Met aandacht gedegusteerd.
Voortschrijdend genot.
https://images.app.goo.gl/mg6AZWhwKnwhahig6
Fiducia, groeiend in fijnproeven.
Vacuüm
Photo by Aziz Acharki on Unsplash
ik dicht het gat in mijn verbeelding
leeg de leegte tot een enkele zin
voorzie me van een kanten kraag
en braak wat woorden uit
de muze zingt niet mee
zij stelt zichzelf in
Vraag
Eerste versie vond zichzelf op 22 oktober 2014
Wat hoor ik daar?
Photo by Pavan Trikutam on Unsplash
Hoe hij luid tegen zijn bedeesde vrouwelijke buur op de trein aan het afgeven was op zijn huisgenoot. Dat het niet de eerste keer was dat hij bij hem inwoonde. En dat hij niet was vergeten hoe het vorige keer misliep. En dat hij eerst neen had gezegd en dat die ander dan zei dat hij mee huur zou betalen. En hoe ‘mijn’ treinreiziger toen had geantwoord: ‘300 euro.’ Ah ja!
En dat de ander uiteindelijk 260 euro betaalt, maar dat het nog afwachten is of mijn treinreiziger het geld wel degelijk zal krijgen. Maar dan…!!
En dat die huisgenoot dus altijd ‘het kaske’ pakt en niet eens een film uitkijkt maar onderweg zapt naar een andere zender. En dan het laatste half uur van de film in slaap valt dat hij dan toch beter de film kan laten opstaan zodat mijn trein-infiltrant dan tenminste een film kan zien. Dat vraagt ge toch!
‘En ik geef hem eten tot op zijn schoot.’ En hij stelt niet eens voor om de afwas te doen. Dat hij hem dat zegt, ‘jongen, ge moet dat uit uzelf doen’. (geweldige paradox)
Bij mijn treinreiziger thuis komen de mensen graag op bezoek, zijn huisje is altijd piekfijn in orde. Ge had dat appartement van de logee moeten zien…nu hebben ze de hele blok onbewoonbaar verklaard.
Boeltje bij elkaar, een wagon verder gaan zitten.
Stilte. Oef.
Ik hou van treinreizen, omdat ik geniet van het beluisteren van dat voorbijglijdende landschap.
Maar een gesprek van naald tot draad kunnen volgen vind ik meestal maar niks.
Wat moet ik ermee? Ik kan er moeilijk een blogbericht over schrijven, wie leest nu zoiets?
Het was een fijne dag. Al voel ik me een beetje vreemd omdat er sinds kort taken zijn die ik niet meer zelf moet doen en dat maakt me wat onzeker, gek genoeg.
Fijne telefoontjes gevoerd ook. Mmmh…als ik het zo samenvat…drie telefoontjes gepleegd die misschien een ander era inluiden voor mij.
Telefoontjes vol potentieel.
Nieuwe mensen, nieuwe mogelijkheden, nieuwe wegen die naar Home leiden.
Toekomst, hou je klaar…Fiducia is daar 🙂
Zeweetniksje
Photo by Brigitta Schneiter on Unsplash
Ik dacht, laat ik een blogbericht toevoegen. Zo één waarvan ik nog niet weet welke kant het uitgaat. Vanmiddag had ik tijdens mijn lunchpauze op mijn werk mijn schrift mee. Maar ik heb me niet aan freewriting gezet. Voelde dat er verdriet zat en wou het op dat moment geen ruimte geven. Ook het liedje op de radio kan ik op dit moment niet verdragen, dus gaat de boel af. Rust. Er is een tijd voor alles. En er is tijd voor niks. Ik neem hier en nu de tijd om te niksen. Tokkel tokkel. Zinloze woorden. Woordloze zinnen. Ver-zinsels misschien.
De hele avond van mij. Een geestrijk drankje dat me vergezelt. Een jongste dochter die me in hoofdletters schreef dat ze naar haar vriend gaat vanavond. Dat ik dat wist, daar doelde ze op. Maar dat ik geen hoofdletters verdien is wat ik in kleine letters antwoordde. Trouwens, als zij me in verwarring brengt met haar vraag of ik thuis ben, dan mag ik toch vragen of we samen eten. Maar hoofdletters dus.
Ik ben graag thuis als mijn dochters er zijn. Maar ik doe ook graag mijn zin als ze er niet zijn. Tja. Onze babylonische spraakverwarring. Hoe gaat dat in gezinnen. In de wereld.
