die jurk is mijn tweede huid
ik draag ze liefst op dagen dat
een greintje trots me daagt
ze slijt niet met de jaren
maar vormt zich met me mee
een jurk voor alle dagen
misschien wil ik er zo´n twee…
Solden dichten
Toekomst
Laat me, haat me, ga mijn gang
in weten dat het anders kan
ruimte is slechts een illusie
van een tijdloos avontuur
het avonduur bedriegt me
soms zijn daguren vol vuur
mijn voeten in het water
en mijn hoofd ver in de lucht
smeed ik dromen in hun toekomst
ook al ben ik op de vlucht
van muizenissen in mijn hoofd
tot wind tussen mijn armen
als energie die niet ontdooit
langs uitgebluste darmen
weet ik hét natuurlijk nooit
alsof waarheid ook echt bestaat
verstaan is nog een ampel woord
twee lettergrepen later
tracht ik eenheid terug te vinden
in versnipperde gedachten
wat is jouw of mijn of hun
ach, niemand zit daarop te wachten
laat me, haat me, ga je gang
ik sluit nog kort in spe
Miss Piggy in gedachten
neemt ze Kermit met zich mee
wees gegroet, meneer, mevrouw
artificieel natuurlijk mens
wie stuurt het roer, vergis je niet
vernis me, roer je eigen geest
want straks is lang geleden ook
een toekomst die geneest
geweest of over gaat
in platgetreden paden…
Just another journey
Schrijfsels van de afgelopen dagen... keer me van binnen buiten laat mij de lente zien mijn dromen nog doorvoelen een beetje balsem op mijn ziel keer me buiten vanuit binnen zaai de zaden uit verdriet koester nog die warme dagen met wat hoop in het verschiet beleef me in mijn vroegste uren keer me binnen, buiten om zeg me dat het zo genoeg is keer je, weer me, draai mejom het is moeilijk te aanvaarden maar God zij dank tot mij in de prilste van mijn dagen maak ik geborgenheid weer vrij uit liefde net als jij *********************** weet je, in betere tijden aarzel ik niet doe een wens, ga naar huis en bemoei je je eigen zaken vinden zich niet en heimwee dient om te zoeken de speld komt tevoorschijn, bedoel je (ver)roer je niet, stil, doe een wens sleur haar zo door het oog van de naald keer je om, loop door en leef je beleef de wereld als nooit tevoren en wees gegroet, beweeg je misschien is leegte slechts een pseudoniem voor zin in mijn bestaan bevind ik me in tussenfase quasi vrij van elke waan het leven mag zich wentelen in aanzien van de schijn ik ben niet meer dan de verbeelding uit de droom van mogen zijn wie ben ik echt? je spiegelt me, dat zie ik en het voelt niet eens vreemd aan ik weet nog welke traan begon aan het vormen van mijn waan wie weet nog wat rechtvaardig is op platgetreden paden wie leest nog hoe dat voelt, gemis en plukt haar laatste dagen in de tuin van zogeheten onschuld zaait ze kruiden voor de nacht waarin ze slapen had verwacht in haar hoop het tij te keren warms voor-Al, Fiducia
Obsolete
“Jij begint onmisbaar te worden,” zei hij.
“Neen, dat wil ik niet. Ik wil overbodig zijn,” reageerde ik meteen.
“Overbodig? Maar dat is het tegenovergestelde van onmisbaar!?” gaf hij als reactie.
“Precies” zei ik.
Waarschijnlijk is er iets in mijn gedrag dat mensen doet denken dat ik onmisbaar ben.
Dat ze me nodig hebben.
Soms,…vaak…claimen ze me…
Noemen ze me “mijn Fiducia.”
Dan frons ik mijn wenkbrauwen en neem resoluut afstand.
Ja, zo gaat dat bij mij…
Fiducia bezit je immers niet.
Fiducia is vertrouwen, dat moet je verdienen…elke dag opnieuw.
Geen mooier geschenk dan me niet nodig hebben…maar wel graag zien…
Overbodig mogen zijn.
Obsolete.
Maar liefst wel zien dat er iets veranderd is waar ik passeerde…
Al is het een beetje…
Fiducia droomt nog…
Moeder (w)aarde
Ik ben een moeder. Maar ik ben niet moeder aarde.
