Photo by aaron burden on Unsplash
Nina liep voorbij het huis van meester Tom, nam dan de straat rechts en sloeg net vóór de parkeerautomaat het wandelsteegje in. Haar rode rugzakje en de witte kap van haar jas bungelden op en neer op haar rug.
Ze zag hem al van op een afstand staan. ‘Haar’ boom. Hij stond een honderdtal meter het kleine bos in. Ze plofte neer op de boomstronk er recht tegenover, deed haar rugzakje uit en zette het voor zich neer op het mos. Flink hijgend bekeek ze haar boom van onder tot boven. Er hingen nog flink wat bladeren aan de takken, ook al was het bijna winter. Nina schikte haar rokje strak over haar knieën en frunnikte wat aan de lintjes op de zak. Ze keek naar de boomholte net op ooghoogte. Het was al van augustus geleden dat ze hier nog kwam, maar nu had ze boom echt nodig.
‘Grote Boom?’
Het bleef muisstil.
‘GROOTE BOOOOM??’
Een briesje deed de bladeren ritselen.
‘Meester Tom heeft ons gezegd dat we een opstel moeten schrijven over onze dromen. Maar ik heb er geen.’
Nina monsterde de boom om te zien of er iets veranderde. Maar ze zag geen teken.
‘Als we ons opstel niet inleveren krijgen we min twee op ons rapport. En ik ben al niet goed in taal.’
Ze snikte even en hapte naar adem waardoor haar tengere lijfje helemaal schokte.
Nina boog zich voorover, nam haar rugzakje en maakte de rits open. Ze haalde er een blocnote uit en de groene pen die ze van papa´s bureau had weggenomen en schreef: ‘Grote boom, breng me alsjeblieft een droom. Warme groet, je Nina.’
Ze scheurde het blaadje van de stapel en stopte het papiertje diep in de boomholte. Haar hand aarzelde nog langs de bast toen ze langzaam weer terugliep.
Nina raapte haar spulletjes bij elkaar en maakte zich klaar om naar huis te gaan. Nog even keek ze om terwijl ze haar kap van onder haar rugzak trok.
Hé, wat voelde ze daar?
Nina trok met beide handen haar kap over haar rechterschouder.
PLOP!
Ze boog zich voorover naar het ding dat in het mos gevallen was en raapte het op.
Wat gek. Een gebogen lichtbruin stokje met een groen blaadje er dwars bovenop. Net een hamertje. Ze tikte er drie keer mee op haar voorhoofd. Grappig. Toen zag ze de zwarte inkerving op het blad ‘Parijs – 12 december 2015’.
Wat gek…dat was op de dag af 10 jaar geleden.
Ze keek nog even van het stokje naar de Grote Boom, deed toen snel haar rugzakje af, stopte het hamertje achter de rits en bond haar tas terug op haar rug. Zo snel als haar beentjes haar konden dragen liep ze terug in de richting van het steegje, de straat in, het hoekje om tot aan het huis van oma. Hijgend drukte ze op de bel. Twee maal kort, één maal lang, zoals afgesproken.
Oma deed al snel de deur open maar ze kreeg geen kans om een vraag te stellen. Nina holde de hal in en schopte haar groene laarzen uit. Ze wurmde zich uit haar rugzak, hing haar jas aan de kapstok en holde met haar buit de trap op. Ze hoorde oma nog net roepen ‘we eten binnen een kwartiertje’.
‘OK oma’, riep Nina nog na. Maar ze had de deur al achter zich toegegooid.
Hijgend zat ze op bed.
Wat had dit te betekenen? Ze ritste haar rugzak weer open en rolde het hamertje van de ene hand in de andere. Parijs – 12 december 2015.
Wat was er op die dag gebeurd?
Nina liep naar haar bureau, zette zich voor haar laptop en legde het hamertje onder de scanner van de storyfier. Dat toestel diept het verhaal achter een voorwerp op. Ze haalde even diep adem en drukte toen op start. Haar scherm lichtte meteen op en beelden, geluiden en woorden in allerlei talen volgden elkaar in hoog tempo op. Een tornado aan informatie. Langzaam kwam er rust.
