Photo by Thomas Lambert on Unsplash
Ziezo, ik heb mezelf even getrakteerd op een kunstenaarsafspraak.
Een term die ik leerde kennen door het boek ‘The Artist´s Way’ van Julia Cameron door te worstelen. Tot twee maal toe.
Een kunstenaarsafspraak is een afspraak die je enkel met jezelf aangaat en de bedoeling heeft je te voeden. Te prikkelen. Te inspireren. Vanuit de wetenschap dat als je enkel aan je bureau blijft zitten om te schrijven of creëren, er misschien meer van hetzelfde komt of een blokkade. Ontmoetingen met mensen, dingen of natuurelementen vormen andere triggers dan bijvoorbeeld de stilte en warmte van je huis in de winter.
Zo kwam ik daarnet een man tegen die een rugzak droeg waar een bos bloemen uit stak. Ik heb me naar hem toe gebogen en toegefluisterd:
‘Meneer, er groeien bloemen uit je rugzak’.
‘Is dat echt?’, repliceerde hij met uitgestreken gezicht terwijl hij verderstapte.
Zijn vrouw deed een stapje terug en lachte.
‘Het zal daar zeker een goeie bodem zijn’, zei ik nog en stapte verder.
Net voor ik mijn fiets stalde, liep een mama twee meter voor haar uk van een jaar of drie mij tegemoet op de stoep. Hij stampvoette en riep huilend naar mama: ‘mama, ik wil dat niet’.
Zonder zich om te draaien zei de vrouw ’trek uw plan’ en liep door.
Dat kwam bij mij hard binnen. Ik weet niet hoe het binnenkwam bij haar zoontje.
Ik ben nog tegen de groenteman gaan zeggen dat ik de pompoenlasagna die ik gisteren bij hem kocht heel lekker vond. Hij wees met een brede glimlach op zijn collega, dat zij de kok was, dus herhaalde ik mijn boodschap tegen haar. Ze keek eerst wat verbaasd en glansde toen ze haar woorden van dank uitsprak waarna ik mijn weg verderzette.
De HEMA was mijn bestemming. Maar op mijn pad kwam ik nog een Kringloopwinkel tegen. Waar een collega vrijwilligster van de jeugdbibliotheek op zoek ging naar een handtas. Ze vond er een mooie, maar die had geen rits. En met de fiets (hoor hoe dat rijmt) 🙂 … is dat riskant. Het leidt misschien tot trammelant als graai en hap slik weg zich roert en onbeschaamd je beurs ontvoert.
Hehe…Dat stapje buiten de lijntjes deed deugd 🙂
In de HEMA kocht ik twee bellenblazers. Eentje voor mezelf en eentje om bij wijze van nieuwjaarscadeautje af te geven aan een vriendin-gérante van een schoenenwinkel. Met de boodschap ‘om je winkel op te fleuren’. Ze vond het grappig en toonde het meteen aan haar collega. Ik ben er met een kleine groet stilletjes vandoor gemuisd omdat er klanten binnenkwamen. En het is blijkbaar geen goede tijd voor verkopers.
Heb ook nog een discussie gehad met de cartridge verkoper over de schandalige praktijken van printerfabrikanten. Waar vroeger zijn muur met cartridges een vierkante meter in beslag nam, hangt nu zijn halve muur vol met verschillende soorten van eenzelfde merk. Allemaal een ander nummer voor elk nieuw type printer. Nul de botten (vergeef me mijn uitspraak) standaardisering. Zijn magazijn ligt vol cartridges van oude toestellen. De fabrikanten moeten als een soort uit productie gaat nog wel X aantal maanden de cartridges aanleveren, maar ze verhogen hun prijzen systematisch zodat de klanten zich verleid voelen om een nieuw toestel aan te schaffen. Hij toonde één cartridge waarvan de prijs tussen nu en toen de printer op de markt kwam, meer dan verdubbelde. Hij blijft nu met de overschot aan oude cartridges zitten.
Want zij nemen ze niet terug binnen.
Er zit boosheid in mijn vingers voel ik. Ik merk het aan de snelheid en het geluid waarmee ik mijn toetsen aansla. Ta ta ta Taaaaa!!!
Een kunstenaarsafspraakje dus.
Nu dan maar de afwas, de strijk, was en plas…kunstig mijn huishouden doen. Mmmh…klinkt uitdagend.
Fijn weekend.