Photo by Daniel Cheung on Unsplash
Hoe moet Fiducia zich in Egoland gedragen?
Met een L van Leerling op haar voorhoofd? Of met de L vooraan op Egoland. Dan kan ik me tenminste inbeelden dat ik in Legoland ben en me uitleven met het herschikken van de blokjes.
Waar is de tijd…Wij hadden veel legoblokjes, mijn broer en ik. Ook toen al met ramen en deuren die ook nog eens open gingen. Met wielen en caoutchouc banden ook om auto´s te construeren. Maar toch vooral rechthoekige en vierkante blokjes. Veel rood. Dakpannen, dat herinner ik me nu ook ineens. En platte schrijfjes. Als voor vensterbanken. De vazen met bloemen kwamen pas tevoorschijn bij een volgende generatie denk ik.
Een vriendin van me waarmee ik nogal optrok in het tweede studiejaar, had bij haar thuis een huis in Lego gebouwd en ze huisde daar een pad in. Ik weet al niet meer wat ze haar te eten gaf. Op een dag zijn we dat beest terug in het veld gaan zetten en ik weet nog dat ik me toen al afvroeg of mevrouw pad dit wel zou overleven, nu ze haar veilige woonst moest verlaten. Nu ze intussen misschien al een tamme pad was geworden. Als ze het niet altijd al was geweest, aangezien mijn klasgenootje haar had weten te vangen.
Die zelfde vriendin stopte op een keer ook halsoverkop in het midden van de straat met haar fiets omdat ze een rups een meter voor haar wiel de straat zag oversteken.
Stoppen en beestje in de berm placeren.
Rups in Egoland. Denkt dat de hele straat van haar is. Het is van alle tijden en alle systemen blijkbaar. Maar dan komt er zo´n monsterachtig wezen dat rups terugfluit.
Mini-Fiducia was toen al verwonderd.
Ik hou er niet van. Mensen die zonodig zichzelf of hun organisatie op de voorgrond moeten praten en daarmee anderen ruimte ontnemen om zich te uiten. En dat in een sector waar de belangrijkste vaardigheid luisteren moet heten.
Ik heb al eerder ondervonden dat mensen een gesprek meer waarderen naarmate ze meer aan het woord zijn geweest. En dat ze dat zelf niet door schijnen te hebben.
Ik schreef er ooit een blogbericht over, toen ‘mijn hernia’ nog geregeld de kop opstak.
Fiducia in Legoland. Hoe zou het huis eruit zien dat ik rond mezelf bouw? Wie mag er binnenkijken en wanneer doe ik mijn gordijnen dicht? Heb ik een deur? Is mijn dak goed geïsoleerd en zijn mijn ‘muren’ stabiel? Bouw ik met witte of rode blokjes? Wie doet de afwas? Bestaan kabouters daar echt?
Legoland. Het land waar we gaan met die banaan. Het land waar talenten worden gekoesterd en uitgedaagd. Een land dat het verdient zichzelf in de kijker te stellen. Maar het niet doet omdat er nog over voldoende andere euvels moet gekeuveld worden.
Enfin.
Fiducia is een beetje moe.