Daar was mama.
‘Dag schat.’ Mama glimlachte vanop het scherm naar Nina, net zoals zij zich haar herinnerde.
‘Dag mama. Ik ben benieuwd welk verhaal je me nu gaat vertellen. Ik vond dit hamertje in de kap van mijn jas toen ik aan Grote boom stond want ik moet een opstel schrijven over mijn dromen en ik heb er geen en de meester trekt twee punten af als we niets indienen…’Nina voelde haar wangen gloeien. Ze wilde altijd zoveel vertellen als ze mama weer eens zag.
Mama glimlachte. ‘Wat je nu gevonden hebt is de sleutel tot jouw leven’.
Nina fronste haar wenkbrauwen. ‘Hoezo?’
Mama lachte. ‘Kom, laat me je eerst een zoen geven.’
Nina legde haar rechter wijsvinger op het beeldscherm en voelde hoe mama een zoen op haar voorhoofd gaf terwijl ze met haar handen haar gezicht vasthield.
‘Ik ben hier, wanneer je me maar nodig hebt Nina’ fluisterde ze in haar oor.
Nina kon het niet helpen maar er rolde toch weer een traan over haar wangen. Ook al zag ze mama nog, het was toch anders dan toen ze nog leefde. Omdat ze toen naast haar in bed lag om elke avond weer een verhaaltje te vertellen. Soms zomaar uitgevonden op basis van één woordje dat Nina dan moest geven, soms grapjes ook en soms grote mensen verhalen…maar dan zo verteld dat het niet erg veel pijn deed om het te horen. Nina veegde vlug haar traan weg en keek naar mama.
‘Heb je even tijd Nina, want dit wordt een lang verhaal’.
‘NINAAAA, eten!!!’
‘Oei, oma… Mama ik ga eerst eten maar niet weggaan hé. Beloofd?’
‘Beloofd schat. Ik ga intussen wat verloren bits opkuisen hier. De Big Data doe ik later wel. Ik hoor het wel als je er weer bent. Eet smakelijk.’
‘Tot seffens mama.’
Nina liep de kamer uit, deed met een iets te harde klap de deur achter zich dicht en liep de trap af.
‘Ik kom Oma.’
Papa en oma zaten al aan tafel.
Nina zette zich neer en zei tegen oma, die net haar bord aan het opscheppen was ‘voor mij niet te veel lasagna oma.’
‘Heb je weer gesnoept vanochtend dan?’ vroeg papa meteen, zonder zijn blik van zijn smartphone op te richten.
Nina zag dat oma even knipoogde toen ze haar bord aangaf. Ze besloot verder maar niets te zeggen. Papa zei toch zomaar wat. Volgens haar interesseerde hij zich niet eens in haar antwoord. Meer nog, moest ze nu vertellen dat er uit zijn tandenborstel een dikke spin was gekropen vanochtend zoen zij haar tanden stond te poetsen, dat ze die spin in de WC had gegooid, terug opgevist en weer aan zijn tandenborstel had gevoederd en dat ze daardoor nu nog steeds wat misselijk was…hij zou wellicht enkel ‘ah zo…’ zeggen. Mr. Smartphone…
‘Je was zo gehaast daarnet Nina’ zei oma.
Nina voelde haar gezicht een beetje gloeien. ‘Ik had iets gevonden en ik wou dat even onder de storyfier leggen. Niets bijzonders.’
‘Het is nu zalig buiten, niet te koud en er ligt nog een mooi tapijt herfstbladeren op de grond en ook de bomen dragen nog wat kleur. Misschien moeten we onze stapschoenen aantrekken en eens een fikse boswandeling maken straks. Dan nemen we de recorder mee, schieten wat beelden, vangen hier en daar een geluid en filmen wat en dan knutselen we er in de kerstvakantie een collage van. Wat denk je?’
