We hebben een viertal uren gebabbeld en
het leek helemaal niet zo lang.
Nochtans had ik de afspraak bijna
geannuleerd vanochtend. Niet dat ik er niet naar uitkeek, maar ik wou
vooral mijn compagnon niet belasten met een gemoed dat al dagen zwaar
om dragen valt. Omdat ik dan vrees dat hij me daarna misschien liever
niet meer ziet komen. Een gedachte met een hoog fake-gehalte, moet ik
voor mezelf bekennen…Want bestaat vriendschap niet in goede en
kwade dagen?!
Eerder ondervond ik al dat ik zelfs in
een schijnbaar hopeloze toestand toch nog in staat ben om mensen op
te monteren. Soms omdat ze dankbaar zijn dat ze er niet zo slecht aan
toe zijn als ik. En dat geven ze dan eerlijk toe. Soms omdat ik
blijkbaar iets heb gezegd dat hun perspectief heeft verruimd en
vastlopende gedachten heeft losgewrikt. Zonder dat ik het besef
trouwens. Ik reageer gewoon op wat zich aandient. Ben dan verrast als
ik enkele uren na onze babbel in een bericht te lezen krijg dat ik
hen erg heb geholpen.
Hun woorden helpen op hun beurt om mijn
gemoedstoestand in een ander perspectief te zien.
Ach ja, hoe gaat dat ook. ‘De enige constante is verandering’, is het niet, Fiducia?
De babbels van deze namiddag hebben me alleszins deugd gedaan. Het gegeven dat ik daarna met mijn favoriete nonkel op de trein terug zat, was een fijne surplus.
Maar terug naar dit blog.
Vandaag heb ik hulp ingeroepen van een bijzondere dame om een thema te vinden voor een blogbericht. En ik heb een tip gekregen. Ze verpakte hem in een woordenstroom met een poëtische inslag, woorden die ik later tracht te verwerken in een gedicht en aan haar voorleg. Maar eerst even dit blogbericht. Met mijn afdwalen ook altijd…
Misschien ga ik eens proberen haar suggestie niet te verklappen. Ga ik het woord zo in beeld brengen tot hopelijk duidelijk wordt waar het over gaat. Fiducia’s cryptogrammen.
Daar gaat ie. Tien omschrijvingen.
- Het woord wurmt zich een weg als zij hem ziet en de waarheid van de vlinders in haar buik zich manifesteert in haar blik.
- Het verraadt hem zodra hij hoopt te krijgen waar hij van droomde, als in een gebaar dat eenvoud spreekt.
- Het is alleen dan besmettelijk als je ontvankelijk bent voor verwondering.
- Sterren doen het ook, zelfs vóór ze bekend worden.
- Als je werkelijk van het leven houdt, wordt het intenser.
- Soms is het weg, maar nooit voorgoed.
- Het lijkt in zekere zin wel een beetje op een favoriete nonkel.
- Het verwarmt mijn hart als ik het opmerk bij iemand.
- Het werk woordt zich in mijn ogen als ik nieuwsgierig ben.
- Over kindjes zwijg ik, of ik verklap het helemaal 🙂
Tot daar denk ik.
Verder dan daar ga ik genieten van mijn avond, ontvankelijk wezen en mijn ogen boekdelen laten spreken. Of het paragrafen, hoofdstukken of de kaft betreft, dat weet ik nog niet.
In welke taal het zich allemaal zal afspelen weet ik ook niet.
Al heb ik hier inderdaad nog een film liggen die ik recent in de bib uitleende.
Mmmh…denk denk.