Schrijfsels van de afgelopen dagen...
keer me van binnen buiten
laat mij de lente zien
mijn dromen nog doorvoelen
een beetje balsem op mijn ziel
keer me buiten vanuit binnen
zaai de zaden uit verdriet
koester nog die warme dagen
met wat hoop in het verschiet
beleef me in mijn vroegste uren
keer me binnen, buiten om
zeg me dat het zo genoeg is
keer je, weer me, draai mejom
het is moeilijk te aanvaarden
maar God zij dank tot mij
in de prilste van mijn dagen
maak ik geborgenheid weer vrij
uit liefde
net als jij
***********************
weet je, in betere tijden aarzel ik niet
doe een wens, ga naar huis en bemoei je
je eigen zaken vinden zich niet
en heimwee dient om te zoeken
de speld komt tevoorschijn, bedoel je
(ver)roer je niet, stil, doe een wens
sleur haar zo door het oog van de naald
keer je om, loop door en leef je
beleef de wereld als nooit tevoren
en wees gegroet, beweeg je
misschien is leegte slechts een pseudoniem
voor zin in mijn bestaan
bevind ik me in tussenfase
quasi vrij van elke waan
het leven mag zich wentelen
in aanzien van de schijn
ik ben niet meer dan de verbeelding
uit de droom van mogen zijn
wie ben ik echt?
je spiegelt me, dat zie ik
en het voelt niet eens vreemd aan
ik weet nog welke traan begon
aan het vormen van mijn waan
wie weet nog wat rechtvaardig is
op platgetreden paden
wie leest nog hoe dat voelt, gemis
en plukt haar laatste dagen
in de tuin van zogeheten onschuld
zaait ze kruiden voor de nacht
waarin ze slapen had verwacht
in haar hoop het tij te keren
warms voor-Al,
Fiducia
“Jij begint onmisbaar te worden,” zei hij. “Neen, dat wil ik niet. Ik wil overbodig zijn,” reageerde ik meteen. “Overbodig? Maar dat is het tegenovergestelde van onmisbaar!?” gaf hij als reactie.
“Precies” zei ik.
Waarschijnlijk is er iets in mijn gedrag dat mensen doet denken dat ik onmisbaar ben. Dat ze me nodig hebben. Soms,…vaak…claimen ze me…
Noemen ze me “mijn Fiducia.” Dan frons ik mijn wenkbrauwen en neem resoluut afstand.
Ja, zo gaat dat bij mij… Fiducia bezit je immers niet. Fiducia is vertrouwen, dat moet je verdienen…elke dag opnieuw. Geen mooier geschenk dan me niet nodig hebben…maar wel graag zien…
Overbodig mogen zijn. Obsolete.
Maar liefst wel zien dat er iets veranderd is waar ik passeerde… Al is het een beetje…
Wat zou ik in haar plaats doen, onder de huidige omstandigheden?
Hoe zou ik nog mijn liefde tonen aan alles wat in mijn schoot is gegroeid?
Het licht en haar schaduwkanten.
De duisternis en haar lichtpuntjes.
Het groen en haar ingrepen.
De ingrijpende gebeurtenissen en hun naweeën.
Een moeder moet ogen op haar rug hebben en een olifantenhuid. Niet persoonlijk nemen wat ze, vooral in de pubertijd van haar kroost, naar haar hoofd geslingerd krijgt. Geduld tonen waar een woedeuitbarsting een eenvoudigere reactie is.
Moeder (w)aarde.
Zou Fiducia daarnaar streven?
Van een moeder (w)aarde te worden?
Maar welke waarde dan? Is er een waarde die boven het maaiveld uitsteekt op het meest duurzame land?
Laat die waarde dan liefde heten. Dat woord omvat veel en is niet eenduidig te omschrijven.
Wat voor de één liefde heet, heet voor de ander beklemming.
Laat liefde vrijheid geven en koesteren waar nodig. Liefde als antwoord op angst.
Geen gedrag is vreemd als je de context in rekening brengt. Ook deze spreuk heeft haar plek in dit verhaal. Het gedrag dat voortvloeit uit angst is immers niet in één woord te omvatten. Kan verschillende richtingen uitgaan.
Liefde en angst als tegenpolen. Gedrag zelf kiezen vanuit een bewust-zijn, vanuit welke pool je ook vertrekt.
Alleszins heb ik zelf al gemerkt dat je zelfs bij angst de keuze hebt om je hart te verzachten en liefde te leven.
Eenvoudig is het niet. Maar verzachten doet het wel.
Rest me een brief te schrijven om verduidelijking te vragen.
Waarde aarde,
Wat heeft u nodig om het moederschap vol te houden?
Wat kan ik daarbij voor u betekenen?
Hoe kunnen wij moeders ons verbinden in waarden?
Vanochtend ging het niet goed met me. Zoals het al een paar dagen niet goed gaat trouwens. Ik wijt het aan het gegeven dat ik een vijftal dagen geleden een regulier (verslavend) slaapmiddel verving door een Valeriaantablet. Dit na een suggestie van de endocrinoloog. Vreemd overigens dat ik zelf niet aan een alternatief dacht. Ik, die steeds zo weinig mogelijk medicatie wil nemen. Zo weinig mogelijk afhankelijk wil zijn, van wat dan ook.
