Ook nu weer vraag ik me af waarover dit blogbericht zal gaan. En toch begin ik eraan. In de wetenschap dat gedachten nooit echt stoppen en er telkens wel weer een verhaal volgt. Of het een chaotisch verhaal zal zijn dan wel een fijn, eerlijk en heerlijk helder werkje vol letterpret en verwondermomenten, dat zal zich uitwijzen.
Ik ben vaak gulzig als ik lees. Vooral als het teksten betreft die beklijven, dan wil ik weten wat er volgt. Maar het gevoel dat zich aandient als de laatste punt is weggewerkt. Dat omvat dan een zekere leegte. ‘Dit was het dan.’ Dan heb ik spijt dat ik zo gulzig was.
Net zoals dat net iets te grote pak chips dat ook echt niet in één keer moet binnengewerkt worden. Omdat de eerste paar hapjes eigenlijk toch het beste smaken. En je er dus tijd moet tussen laten. De pret moet rekken.
Daarom zijn gedichten wel fijn. Op één of andere manier lees ik die anders dan doorlopende tekst. Ik zet me in een ander soort bewustzijn en zuig de gedichten als het ware letter per letter aandachtig binnen, goed doorvoelend wat elke woordkeuze met de muziek in me doet.
Voor een cursus die ik volg heb ik de opdracht gekregen een kinderboek te lezen. Een kinderboek dat ik overigens al in mijn bezit had en ook meteen na aankoop geconsumeerd heb. Goed bevonden heb ook.
Beetje bevreemdend soms. Maar toch vooral goed.
Wel, nu ben ik herbegonnen, heb een tiental pagina’s doorlopen en mijn aandacht en gevoel houdt het midden tussen het lezen van een gedicht en een verhaal. Ik geniet.
En het lijkt of ik het boek beter vind dan de eerste keer dat ik het las. Ik apprecieer de woordkeuze en beelden beter.
Dus ga ik proberen het plezier te rekken. Zonder de deadline uit het oog te verliezen. Misschien heet dat ook consuminderen. Chipsloos genieten.
Ik ben blij dat ik kan lezen. En schrijven.
Omdat beide activiteiten me deugd doen.
Dankbaarheid. Om schijnbaar evidente dingen.
Tja, voor hoeveel procent van de wereldbevolking?
Of ik nu liever autobiografisch schrijf dan fictie, daar ben ik nog niet uit. Ik vind de uitdrukking fictionele autobiografie daarom wel interessant.
Ik heb al genoten van het creëren van personages en ik heb er ook al vaak van genoten herinneringen in woorden te gieten. En uiteraard zit in elke fictie ook een stuk eigen verhaal. Wat is trouwens ook een herinnering? Je kan het moeilijk waarheid noemen aangezien het gekleurd is door de emotie en de omstandigheden van dat moment, de betrouwbaarheid van het geheugen ook.
Waarheid. Wat is waarheid? En eerlijkheid. Hoever reikt dat?
Er zijn mensen die beweren dat ik teveel denk.
Maar hoe kan ik dat nu weten. Ik heb geen vergelijkingsmateriaal…