‘Gooi die schoenen in de vuilbak. Die bril is fout, doe die kleuren weg, die rolkraag, die broek, zo fout! Je jas is ok, je handtas helemaal fout.
Laat je haar groeien en kom dan eens terug voor je een andere bril kiest.’
Ik ken haar niet. De winkeljuf van een tweedehandszaak waar ik met mijn oudste dochter belandde deze namiddag. Ze geeft niet veel om de verkoop zegt ze, des te meer om gratis stijladvies aan dames.
‘Jouw uitstraling kom ik maar 1 keer op de duizend tegen. Jij naast je dochter. Jullie kunnen zussen zijn.’
Ach. Niet dat ik er per sé jonger wil uitzien. Maar het blijkt een feit te zijn. Veel mensen schatten me een tiental jaren jonger.
Een tijdje geleden zei een vriendin nog ‘je uiterlijk heeft toch niet veel geleden onder de miserie waar je door worstelt.’ Een compliment?
Naar deze winkeljuf ga ik graag een keer terug. Ik houd van die ongezouten meningen. Die je eigenlijk afkraken, maar goedbedoeld zijn. Vanuit het hart worden gefulmineerd met de beste bedoelingen. En dat voel je.
Een poos geleden was ik met een fijn, creatief gezelschap in Cadzand en daar zei een man iets analoogs. ‘Kijk naar je haar, je bril, hoe je erbij loopt…je bent zo´n mooie vrouw.’
Ik zou er depressief van kunnen worden, maar ik ga er mee aan de slag. Ben dankbaar voor de feedback.
Dus ik kocht een nieuwe bril. Tijdloos, zo dacht ik en bevestigde de winkeljuf me.
Maar fout volgens deze dame. Zonde van het geld?! Wil me niet kleden als een hippe twintiger, die ik niet ben.
Maar deze pittige winkeljuf vond dat mijn bril een ‘nerd’ van me maakt.
‘En dat ben je niet’. Hilarisch!
Ik heb het verteld aan mijn homeopate die ik een uur later bezocht. Zij vond mijn kleding overigens wel ok. En aan mijn jongste dochter en haar vriend. Zij konden er ook smakelijk om lachen.
Wat ben ik dankbaar. Dat ik zulke ongezouten meningen mag horen en er mee aan de slag ga in plaats van me er gekwetst door te voelen. Dat mijn homeopate me benadrukt welke progressie ik heb gemaakt dit laatste ‘bijna jaar’ dat ik haar niet zag.
Mijn eigen uitspraak daarstraks bij mijn homeopate ‘dat ik precies in twee werelden leef’, eentje waarin ik onbezorgd een creatief spelend stralend kind mag zijn en een andere waarin ik me verstop en in angst hoop niet gezien te worden, vormen een doorbraak in mijn inzicht. Ik schrok zelf van wat ik zei. Dat neem ik ook mee van vandaag.
Maar de moussaka is intussen klaar. Genoeg gezwetst.
Warme, dankbare groet.