Wat zou ik in haar plaats doen, onder de huidige omstandigheden?
Hoe zou ik nog mijn liefde tonen aan alles wat in mijn schoot is gegroeid?
Het licht en haar schaduwkanten.
De duisternis en haar lichtpuntjes.
Het groen en haar ingrepen.
De ingrijpende gebeurtenissen en hun naweeën.
Een moeder moet ogen op haar rug hebben en een olifantenhuid. Niet persoonlijk nemen wat ze, vooral in de pubertijd van haar kroost, naar haar hoofd geslingerd krijgt. Geduld tonen waar een woedeuitbarsting een eenvoudigere reactie is.
Moeder (w)aarde.
Zou Fiducia daarnaar streven?
Van een moeder (w)aarde te worden?
Maar welke waarde dan? Is er een waarde die boven het maaiveld uitsteekt op het meest duurzame land?
Laat die waarde dan liefde heten. Dat woord omvat veel en is niet eenduidig te omschrijven.
Wat voor de één liefde heet, heet voor de ander beklemming.
Laat liefde vrijheid geven en koesteren waar nodig. Liefde als antwoord op angst.
Geen gedrag is vreemd als je de context in rekening brengt. Ook deze spreuk heeft haar plek in dit verhaal. Het gedrag dat voortvloeit uit angst is immers niet in één woord te omvatten. Kan verschillende richtingen uitgaan.
Liefde en angst als tegenpolen. Gedrag zelf kiezen vanuit een bewust-zijn, vanuit welke pool je ook vertrekt.
Alleszins heb ik zelf al gemerkt dat je zelfs bij angst de keuze hebt om je hart te verzachten en liefde te leven.
Eenvoudig is het niet. Maar verzachten doet het wel.
Rest me een brief te schrijven om verduidelijking te vragen.
Waarde aarde,
Wat heeft u nodig om het moederschap vol te houden?
Wat kan ik daarbij voor u betekenen?
Hoe kunnen wij moeders ons verbinden in waarden?
Veel liefs,
Fiducia
PS: ik draag met u mee
Natuurlijke slaap
Vanochtend ging het niet goed met me. Zoals het al een paar dagen niet goed gaat trouwens. Ik wijt het aan het gegeven dat ik een vijftal dagen geleden een regulier (verslavend) slaapmiddel verving door een Valeriaantablet. Dit na een suggestie van de endocrinoloog. Vreemd overigens dat ik zelf niet aan een alternatief dacht.
Ik, die steeds zo weinig mogelijk medicatie wil nemen.
Zo weinig mogelijk afhankelijk wil zijn, van wat dan ook.
De eerste nacht op Valeriaan lukte het inslapen niet. De huisarts gaf aan dat ik het wat tijd moest geven, de apotheker ook. Hij vulde ook aan dat een gemengd preparaat waar Melatonine in zit, de kwaliteit van de slaap bevordert. Mocht ik daarvoor willen kiezen…dan had hij wel enkele oplossingen in huis.
Alleszins, ik heb dus slechte dagen maar dat is omdat de dingen die ik te verwerken heb niet meer door slaapmedicatie onderdrukt worden. Dat ik nu geen kunstmatige slaap meer heb. Dat is mijn verklaring.
Ik heb wel vaker slechte dagen, daar niet van, maar de dromen die ik afgelopen nachten al heb gehad liegen er niet om. Hier is verwerking aan de gang.
Wat het niet makkelijk maakt natuurlijk. Maar versoberen is voor mij de enige juiste weg. Zo weinig mogelijk medicatie, zodat ik mezelf nog voel ‘wankelen’.
Mijn ouders zijn binnengevallen kort na de middag en mijn ma had slaaptabletten met een mengeling aan Valeriaan en Melatonine bij. Dat probeer ik vannacht.
Alleszins is door hun bezoek daarstraks en onze babbels mijn gemoed gekeerd. Ze nodigden me uit mee te gaan fietsen maar aangezien ik nog in pyjama rondliep vond ik dat geen goed idee op dat moment. Ben me wel gaan wassen toen ze vertrokken waren en heb nog het één en ander ondernomen waar ik gerust trots op mag zijn.
