Ik deed mijn toer doorheen de jeugdbibliotheek om kindjes en ouders warm te maken voor ons voorleesuurtje. Sommigen kwamen er speciaal voor naar de bibliotheek afgezakt. Anderen sprongen vlug binnen om gelezen of ongelezen boeken binnen te brengen en/of een nieuwe lading kinderboeken mee te nemen.
Snel, want de tekenacademie wacht.
En daarna een bezoek aan opa en oma.
En dan nog…
Dan zie je dat beteuterde gezicht van enkele kinderen met een blik die bijna smeekt om papa en mama te overhalen om alsnog te blijven. Maar de vaste tred van papa maakte dat ik deze keer niet aandrong of mijn verleidingstruukendoos bovenhaalde. Het zou ook geforceerd zijn vandaag.
Toch een dertiental kinderen met ongeveer evenveel volwassenen in ons theatertje.
Ik nam het woord, zoals mijn duo-voorleesmaatje had gevraagd. Eerst even voorstellen en wat praktische zaken weergeven, zoals de pipi-pauze na een half uur waar ook een drankje en koekje hun weg naar de welwillende buikjes konden vinden.
Waarbij ik met overtuiging uitsprak dat de kindjes wellicht geen van allen het koekje zouden lusten. En of die uitspraak commotie gaf…Zijn we alert?
Ik begon met Nijntje. Omdat er veel kleintjes zaten. Wat rijmen, wat eenvoudige tekeningen. Herkenbaarheid. Vertrouwen. Veiligheid. Mijn ‘maatje’ las ook herkenbare boekjes. Hoewel…het boek over een hoge hoed die spechten aantrekt en uiteindelijk een boom wordt is op zijn minst lichtjes gefantaseerd. Het boek over het potje dat bezet is door zus omdat haar potje bezet is door poes omdat…is dan weer typisch een peuterverhaal. Veel herhaling van dingen die ze kennen. Mijn op één na mooiste boek aller tijden ‘Het land van de grote woordfabriek’ bracht verwarring bij één van de grotere kinderen. Hij kon het verhaal moeilijk vatten. De volwassenen waren dan weer helemaal mee en stil aandachtig omdat er zoveel moois aan waarden schuilt in dat verhaal. Los van de prachtige tekeningen en het virtuoze taalgebruik.
Dit uurtje zou het hoogtepunt van mijn dag worden. Want somberheid overviel me zodra ik thuiskwam en bracht mijn plannen in de war. De zetel riep. En hij zou me het grootste gedeelte van mijn dag in zijn armen houden. Tot nu.
Ik vraag me teveel af.
Weet ondertussen wel dat ik gewoon die somberheid moet doorstaan.
Maar leven is draaglijker zonder.
En toen kwamen de tranen.
