Hoe het gekomen is weet ik niet. Of hij de eerste was die het aan mij vroeg of dat ik het voorstelde aan hem dan wel of het organisch ter sprake kwam. Alleszins, het is nu al een tijdje de gewoonte dat mijn huisgenoot en ik de dag afsluiten met een voorleesmomentje. Hij installeert zich om comfortabel met volle aandacht te luisteren.
Ik wacht tot hij helemaal geïnstalleerd is en lees voor.
En dan neemt hij vanuit die aandacht dus ook mijn gepijnigde gezichtstrekken waar als ik bijvoorbeeld steden tegenkom die vragen gelezen te worden met van die ° en ¨ op wat klinkers her en der… , om maar een paar tongtwisters te noemen.
Dan zie en hoor ik hoe grappig hij het vindt dat ik er mijn beste beentje voor ‘inzet’.
Het eerste boek dat zich zo liet lezen, en dat intussen uit is, was ‘Simon‘ van Marianne Fredriksson. Hij had het ooit zelf gelezen, maar het beluisteren vond hij toch nog een extra dimensie hebben.
Elk voorleesmomentje werd en wordt systematisch afgerond met een korte reflectie. Met vaak woorden van bewondering over de wijsheid die de schrijfster in de jonge personages legt. De mooie beelden. De eigenaardige ervaringen of overtuigingen.
Her en der bevatte het boek aantekeningen in potlood.
Bij poëtische passages of diepe inzichten.
Ook ik heb van het boek genoten, al mis ik ook wel stukken omdat mijn aandacht meer gaat naar het correct leggen van bijvoorbeeld intonatie en pauzes, dan wel naar begrip van de woorden op zich. Het blijft allemaal niet zo hangen bij mij zoals bij mijn huisgenoot.
Maar ik ga het boek zeker ook nog eens zelf lezen, om de diepgang helemaal te vatten.
De mooie beelden ook.
De personages en hun samenhang nu ‘echt’ te leren kennen.
Een paar dagen geleden ben ik, of beter ‘zijn we’, begonnen in een boek van een Turkse schrijfster, Elif Şafak, ‘Liefde kent veertig regels.’
Een andere stijl, maar zeker ook interessant.
Ik moet wel altijd mijn huisgenoot aanmanen te zwijgen als hij zich weer luidop afvraagt wanneer X of Y in het verhaal zal gebeuren. ‘Want dat gaat dus gebeuren he…’
Doet me ineens denken aan een aflevering van Magnum, lang, lang geleden ook alweer, waar de beste man met volle snor na wederom een geslaagde opdracht met veel goesting en knus geïnstalleerd zijn TV aanzet om een opgenomen versie van een match te bekijken… waarna Higgins het niet kan nalaten bij het passeren vanuit zijn mondhoeken te fluisteren wat de eindstand was…
Het zal wel baseball geweest zijn…maar dat ‘detail’ ontgaat me even.
Vroeger durfde ik bij het aanvatten van een boek eerst de laatste pagina te lezen, om te zien of het allemaal wel ging goedkomen.
Die drang voel ik gelukkig niet meer.
Ik denk trouwens dat ik nu meer boeken inlees, dus lees en er meteen mijn stem aan geef, dan dat ik werkelijk boeken lees…om het lezen op zich.
Hoewel er eentje klaarligt waar ik reeds een begin in heb gemaakt…van Riika Pulkkinen, ‘De kinderplaneet‘.
‘De grens’, ook van haar, vond ik heel goed, vandaar…meer van dattum.
Maar zo schrijven over lezen…
Dat is er misschien over, niet?!
fiducia,
Het gaat meer over samen iets beleven dan over lezen (: