‘Ze zijn je vergeten.’
Ik keek op uit mijn boek om de man aan het tafeltje recht tegenover me aan te kijken.
‘Denk je?’ vroeg ik.
Zelf had ik mijn drank vrij snel gekregen en met mijn neus in mijn boeken en pen in de aanslag had ik weinig besef van tijd. Al had ik me in een vage zweem al wel afgevraagd of het niet erg lang duurde voor mijn eten kwam. De inhoud van mijn glas slonk alleszins gestaag bij elke slok die ik nam.
Ik besloot toch maar een ober aan te spreken.
Hij zou het navragen maar bevestigde dat het ook wel erg druk was in de zaak en er veel bestellingen liepen. Even later kwam hij terug met de boodschap dat mijn bestelling inderdaad niet doorgegeven was maar dat het nu niet meer dan een minuut of acht zou duren.
‘Zie je wel? Ik had al gezien dat de andere tafeltjes eerder hun eten kregen. En ze hadden later besteld.’ De opmerkzame man wees bij die woorden naar verschillende tafeltjes rondom hem. De vrouw recht tegenover hem aan zijn tafeltje keek ook mijn richting uit, zij het met een uitdrukkingsloos gezicht. Ze beantwoordde mijn glimlach niet.
‘Alleszins bedankt om me erop te wijzen.’ zei ik nog en besloot me terug over mijn lectuur te buigen.
Ik voelde wel dat ik bekijks had. Er hing boven een aantal tafeltjes een glurende blik met een hangende vraag als ‘wat doet die vrouw hier zo alleen aan een tafeltje?’
‘Tijd leven’ zou ik dan kunnen zeggen. Maar aangezien de vraag niet luidop werd gesteld, is het antwoord niet relevant.
De man en zijn vrouw stonden een tijdje later op. Hij begroette me bij het passeren nog met ‘laat het u smaken’ en vervolgde toen zijn weg naar buiten, voorafgegaan door zijn vrouw.
Een oude man met een hond nam meteen hun tafeltje in.
Een enthousiast kind stapte even later bij het passeren door een klein zwenkmanoeuver net niet op de snuit van de hond.
Mijn opgeluchte glimlach die het voorval omvatte, werd door de man beantwoord en hij trok met een rukje aan de leiband het beest wat dichter naar zich toe.
Evenwicht hersteld.
Ik kreeg overigens nog een koffie van het huis, om het wachten te verzachten.
En al zou ik er zelf geen meer besteld hebben, ik heb hem toch aanvaard.
Hoe zouden zij anders hun vergetelheid
kunnen vergoeden…