Dat ik intussen, na het beluisteren van het radionieuws, zelfs een beetje strijdvaardigheid voel. Al zou het handiger zijn om dat in de ochtend te voelen.
Mildheid.
Dat ik dat mezelf eens toedicht.
En dat ik vooral niet vergeet dat ik Fiducia heet en kan kiezen haar te leven.
Sprankelen
het is misschien een sprankel
maar ik heb hem beet gepakt
en ik houd hem aan het lijntje
Soms wellicht aan een stippellijntje.
Soms zullen alleen al dan niet genummerde stipjes zichtbaar zijn die, ergens, samen, een hoopje hoop doen vermoeden.
Maar te weten dat ik eender wanneer een sprankel hoop zelf mag ontsluiten tot een hoopje, doet me vasthouden.
Loshouden.
En houden van wat is.
En gloeit er zowaar een glimwormpje hoop op, dan neem ik zonodig halsoverkop na veel te lang de draad van het bloggen weer op en merk ik prompt dat mijn paswoord zoek is.
Maar geen nood.
Er bestaat in de wondere wereld van de digitale toegangsrechten zoiets als een herkansing. Al duurde het wel weer iets te lang naar mijn goesting. Maar goesting is een mooi woord, dat ik zonder dit euvel niet had kunnen gebruiken in dit blog. Dus niet getreurd.
‘De hoopgever zorgt ervoor dat je de werkelijkheid ontstijgt zonder haar uit het oog te verliezen.’
Dat schreef ik ongeveer een jaar geleden in een blogbericht voorzien van, al zeg ik het zelf, een sportieve foto.
Soms moet je de hoop inderdaad bij de kiem vatten. De grond induiken en naar de wortels zoeken die hoop een kans geven. Ik kom dan meestal uit bij ‘inspiratie’.
En als verbeelding zich ermee komt moeien ontstaat de wals van hoop.
Dansen doet me denken aan het zinnetje dat ik vandaag op een lekker ouderwets kaartje vond dat mijn brievenbus binnenviel en mijn naam scandeerde:
‘(…) Dansen om misschien wel te vergeten wie je was en weer te zijn.’
Schoon vind ik dat. Het is een zinnetje uit een spreuk van ene ‘Corinne’. Ik snuffel even in mijn internetboekje of ik haar terugvind…niet meteen dus…
Er fluistert zich een gedicht doorheen mijn vingers, maar ik kan het nog niet vatten. Gisterenavond in bed passeerden ook enkele poëtische zinnen mijn bewustzijn, ik vond ze prachtig, maar ik was te lui om me recht te zetten en ze op papier te capteren.
Even ontvangstmodus opzetten: klik!
als ik straks toch iemand ben
die voortvloeit uit de sprankel hoop
waarmee ik ooit droomde te weven
kan ik vergeten wie ik was
en stilaan dansen in een droom
waar geven nog voluit kan leven
Een duwtje
Photo by Patricia Prudente on Unsplash
een duwtje
meer moet dat niet zijn
het vliegen leert ze zelf wel
haar glimlach hang ik aan mijn lijn
de tranen in mijn raamkozijn
met ogen helder in verlangen
zal ze liefde in verhalen vangen
Een pruttelpotje vol liefde van 9 maart 2012
Rollenspel
Photo by Ryan Holloway on Unsplash
ik mocht vannacht de maan vervangen
gaf al zijn geheimen vrij
ik hoefde zelfs niet te verlangen
naar een vlag of naar een prijs
hij fluisterde me zachtjes toe
je hoort hier niet, ga toch naar huis
daar vind je zuurstof om te dromen
over de boom van Nina´s thuis
Heel
Photo by Jason D on Unsplash
aan de rand van mijn geheugen
hangt een beeld van jou
met bloeddoorlopen ogen
en groefjes van gestold verdriet
zie jij inmiddels terug het licht
dat schuilt achter mijn rug
mijn lief vergeef me niet
maar heel. of ik helemaal niet
Uit een ver verleden opgevist.
Inspirationeel het licht gezien op 8 oktober 2012