Photo by Robert Collins on Unsplash
Hoe het één en ander verzacht.
Het patroon herhaalde zich ook deze ochtend. Draaien en keren. Die negatieve energie zit behoorlijk vast. Me douchen helpt. Ik weet dat en toch stel ik het altijd een paar uur uit op een vrije dag omdat het zich aandient als een grote inspanning, zeker als ik ook fysieke pijn heb.
Een dankbare en enthousiaste mail krijgen van een jonge twintiger die mijn suggesties ter harte nam om van zijn verhaal een echt herstelverhaal te maken helpt ook. En tranen in de ogen krijgen omdat wat je leest helemaal klopt. Dankbaar ben ik dan. Dat geef ik dan ook met een portie zachtheid terug.
Tijdens het moeizame freewriting een berichtje sturen om een collega te benadrukken dat ook voor haar de lucht zal opklaren. En er dan bijdenken ‘en geloof je dat nu ook voor jezelf?’. Dat voelde ook juist. Omdat ik het meende en het oprecht hoop voor haar. En ergens ook wel weet voor mezelf. De enige constante is verandering.
Twee gedichtjes schrijven naar aanleiding van de geboorte van twee jongetjes, eentje van een collega-mama, een ander van een schrijfgenoot-mama. Wellicht hielp dat me nog het meest. Is het poëzie die me milder maakt. Stel u voor. Waarom schrijf ik niet eens een gedicht voor mezelf? Eentje om mij op te kikkeren als mijn energie vastzit. Eentje dat zeer subtiel port en prikt, zodat er beweging ontstaat in wat vastzit. Mijn eigen blogberichten herlezen helpt trouwens ook vaak, heb ik al gemerkt. Schrijven op voorschrift. Herlezen als onderhoudsbehandeling. Stilstaan om vooruit te gaan.
Gisterenavond heb ik wel goed gelachen met het in grappige bewoordingen gehulde gedichtje dat ik toegestuurd kreeg. En ook nu nog doet het me glimlachen. Daarnet dacht ik er zelfs niet aan om het even te herlezen.
Een automatisch bericht telkens ik even vastzit.
Ping…’herinner je je die woorden nog?’…
Ping…’kijk eens terug naar’…
Ping…’herwonder je’…
De zon staat inmiddels vol aan de hemel. Dadelijk nog even buiten staan op mijn koer. Voelen en doorleven wat ‘buiten’ met me doet. Na de lunch een lange wandeling met een vriendin annex schrijfgenote. En kijk, ik merk nu ineens op dat waarover ik me al een aantal dagen zorgen maak, al enkele uren uit mijn gedachten is.
Ik heb wel een wens. Een verzoek.
Ik zou het fijn vinden om bij twijfel aan mezelf en mijn waarde, een subtiel signaal op te vangen dat me even een ander perspectief doet innemen.
Misschien moet ik daarvoor gewoon overschakelen op een ander niveau van luisteren. De wereld zit vol signalen om te vangen.
Hoe kan ik het incorporeren?
Training. Herhaling. Bevestiging.
Verzoek aan mezelf: sensoren aanzetten.
Wens: laat los wat je niet meer kan gebruiken.
Potentieel: onderzoek wat zich aandient.
Zo. Het gaat alweer.
