Dat ik al langer zocht naar een gelegenheid om mijn blog nieuw leven in te blazen. Dat jij en de ziekte die je treft me zo raakt, dat ik wellicht woorden tekort kom, maar hier en nu toch een poging waag om verbinding te maken.
Je meest nabije collega vertelde het me toen ik passeerde op
jullie werkstek enkele weken geleden.
En ik kreeg prompt kippenvel.
Niet eerlijk. Niet jij. Niet deze ziekte.
Maar ja, beaamde ze zonet via mail, volgens haar zal het je deugd doen als ik
je schrijf. Dat ik het via deze weg doe is een beetje onconventioneel. Maar zo
ken je me denk ik wel.
Een hoekje af. Maar het hart wel op de juiste plaats, net zoals bij jou, bij
haar. Woorden te over die daaruit mogen groeien.
Ik herinner me jullie kostuum enkele jaren geleden op de verwendag in de oude werklocatie.
En het geeft me prompt een glimlach.
Ik herinner me hoe je je vaak naar me toeboog om even iets in te fluisteren. En hoe fijn ik dat vond.
Ik herinner me cervantes en de sfeer die daarrond hing.
En de parade…ja, die gekke parade…
Ik wou dat ik je hier en nu iets kon influisteren dat jou een opkikker geeft op elk moment dat het teveel weegt. Een hoopje hoop om aan vast te houden. Een klein donsje dat je in je ooghoeken in de gaten kan blijven houden. Om je te verwonderen. Net als al die kleine koters die mogen genieten van wat jij en je collega´s voor hen op het getouw zetten. Waar ik soms deel van mocht en mag zijn.
Knuffel. Voilà!
OK, virtuele knuffel, maar even welgemeend en recht uit het hart. En
coronavrij, dat scheelt.
Eén been in en één been uit het ziekenhuis. De onzekerheid daartussen. Het wachten. Het hopen. De onrust. De strijd. De strijdvaardigheid. De glimlach. Knuffel. Warm woord. En beeld dat blijft hangen.
Straks, als deze woorden rijp zijn, kies ik een foto uit die ik boven dit bericht plaats. Nu ja, voor jou is dat niet straks, want je ziet hem eerst verschijnen. Voor mij moet hij echter samenvatten wat ik hier wil neerpennen. Ik stel me dan voor hoe hij een glimlach op je gezicht initieert en nieuwsgierig maakt naar woorden. Geen vluchtige, maar welgemeende, die een beetje blijven plakken.
Ik hoop dat alle woorden die jij schikte en herschikte,
uitleende en inde, aanbevool en consumeerde jou nu mogen vinden in de juiste volgorde.
Van stapje één richting herstel naar stapje twee en zo gaandeweg tot jouw
overwinning mogen leiden.
Herstel is niet rechtlijnig, breek me er de mond niet over open, maar laat de
kronkels klein zijn.
En de weg een beetje zacht. En omringd.
Met dons. Om te herwonderen.
Hou je vast daar!