenspersoon in kwestie, was uit het zicht verdwenen. Wat kon zij daar zo in haar eentje al liggend zonder zich op iemand zo vertrouwd als een mama te kunnen blindstaren. Neen, dat laatste is een fout woord. Maar ik laat het staan. Omdat ik het wel grappig vind.
Dus boog ik me over de kinderwagen, waar trouwens ‘EGG’ op stond en vroeg aan de kleine uk wat er scheelde. Legde haar (een meisje, naar ik vermoedde) uit dat mama aan het passen was dat ze haar nu even de tijd moest geven.
‘Mag ik haar de tut geven?’ vroeg ik aan de mama. ‘Ja graag’, klonk het door het gordijn. Dus gaf ik de tut die met een nieuwsgierige blik vanwege ‘baby’ op de ‘indringer’ werd aanvaard en ik ging het gesprek aan. Legde haar uit dat mama aan het passen was, omdat ze mooi wou zijn omdat mama´s nu eenmaal mooi willen zijn. En dat haar mama geen uitzondering was. En ik vroeg haar of ze besefte dat ze in een ei lag. En vroeg of ze uit een ei kwam. Mama zei dat ze een ongelukje was. Dat dat de schoonste cadeautjes zijn. En ik vertelde dat ik in de jeugdbibliotheek voorlees aan kindjes. Die iets groter zijn dan zij, maar toch. En nog vanalles. Maar zo goed onthoud ik mijn eigen onzin nu ook weer niet.
Maar ik kreeg haar blik. Ik kreeg haar glimlach nu en dan, ik denk dat ze die nog volop oefende. En toen ik haar knuffeltje tevoorschijn haalde en een liedje liet zingen keek ze gebiologeerd naar het gekke kussentje, had duidelijk nog niet het besef dat ze ook iets met haar handjes kon doen die nu in mini-extase nogal veel energie kregen.
Het ei barstte bijna. En ze brabbelde even.
Buwohbwuue. De ogen wijd open op het popje gericht.
Vergeef me overigens de schrijfwijze. Ik ben niet meer zo goed in gebrabbel. Of beter, ik herinner me niet meer hoe ik het uitsprak toen een ander het schreef. Of zoiets. Ik ga zelfs geen poging meer doen om na te gaan of deze logica klopt. Beetje moe.
Ik heb haar nog gevraagd hoe ze heet. En toen klonk een verontschuldiging vanuit het pashokje dat ze nogal een speciale naam heeft. En mama sprak hem uit en ik dacht ‘is dat een jongens- of meisjesnaam?’ En toen zei mama er nog een meisjesnaam achter.
Die klopte voor mij perfect bij dat mini-snoetje.
Maar ik vrees dat dit meisje haar naam later heel wat keren zal mogen herhalen en verantwoorden.
Alleszins. Ik heb genoten van mijn verbinding met dit ukje. Mama heeft genoten van haar ‘zorgeloze’ pasbeurt, waarvoor ze me bedankte. En ik denk ook dat ik uit de blik, de glimlach en het gebrabbel van dit mini-mensje mag afleiden dat ik voor haar vandaag het verschil heb gemaakt tijdens deze shopbeurt van mama. Een lichtpuntje?!
Overigens heeft de mama niets gekocht. Behalve een baby een tijdje geleden…
Mijn dochters hebben vandaag hun eerste examen afgelegd.
Allemaal unieke jongedames.
En ik mag dat allemaal aanschouwen 🙂