En ineens kriebelt het weer. Vraag ik me af of ik er toch niet beter aan zou doen om me opnieuw een account aan te maken op sociale media. Omdat ik wel een nauwere verbinding wil voelen met de organisaties die ik steun en de mensen die ze doen draaien.
Ik wil graag mee in dialoog gaan onder voorwaarde dat ik niet eerst door een overdosis ruis moet ploeteren.
Recent kreeg ik de uitnodiging om me lid te maken van een community die zou beheerd worden op de website van de zaakvoerster zelf. Ze was de facebookgroep (waar ik dus geen lid van was wegens geen account) die ze met dezelfde community-gedachte in het leven had geroepen aan het opdoeken en riep vriendelijk toch commercieel op om je voor zestien euro per maand lid te maken van haar nieuwe online community.
Dat ben ik dus niet van plan. Te duur voor wat ik er tot nu toe van gelezen heb. De correspondentie heeft me nog niet in die mate geïnspireerd dat het me prompt doet beslissen om maandelijks geld te geven … zelf een inbreng te kunnen doen en zo de collectieve wijsheid over het onderwerp te voeden. Zo werkt het toch?!
Nu ja…in het geval ik al iets zinnigs in te brengen heb uiteraard…
Ach, ik ben nooit commercieel ingesteld geweest. Misschien snap ik het allemaal niet zo. Mij hebben ze niet mee in het verhaal.
Ik wil wel betalen om maandelijks mensen te zien. Bij te leren ook met toegang tot interessant materiaal. Dat heet dan verenigingsleven zeker. En ik ben me bewust dat ik ook die mogelijkheden nog niet ten volle benut. Zo ben ik al jaren lid van een natuurorganisatie, krijg ik hun brochures en brieven met uitnodigingen voor wandelingen…om dan te merken dat ik bijna altijd in dezelfde omgeving met dezelfde mensen een natuurwandeling maak.
Misschien ben ik met dit schrijven mijn bewustzijn aan het bewerken om Fiducia duidelijk te maken dat ze haar leven zelf kan vormgeven.
Nooit te laat voor inzichtsmomenten.
Wat wel leuk is, is dat ik hoewel ik amper acties onderneem om mensen online te volgen, er wel nog interessante dingen in mijn berichtenbus vallen die me inspireren.
Ik word dus niet vergeten en mijn nieuwsgierigheid blijft gevoed…zoiets.
Ook al is het wellicht volautomatisch dat ik via één druk op de juiste knop aan de andere kant, één dotje ben dat bestookt wordt met: ‘Hey, we hebben iets voor je. Wat denk je?’
En dan kan ik reageren als ik wil.
En soms verbind ik zelf dotjes waarvan ik denk: dat zou een mooie verbinding kunnen opleveren. Dan weef ik van dot naar dot een draadje.
En soms krijg ik dan een dankbaar kaartje.
Ik heb dit zinnetje hierboven overigens louter geschreven omdat het een beetje klankrijmt.
Een kaartje per post krijg ik niet zo vaak. Met de jaarwissel heb ik er wel gekregen. Fijn was dat. Sommige kaartjes werden stiekem in mijn brievenbus gedropt waarbij ik het zelfs hoorde vallen. ‘Jammer is dat’ dacht ik dan, omdat even verbinding maken in real time dan wel net zo fijn zou zijn geweest. De gulle gever stond immers toch al aan de deur.
In een enkel geval heb ik dat dan laten weten, dat ik dat jammer vond. Wat dan weer voor een nieuwe berichtenstroom zorgde. Zo heeft iemand me beloofd dat ze een heel jaar gaat werken aan een mooie tekst om volgend jaar als nieuwjaarswens te sturen. Speciaal voor mij.
Vond ik wel lief maar het hoeft niet natuurlijk.
Dat heb ik dan ook weer laten weten met de woorden dat het me al heel blij maakt dat dat ik van haar telkens trouw een kaartje krijg.
Ik vergeet trouwens elk jaar op de juiste dag een verjaardagsgroet te sturen naar diezelfde dame.
Dan moet ik dat corrigeren met ‘gelukkige twee-dagen-na-je-verjaardag-dag of nog driehonderdzestig-jaardagdagen Of zoiets.
Dat is een beetje gênant…
Dat is dan weer het voordeel van sociale media natuurlijk. Die duwen dat soort dingen in je agenda en bleepen je tijdig wakker.