
De laatste zon schijnt op de gevels
blik omhoog.
En kijk.
De weg vertrouwd maar nieuw vandaag
ik kijk omhoog.
Zo wijs.
De richting van oneindigheid
de zon nabij als vederlicht
ik aarzel niet
ik dicht de tijd
En morgen kom ik thuis.
Over de Waarde van Woorden en het VerWoorden van Waarden
De laatste zon schijnt op de gevels
blik omhoog.
En kijk.
De weg vertrouwd maar nieuw vandaag
ik kijk omhoog.
Zo wijs.
De richting van oneindigheid
de zon nabij als vederlicht
ik aarzel niet
ik dicht de tijd
En morgen kom ik thuis.
hoeveel stappen zou ik krijg ik
dadelijk een glimlach terug
ogen zoekend naar verbinding
wandelend tot rug na rug
Ik heb nooit leren goochelen
hoe kan ik dan ontgoocheld zijn
teleurgesteld om zoveel schijn
voel ik me erg misleid
Is leiderschap niet meer dan dat
bestaat dan ook Miss Leit
baart pionieren meer van dat
hoe geraak je een illusie kwijt
het duister wil niet wijken
ik geraak flink op de dool
een bril is aanbevolen
een lorgnet, ietwat frivool
met het handvat in mijn foute hand
kan ik de tijd doen keren
zo word ik wellicht weer bestand
tegen diep donk’re zeren
Het was een woord dat ik niet kende, toch niet als werkwoord.
Billijken.
Ik kende de uitdrukking ‘een billijke vergoeding’ maar werkwoord-variant was me vreemd.
Van Dale zegt “gepast achten, goedkeuren.” Ik weet niet meer in welke context mijn gesprekspartner dit werkwoord gebruikte. Ik gaf alleszins aan dat ik het niet kende.
Nu is het in het kader van een uitbreiding van mijn woordenschat een kwestie van het woord te integreren in mijn dagelijks taalgebruik, anders ben ik het zo weer kwijt. Maar…het bekt niet bij mij. Ik krijg het niet in mijn mond gelegd.
Waarom moeilijk doen als het gemakkelijk ook kan, niet?
Ik gebruik wel ‘gepast achten’of beter nog ‘gepast vinden’ of ‘goedkeuren’ als het aan de orde is. Ook met een beperkte woordenschat kom je al een heel eind.
Billijken doet me misschien teveel denken aan de roze billekes van een baby. Al is het misschien niet gepast, niet billijk, dit als voorbeeld te nemen in deze context.
Nu, ik hou van taal, daar niet van.
Maar dit woord, neen, het wil niet bekken.
Het zij zo.
in het beseffen dat ik dicht
opent zich een perspectief
in lijn maar niet in kaart
wriemelt zich vertrouwen
zoals een lijn haar -stuk ontkent
als beide eindjes raken
zo ook krijgt mijn gemoed een draai
in dichterlijk ontwaken
die jurk is mijn tweede huid
ik draag ze liefst op dagen dat
een greintje trots me daagt
ze slijt niet met de jaren
maar vormt zich met me mee
een jurk voor alle dagen
misschien wil ik er zo´n twee…
onder alle informatiestromen
schuilen woorden die doen dromen
harten raken en verwarmen
wat verkild is en gehard
ik wens je energie en kracht
om de onzekerheid van elke dag
met eenvoud en een sprankel
te omarmen in een dans
moge jij je glimlach vinden
door te dansen en verbinden
vol genieten van wat kan
en dromen tot het is
Pittige pirouette voor een dansbaar 2022
haar blik was een meesterwerk zonder gelijken
wij plooiden ons woordeloos naar haar gezag
zijn beklag was wat mager zo zonder een ijkpunt
mevrouw hield de wacht aan de poort van gedrag
ik schrijf je dat ik aan je denk
onwetend of je ´t fijn vindt
ook hoop ik dat het blij is
wat je voelt doorheen de dag
beklijven is een woord
dat aan mijn tongpunt plakt
ik schrijf je dat ik aan je denk
maar hoe dan ook verzwijg ik