Photo by Ricky Kharawala on Unsplash
Zonet heb ik het overlijdensgedicht doorgestuurd naar mijn ma.
Mijn grootvader en tevens mijn peter overleed gisteren. De enige grootouder die ik nog had, buiten de levendige herinneringen aan mijn andere grootouders.
Hij was op dezelfde dag jarig als ik. Of ik op dezelfde dag als hij.
Toen mijn ma me gisterenochtend op het werk belde om te melden dat hij stervende was, kwam dit niet als een verrassing. Op de gezegende leeftijd van 94 jaar mag je zoiets verwachten. Dit weekend had hij nog een trombose gehad in de hersenen, waardoor zijn oog pijnlijk dik was. Met een halsoverkop maar niet evident bezoek aan de spoedafdeling op maandag voor een injectie. Wellicht waren die verplaatsing, pijn en ellende er teveel aan.
Ik voelde me al niet fantastisch dinsdag, hoewel ik mijn vinger niet kon leggen op het waarom. Maandag was een fijne, inspirerende dag geweest.
Niet lang na de mededeling van mijn ma ben ik huiswaarts gekeerd hoewel ik eigenlijk een vergadering in Brussel moest bijwonen. Het was ook erg koud op kantoor gisteren, wegens werken aan de verwarming die blijkbaar ook vandaag nog aansleepten. De koude kroop tot in mijn botten. Mijn goesting was zoek en ik zat vol onrust en onzekerheid. Ik heb op de trein even gehuild, ben thuis meteen in mijn bed gekropen en ben ook even ingedut.
Ik weet al niet meer waar ik mijn tijd nog mee heb gevuld gisteren. Om half acht ben ik gaan slapen en ik heb diep doorgeslapen tot zes uur vanochtend. Daarna heb ik gewoeld en me zorgen gemaakt om allerlei dingen. Rugpijn en onrust gehanteerd. Tot ik rond negen uur ben opgestaan om wat orde te brengen in de chaos thuis. Enkele telefoontjes te plegen. En dus ook op verzoek van mijn ma en haar broers een overlijdensgedicht te schrijven.
De woorden kwamen er ook nu weer vlotjes uit. Als maandag de begrafenis voorbij is zal ik het hier misschien delen, dat weet ik nog niet. Misschien is het te persoonlijk.
Rond elf uur is mijn gemoed gekeerd.
Kwam het door de koffie met smaakje?
Door het feit dat ik iets kon betekenen voor anderen, door woorden te breien die zalven?
Alleszins heb ik deze namiddag sessie vier van dat ene fijne traject bijgewoond. Met een inspirerende wandeling met een ondernemende vrouw en sporen van prototypes om me aan te verbinden en verder mee te ontwikkelen. Het is nu een kwestie van het allemaal even te laten bezinken en voelen hoe ik hiermee verder wil.
Mijn eigen ding doen of aansluiten bij een groep en daar misschien verschil maken.
Of beiden. Naargelang de energie.
Inmiddels ruik ik de groentenschotel in de oven.
Ik ga mijn neus volgen.