De eerste nacht op Valeriaan lukte het inslapen niet. De huisarts gaf aan dat ik het wat tijd moest geven, de apotheker ook. Hij vulde ook aan dat een gemengd preparaat waar Melatonine in zit, de kwaliteit van de slaap bevordert. Mocht ik daarvoor willen kiezen…dan had hij wel enkele oplossingen in huis.
Alleszins, ik heb dus slechte dagen maar dat is omdat de dingen die ik te verwerken heb niet meer door slaapmedicatie onderdrukt worden. Dat ik nu geen kunstmatige slaap meer heb. Dat is mijn verklaring. Ik heb wel vaker slechte dagen, daar niet van, maar de dromen die ik afgelopen nachten al heb gehad liegen er niet om. Hier is verwerking aan de gang.
Wat het niet makkelijk maakt natuurlijk. Maar versoberen is voor mij de enige juiste weg. Zo weinig mogelijk medicatie, zodat ik mezelf nog voel ‘wankelen’.
Mijn ouders zijn binnengevallen kort na de middag en mijn ma had slaaptabletten met een mengeling aan Valeriaan en Melatonine bij. Dat probeer ik vannacht.
Alleszins is door hun bezoek daarstraks en onze babbels mijn gemoed gekeerd. Ze nodigden me uit mee te gaan fietsen maar aangezien ik nog in pyjama rondliep vond ik dat geen goed idee op dat moment. Ben me wel gaan wassen toen ze vertrokken waren en heb nog het één en ander ondernomen waar ik gerust trots op mag zijn. Dat ik intussen, na het beluisteren van het radionieuws, zelfs een beetje strijdvaardigheid voel. Al zou het handiger zijn om dat in de ochtend te voelen.
Mildheid. Dat ik dat mezelf eens toedicht. En dat ik vooral niet vergeet dat ik Fiducia heet en kan kiezen haar te leven.
het is misschien een sprankel maar ik heb hem beet gepakt en ik houd hem aan het lijntje
Soms wellicht aan een stippellijntje. Soms zullen alleen al dan niet genummerde stipjes zichtbaar zijn die, ergens, samen, een hoopje hoop doen vermoeden. Maar te weten dat ik eender wanneer een sprankel hoop zelf mag ontsluiten tot een hoopje, doet me vasthouden. Loshouden. En houden van wat is.
En gloeit er zowaar een glimwormpje hoop op, dan neem ik zonodig halsoverkop na veel te lang de draad van het bloggen weer op en merk ik prompt dat mijn paswoord zoek is. Maar geen nood. Er bestaat in de wondere wereld van de digitale toegangsrechten zoiets als een herkansing. Al duurde het wel weer iets te lang naar mijn goesting. Maar goesting is een mooi woord, dat ik zonder dit euvel niet had kunnen gebruiken in dit blog. Dus niet getreurd.
Soms moet je de hoop inderdaad bij de kiem vatten. De grond induiken en naar de wortels zoeken die hoop een kans geven. Ik kom dan meestal uit bij ‘inspiratie’. En als verbeelding zich ermee komt moeien ontstaat de wals van hoop. Dansen doet me denken aan het zinnetje dat ik vandaag op een lekker ouderwets kaartje vond dat mijn brievenbus binnenviel en mijn naam scandeerde: ‘(…) Dansen om misschien wel te vergeten wie je was en weer te zijn.’
Schoon vind ik dat. Het is een zinnetje uit een spreuk van ene ‘Corinne’. Ik snuffel even in mijn internetboekje of ik haar terugvind…niet meteen dus…
Er fluistert zich een gedicht doorheen mijn vingers, maar ik kan het nog niet vatten. Gisterenavond in bed passeerden ook enkele poëtische zinnen mijn bewustzijn, ik vond ze prachtig, maar ik was te lui om me recht te zetten en ze op papier te capteren.
Even ontvangstmodus opzetten: klik!
als ik straks toch iemand ben die voortvloeit uit de sprankel hoop waarmee ik ooit droomde te weven
kan ik vergeten wie ik was en stilaan dansen in een droom waar geven nog voluit kan leven
een duwtje
meer moet dat niet zijn
het vliegen leert ze zelf wel
haar glimlach hang ik aan mijn lijn
de tranen in mijn raamkozijn
met ogen helder in verlangen
zal ze liefde in verhalen vangen
de dag dat je de wereld ziet is niet echt je ontstaan
als je zoals in mijn geval geen adem hapt genavelstrengd zo blauw als wat probeert
je vader deze strijd niet eert zich keert om wat hij ziet
dan ben je blij en dankbaar als zovele jaren later
je voelt aan elke rilling bij een uitspraak die je hoort
dat je lichaam weet wat waarheid is en zelfs gemis op Valentijn niet opweegt tegen dit
ont-staan is wat je zelf creëert als je wat langer zit