‘Liever niet vandaag oma. Ik moet nog een opstel schrijven en ik wil dat eerst doen.’
‘Zoals je wil. Maar weet dat inspiratie meestal komt op een moment dat je er niet koortsig naar op zoek bent.’ Oma glimlachte fijntjes.
Ja, dat zei mama ook altijd. Maar Nina had mama zonet wel expliciet gevraagd om niet weg te gaan. Misschien kon ze nog even naar boven gaan straks, een stukje van het verhaal horen dat mama te vertellen had en dan met oma naar het bos gaan. Mama zou het wel begrijpen.
‘OK oma. Je hebt gelijk. Binnen een uurtje dan, is dat goed?’
‘Prima’ zei oma.
‘We leven maar één keer hé.’ Nu was het Nina die knipoogde naar oma. Want dat was immers de stopzin van papa. Ook al begreep hij blijkbaar niet hoe hij die in de praktijk moest omzetten.
‘Ik ga straks even naar Guido voor zijn boormachine. Moet één en ander in orde zetten in het tuinhuis.’ zei papa, terwijl hij zijn eerste hap lasagna in zijn mond stak.
‘Zoals je wil.’ zei oma. ‘Eet nu maar, straks is het koud en ik heb er al mijn liefde in gestoken.’
Nina lachte naar oma, die heel stiekem juffrouw-gewijs haar wijsvinger opstak en ermee wiebelde, richting papa.
Nina hoorde mama al zingen vanop de overloop. Ze ging stilletjes haar kamer binnen en sloot de deur achter zich. Even bleef ze naar het scherm staren. Overal dansende sterretjes, af en toe een vuurwerk aan kleuren en hier en daar een voetafdruk van mama. Mama zong uit volle borst, danste het Internet door en was zich schijnbaar niet bewust van Nina´s aanwezigheid.
‘…BABY, YOU’RE A FIREWORK. COME ON, SHOW ‘EM WHAT YOU’RE WORTH.’
Nina moest lachen. Katy Perry. Dat liedje was veel ouder dan zijzelf. Ze liep naar haar bureau en raakte met haar rechter wijsvinger het scherm aan.
‘Oh, Nina, …wacht ik kom!’ riep mama uit en ze kwam naar haar toegelopen met haar armen in de lucht. Aan haar rechterhand bungelde iets dat op een zakje leek.
‘Wat een fijne poetsbeurt. Ik heb er een spelletje van gemaakt. Normaal hou ik er niet van verloren bits op te sporen, maar als ik mag zingen gaat het al een stuk beter. Ik heb honderdenzes verloren ééntjes en vijfenzestig nullen gevangen. En dan de nullen over de eentjes gegooid zodat ze in duo verdwenen. Nu heb ik nog wel wat ééntjes over.’ Ze stak het zakje in de lucht. ‘Kan jij daar iets mee?’
‘Stop ze maar in een leeg tekstbestand. Ik moet toch nog een opstel schrijven en misschien zorgen ze voor wat inspiratie.’
‘Goed’ zei mama en Nina zag dat mama een tekstbestand opende, een envelop tekende en er de bits voorzichtig in uitkapte. Ze deed er nog wat kromme lijntjes bij en roerde er even met haar vinger in.
‘Ik kook een potje voor je, zie je Nina?’ lachte mama. ‘Heb je zonet een dessertje gegeten?’
‘Neen. Oma en ik gaan straks in het bos wandelen en ze gaat daarna pannenkoeken bakken.’
‘Die oma toch hé…nog steeds een lekkerbek. Gelijk heeft ze. Maar ik onderstel dat je zit te popelen om het verhaal achter het hamertje te horen.’
Nina knikte. Ze nam Lars, haar knuffelhond uit zijn mandje en installeerde zich comfortabel op de stoel. ‘Klaar.’
‘Goed. Waar zal ik beginnen.’