“Vooral je stem” zei hij.
Het was ongeveer een jaar geleden dat ik nog in deze lokale supermarkt rondliep en hij was de enige werknemer die ik nog herkende. Ik groette hem. Hij groette mij terug.
“Je kent me nog na al die tijd”, gaf ik aan.
“Ja, vooral je stem”, repliceerde hij.
Dat me dat telkens weer verbaast, dat mensen mijn stem bijzonder vinden of allerhande eigenschappen toedichten die eigenlijk wel fijn zijn om te “horen”. Misschien moet ik het maar “gebruiken” en systematisch een ingelezen versie van mijn blogberichten maken. Niet dat ze zo lang zijn dat ze beter “hanteerbaar” zijn tijdens het joggen. Veel conditie zal je er alleszins niet bij winnen met het vijfhonderdtal woorden waartoe ik mijn schrijfsels meestal beperk.
Ik nam recent contact op met de lokale inleesstudio om te bekijken of er ruimte is om mijn stem ter beschikking te stellen. Zodat blinden of slechtzienden het luisterboek kunnen uitlenen waar mijn stem aan hangt. Maar blijkbaar zitten heden ten dage, coronamaatregelen indachtig, de tijdslots goed vol.
Wat misschien betekent dat ik een nieuwe bestemming moet zoeken om mijn stem te laten gelden. Ten gelde te maken van gratis gehoor. Zoiets.
Mmmh, daar schort iets aan…
Mijn eigen blogberichten beluisterbaar maken vormt dan misschien een logische keuze.
Want eerlijk, toen ik me kandidaat had gesteld voor het inlezen van luistermateriaal had ik niet gedacht dat ik een drietal teksten zou moeten inlezen ter voorlegging aan een kritische luisterjury, alvorens zelfs maar te “mogen” inlezen. Veel acteurs en actrices worden trouwens afgehouden, omdat ze de tekst teveel “inkleuren”. Maar de jury liet me toe mijn stem al doende te laten groeien. En ze gaf geen inperking over het soort tekst dat ik kon inlezen.
Ik had ook niet verwacht dat een nieuwslezeres van de VRT me op aangeven van mijn nonkel zou opbellen om me raad te geven over het oefenen van mijn stem. Ze raadde me enkele boeken over stemtechnieken aan waarin een oefen-CD zat, waar zij zich mee had voorbereid voor haar job.
Ik had ook niet kunnen bedenken dat ik enkele sessies bij een logopediste zou volgen om de aandachtspunten van de jury verder te vervolmaken. Een half uurtje speedy-consult en dan thuis oefenen. Tja, ik was me toch een beetje onzeker geworden. Inlezen voor onbekenden voelt toch net iets anders dan je stem geven aan het prentenboek dat je je eigen kinderen voorleest. Daar verdoezel ik geen fouten. Niets zo erg als je kinderen laten uitschijnen dat fouten maken niet mag. Als je een fout leest herpak je je, punt. AVI-niveaus en snelheidstesten nog aan toe…
En toch… waar ik bij het begin van mijn avonturen als inlezer van boeken van het uur ‘werktijd’ dat ik ter beschikking had slechts een dikke twintig minuten ‘bruikbare tijd’ haalde, omwille van leesfouten die vooral te wijten waren aan ‘heel erg graag meteen zonder fouten willen lezen’, haalde ik na enige tijd vlotjes een dikke vijftig minuten bruikbare tijd. Wat wel mooi is, toch?! Ik leerde inmiddels ook mijn eigen fouten recht te zetten. Terugspoelen, herbeginnen vanaf het punt waar het nog ok was.
Maar blijven oefenen dus, dat is wat ik nu wens, zodat ik mijn “stemvaardigheden” een beetje onderhoud.
De laatste tijd lees ik ook veel en soms lees ik gewoon hardop. Voor de lol. Om de tekst een extra dimensie te geven. Misschien blijft het gelezene dan beter hangen, wie weet…Misschien kan ik er binnenkort ook meteen een tekening bij maken om ook mijn rechter hersenhelft erbij te betrekken. Of een muziekje bij tokkelen. Zo leerden mijn kinderen in de lagere school de tafels van vermenigvuldiging. Met een liedje. Niet erg bijzonder creatief van samenstelling, maar het bleek wel te werken.
Ik denk dat ik toch maar geen letterlijke inleesversie van dit blogbericht ga maken. Dat is me een beetje te saai. Ik zal doen alsof ik hier tegen iemand zit te vertellen wat ik zonet heb neergepend.
En ik ga er eerst een nachtje over slapen.
Zomaar, omdat ik dat hier en nu bedacht heb.
In stilte.