‘Ik wil ontspullen’, zei ze. En ik begreep haar meteen.
Ik had het voor mezelf al ‘consuminderen’ genoemd maar ook aangevoeld hoe dat woord niet helemaal klopt met wat ik eigenlijk bedoelde. Consuminderen is minder aankopen. Maar me ontdoen van de veelheid aan spullen, heet hier vanaf nu ‘ontspullen’ dus.
Door mijn spullen een bestemming te geven waar meer waardering bestaat voor hun bestaan. Omdat het af en toe gekoesterd wordt, doorbladerd, bevoeld, bestudeerd.
En met liefde terug een plekje krijgt binnen oogbereik, voor de volgende ‘weder-ont-dekking’.
Als ik mijn huis binnenkom heb ik het gevoel dat ik veel spullen tekort doe.
In de eerste plaats boeken, tekenmateriaal, stoffen, breiwerk… Het zou fijn zijn om ermee aan de slag te kunnen gaan zonder dat ik me moet schamen dat ik daarbij de rest even links laat liggen.
Beter nog dat de rest gewoon buiten mijn blikveld ligt. Focus zonder afleidingen.
Ik heb in het verleden al veel boeken weggebracht. Door ze eerst aan te bieden aan de bibliotheek, omdat dan veel mensen toegang hebben tot het materiaal. De overschot bracht ik dan naar De Slegte waar ik nog enkele euro´s kreeg als mijn aanbod in de smaak viel en wat daar dan niet aanvaard werd, daar was de kringloopwinkel dan blij mee. Dankbaar om. En ik ook.
En de eventuele nieuwe eigenaar kan dan hopelijk de aankoop naar of boven zijn initiële waarde schatten.
Ruimte. Op-luchting.
De nood aan ruimte geldt ook voor tijd. Wat op zich best een vreemde uitspraak is.
Al heb ik een vreemde relatie met het begrip ‘tijd’, omdat ik zelden kan aanduiden waar ik me precies bevind in de tijd – dag, datum, uur…
Toch heb ik soms het gevoel dat ik meer ‘leegte’ wil in mijn tijd. Om de tijd als het ware te laten verglijden zonder bewust met iets bezig te zijn. Gewoon, het lichaam rust te geven, de gedachten laten meanderen en eventueel de bewegingen in de natuur gewaar te worden. Waarbij het onderbewuste dan lekker aan de slag kan met alle opgevangen sensaties en indrukken.
Al breng ik ook graag tijd door met dierbaren. Bewuste tijd. Om de verbinding te voelen en rijker te worden in ervaring. Omdat het niet alleen mijn eigen ervaring is die gedeeld wordt.
Een extra kijk op de wereld die mijn hoofd binnen wandelt.
Omdat de wereld er nu eenmaal anders uitziet als hij door andere ogen bekeken wordt.
Anders gespiegeld wordt als het ware, niet?!
Tijd glijdt naadloos voorbij in goed gezelschap. En dat hoeven niet altijd van meet af aan dierbaren te zijn. Soms ga je voor het eerst in verbinding met iemand en blijkt wat die vertelt, hoe die naar de wereld kijkt, doordrenkt te zijn van een zekere levenswijsheid die prikkelend werkt. Vaak merk ik dat aan mijn kippenvel. Die signaleert waarheden waar ik me nog niet bewust van ben. Of zoiets J
Misschien moet ik ook maar met mijn spullen in gesprek gaan. Vragen of ze nog in mijn gezelschap willen vertoeven dan wel op avontuur trekken. Naar oorden waar ze meer aandacht en respect genieten.
Laat ik het maar grondig aanpakken. Met aandacht doen.
Met aan-dacht van spullen een aan-denken maken – Vreemd, dit eigenlijk, tijdsgewijs.
Als een her-innering opnieuw inneren.
Hoedanook, ruimte maken voor leef-tijd.
Op zich ook op leeftijd zijnde,
Fiducia 😉