Mijn oudste heb ik wakker gebeld. Haar stem naderde me van heel ver. Maar haar examen was goed geweest. Mama opgelucht. Over de draad weer oppikken en zo. Ook het examen van de jongste was goed geweest, al voegt ze er aan toe dat ze het natuurlijk niet weet.
Straffe dochters. Trotse mama. Met een geestrijk drankje. Bijna teut. Neen, niet echt. 🙂
Ben ik hier mijn hersencellen aan het laten aftakelen. Hoewel, hoewel…
Gisteren zocht ik naar ‘Blue Zones’ en ik vond dat dagelijks alcohol ‘nuttigen’ niet zo slecht is. Hoe is het met de lezers hier gesteld? Bega ik hier zonden door dit te schrijven? Zelf vind ik overigens dagelijks alcohol drinken niet fijn. Af en toe haal ik alcohol in huis en als ik er dan verbaasd op bots bij het openen van de (koel)kast kan ik echt genieten van een glas. Maar als het er elke dag zou staan dan is de leut er af. Ik wil verwonderd blijven.
Het liefst zou ik kaboutertjes hebben die mijn (koel)kast vullen. En die een potje koken tegen de tijd dat ik thuis ben. Dan hoef ik gewoon mijn benen onder tafel te schuiven en te genieten van een maaltijd, bereid met liefde. Kaboutertjes zullen wel liefde kennen, toch? Misschien halen ze dat uit hun paddestoelenkast. De afwas doen we samen. Zij mogen de druppeltjes opvangen. Als ik afwas gaat het er meestal nogal wild aan toe. En zingen, dat mogen ze ook. Het is beter dat ik zwijg als er gezongen wordt. Dat benadrukken mijn dochters altijd.
Oh oh…wat ben ik weer aan het zeveren.
Dat u dat allemaal leest. Wat zegt dat over u? 😉
In het oog van de stilte
Photo by Carolina Sanchez B on Unsplash
‘Mediteer jij?’ vroeg hij.
‘Ja, soms’ zei ik.
‘Ik ook. Ik heb dat nodig. ´s Ochtends, om mijn gedachten even een halt toe te roepen vóór ik de dag begin. De trein is daar ideaal voor.’
Het was me niet opgevallen dat iemand me in de gaten had. Ik was gewoon de trein opgestapt en omdat ik de vermoeidheid voelde besloot ik even mijn ogen te sluiten en me te verbinden met mezelf in aanwezigheid van de andere reizigers.
Klinkt wellicht vreemd als je zelf niet mediteert.
Ik had me naast hem gezet toen ik opstapte. Mogelijk had hij me in de spiegeling van de ruit zien zitten. En/of gewoon even opzij gekeken. En/of mijn energie gevoeld.
Het was een vriendelijke man met een open en oprechte glimlach.
Ik wenste hem een fijne dag toen hij een station vóór mij afstapte.
Nu voel ik opnieuw behoefte om me af te sluiten. Te verstillen. Ben ook in de mogelijkheid.
Niets meer omhanden dan een avond om te vullen. Met zelf gekozen dingen. De afwas staat te drogen. Afdrogen en wegzetten doe ik dadelijk, na deze portie woordbreien.
Mijn kersverse wondermooie boekje ‘dans me’ van Karla Stoefs met illustraties van An Candaele net voor een tweede keer gelezen. Zo mooi. Ik maak er mijn nieuwe lievelingsboek van, terwijl ‘Het land van de grote woordfabriek’ van Agnès de Lestrade met illustraties van Valeria Docampo naar de tweede plaats verschuift.
Allebei kinderboeken. Omdat zorgvuldig gekozen eenvoudige woorden en sprekende tekeningen blijk geven van goed te kunnen luisteren. Een vaardigheid die her en der nog wel placht te ontbreken. Er wordt in de wereld veel gezegd, een pak verzwegen maar weinig geluisterd.
Daarom ben ik zo blij dat ik voorlezer en voice-over ben. Tussen de regels door ‘luister’ ik hoe mijn woorden binnenkomen. Bij de kinderen en hun ouders die zitten te luisteren, of bij mijn imaginaire luisteraar die het Daisy-boek uitleent in de luisterpuntbibliotheek.
En hoewel ik het straatlawaai nu niet kan dimmen, geniet ik dit eigenste moment van stilte. In mijn hoofd. In mijn lichaam. In mijn huis.
Een grotere luxe kan ik me niet voorstellen.
Fijn weekend.