In de bibliotheek is een leeshoek waar je tijdschriften en kranten kan lezen. Vaak zie je er mensen met de pen in de aanslag. Zij claimen dan het kruiswoordraadsel en vullen het in zodat het oplossen ervan geen optie meer is voor wie na hen de krant raadpleegt.
Ik heb eigenlijk geen idee of er andere lezers zijn die dat storend vinden. Maar mij valt het op en als ik bij mezelf te rade ga met de vraag wat ik zou doen als ik van kruiswoordsels hield, dan zou dat zijn om een copie te maken en daarop mijn taaldriften bot te vieren zodat het materiaal van de bibliotheek intact blijft.
Het authentieke raadsel invullen zou anderzijds wel als een manier van verbinden kunnen bekeken worden. Waar de ene vastliep op een omschrijving weet de volgende misschien wel het antwoord. Al vind ik dat de eerste in dat geval zijn gegevens moet achterlaten zodat de opvolger hem de nieuwe kennis kan aanreiken.
Als ik de krant vastneem en het kruiswoordraadsel is half of volledig ingevuld, ga ik er ook zelf eens overheen. Kijk ik naar het handschrift ook. Bevende letters of snelle pen. Een leeg kruiswoordraadsel laat ik links liggen.
Dus op één of andere manier prikkelt degene die zich het kruiswoordraadsel toe-eigent mijn nieuwsgierigheid. Wie was hij? Hoeveel wist zij? Hoe lang heeft hij deze pen al?
Sommige mensen lezen ook de krant met een pen in de aanslag, zonder ze evenwel te gebruiken. Misschien is het een hulpmiddel bij het lezen. Of geeft het hen houvast.
Ah neen…hier heb ik het even mis in mijn onderstellingen…de pen is in de aanslag omdat meneer dan alvast gewapend is om op de juiste pagina…het kruiswoordraadsel te claimen. Verkeerde inschatting.
Hij moest eens weten dat ik over hem schrijf. Shame on me.
Maar dus. Conclusie van het verhaal: bij wijze van experiment zou ik nu kunnen ingrijpen en vragen aan de man met welk recht hij het kruiswoordraadsel claimt. En dan zou ik kunnen schrijven over zijn argumenten. Maar ach, ik laat het maar. Misschien is de idee dat mensen na hem nieuwsgierig zijn naar zijn antwoorden wel fijn. Zo heeft hij een stukje bijgedragen aan het nieuws van vandaag.
Wel een grote verantwoordelijkheid eigenlijk.
Morgen moet hij misschien teleurgesteld het pand verlaten omdat iemand hem kruiswoordraadselclaimend voor was.
Zou hij dan op zoek gaan naar fouten in de oplossing?
Verrast zijn over de kunde van zijn voorganger?
Wie zal het zeggen.
Ooit gehoord dat in deze eigenste bibliotheek een vrouw de gewoonte had bij openingsuur alle kranten te verzamelen in de leeszaal en onder haar zitvlak op haar stoel te leggen. Op één na, die ze meteen consumeerde.
Dat is minder fijn voor de andere bezoekers natuurlijk.
Dus moest het personeel elke dag ingrijpen met de vraag de kranten terug op tafel te leggen. Blijkbaar was ze ook hardleers…
Hopelijk was er nadien geen reukje aan het nieuws van de dag.
Fiducia, dimmen!