Photo by Tanja Heffner on Unsplash
Het is mij al een aantal keer opgevallen. Dat wat ik in mijn schrijfsels aankondig, zich enkele dagen nadien manifesteert op de behandeltafel.
Wat ik vandaag doorvoelde kondigde zich aan in mijn blogbericht van 26 januari.
Ik was met vertraging vertrokken vanochtend. En dan liet de tram ook nog op zich wachten waardoor ik vijftien minuten en enkele update-smsjes na afspraak bij mijn therapeut arriveerde.
Dat er grote vermoeidheid zit. Dan moet ge maar niet tot kot in de nacht gaan dansen als ge er niet tegen kunt hé.
Dat het contact maken met het verdriet kort was maar wel intens. Gaat ge uw dochter terug buitensturen om zelf een potje te kunnen grienen?
Dat ik pijn heb aan mijn goesting om dingen te ondernemen. Vermoeidheid of goesting, kip of ei?
Die cursief gedrukte woorden zijn overigens niet de woorden van mijn therapeut. Die woorden zeg ik in stilte tegen mezelf. Mijn therapeut is zacht-aardiger voor mij. Heb ik geluk!
Op de behandeltafel kwam eerst in een bewustzijnsgolf de wens om los te laten.
Even later kwam er een golf van angst.
Wie ga ik nog zijn als ik deze pijn loslaat?
Net die vragen die ik een paar dagen geleden al neerpende.
Maar ik liet de lading los daar op dat eigenste moment.
Koude, rillingen en een keel die dichtkneep. Golven. Beweging.
Maar ook verbondenheid, waarbij de grenzen vervaagden tussen mezelf en de wereld romdom me.
Omdat ‘ik’ het allang beslist had.
De pijn die ik al zo lang meedraag zal niet meer dezelfde lading dragen vanaf vandaag.
Ik voel trouwens nu al het verschil met vanochtend.
De goesting en het ondernemerschap kriebelen. De wriemel om lichtvoetige fratsen uit te halen roert zich. De schrijfdrive om enkele lieve mensen te antwoorden die al te lang op een antwoord wachten is terug en zet me aan tot actie.
Ik koester niet de illusie dat ik (ooit) zal genezen. Maar ik ben heel dankbaar voor de weg waarop ik (be)geleid word. En ik ben heel dankbaar voor de begeleiding op mijn weg. Voor de ladingen die ik onderweg mag lossen. Voor de experimenteerruimte van mijn nieuwe ‘ik’. Ik voel me vooral al een hele poos niet meer alleen in mijn worsteling. Akkefietjes raken me niet meer op dezelfde manier.
Ik weet me gedragen en gesteund. Vanuit een mens-tot-mens benadering. Met een enorme dosis geduld, respect voor mijn traject en ruimte voor reflectie.
Eenzelfde visie op de wereld. Het helpt als je tot steun wil zijn.
