Vandaag heb ik ervaren dat ik nog een weg te gaan heb.
En als het me lukt om niet op te geven…een gedachte die vandaag weer erg aanwezig was…als het me lukt dus, zal ik misschien weer wat wijzer worden in mijn reageren en handelen. Ik wens het mezelf toe.
Mijn huisgenoot is voor de eerste maal overgrootvader geworden. Net voor het slapengaan gisteren kreeg ik nog een foto doorgestuurd met de vraag om hem te tonen aan ‘vader’. Dus ben ik meteen naar beneden gegaan waar ik hem in de keuken trof.
Ik toonde de foto. En zag dat hij ontroerd was. Ik heb hem even aangeraakt, hij nam mijn hand vast. Hij zei het ook zelf: ‘ik ben ontroerd.’ Ik zei dat hij maar mooi moest dromen van dat extra takje aan zijn stamboom.
Zonet gaf hij nog aan dat zijn zoon en kleinzoon binnenkort naar hier komen met de nieuwgeborene, om een foto te maken van het viergeslacht.
En hoewel ik dat allemaal heel mooi vind, ik blij ben voor deze hechte familie, overviel mij gisteren een verdriet dat ik maar moeilijk kon hanteren. De kwetsbaarheid van dat kleine nieuwe leven. Maar ik heb me vermand en gedaan wat ik zo graag doe. Ik heb gegeven. Op maat.
Ik heb een gedicht klaargemaakt en heb het via mail verstuurd naar een dochter van mijn huisgenoot. Daarnet was ze hier, ze zei meteen dat ze het gedicht mooi vond.
Ik vroeg haar het door te sturen naar de ouders. Misschien het eerste gedicht dat voor de kleine jongen bestemd is. Misschien eerder wellicht.
Vandaag ging het niet beter met mijn energie.
Ik had al snel behoefte aan frisse lucht, een vrij gevoel en ben naar de bibliotheek gefietst. Heb een boek gevonden dat in de buurt komt van wat ik in het blogbericht van gisteren suggereerde. ‘Voor dat geheim ben ik te klein‘, van Ilona Lammertink en Nynke Talsma.
Ik heb het prentenboek zelf nog niet gelezen. Enkel de achterflap, snel.
Wellicht lees ik het straks helemaal…voor het slapengaan.
En dan lees ik het binnen dit en de uitleentermijn van dit boek in, met de prenten erbij zoals alvast de mama van mijn twee ‘eerste-luisteraartjes’ waarvoor ik met dit inlees-initiatief begon, me aangaf. Dat de prenten een meerwaarde zijn. De prentenboeken moeilijk bereikbaar waar zij woont.
Dit specifieke prentenboek kan dan als voorbeeld dienen om kleine luisteraartjes diets te maken welke zogenaamde geheimen mogen gedeeld worden. Geheimen die met hun grenzen te maken hebben.
Waarom ik aangeef dat ik er nog niet ben, is dat het me lange tijd heeft gekost om wat verandering in mijn energie te krijgen tussen gisteren en vandaag.
En dat één opmerking die ik vandaag ‘plompverloren’ kreeg, hardnekkig is blijven plakken zelfs al vond ik ze misplaatst.
Ik heb mezelf dus ook getroost vandaag. Met aankopen die ik niet echt nodig heb.
Zelfs al wil ik versoberen. Neen, ik heb nog een weg te gaan.
Maar het deed me wel veel deugd om in mijn eentje, alle ruimte en tijd nemend, met aandacht rond te struinen in de twee winkels waar ik een aankoop niet wist te counteren, Wellicht ook niet echt wilde.
Ook terug thuis ben ik blij met mijn aankopen.
Er hangt een subtiele energie aan de dingen die ik kocht.
Ik merk dat ik al tastend en onderzoekend deze nieuwe spullen in mijn bewust-zijn sluit.
Wellicht omdat ik het potentieel ervan aanvoel.
Soms is het nodig jezelf en je gedrag te koesteren, …
misschien zodat beide kunnen groeien naar nog een betere versie van zichzelf.
Voor nu volstaat dat.
Oh ja, toch nog een aardigheidje.
Ik zag een paar schoenen op de trap staan toen ik de bibliotheek verliet.
Ze leken me comfortabel.
Ik hoop dat ze zich niet eenzaam voelden…
Heb nog even overwogen…
Ach, misschien met een portie verbeelding een verhaal voor later…
Wel een lichtpuntje, zoiets ongewoons…