Vanochtend ging het niet goed met me. Zoals het al een paar dagen niet goed gaat trouwens. Ik wijt het aan het gegeven dat ik een vijftal dagen geleden een regulier (verslavend) slaapmiddel verving door een Valeriaantablet. Dit na een suggestie van de endocrinoloog. Vreemd overigens dat ik zelf niet aan een alternatief dacht.
Ik, die steeds zo weinig mogelijk medicatie wil nemen.
Zo weinig mogelijk afhankelijk wil zijn, van wat dan ook.
De eerste nacht op Valeriaan lukte het inslapen niet. De huisarts gaf aan dat ik het wat tijd moest geven, de apotheker ook. Hij vulde ook aan dat een gemengd preparaat waar Melatonine in zit, de kwaliteit van de slaap bevordert. Mocht ik daarvoor willen kiezen…dan had hij wel enkele oplossingen in huis.
Alleszins, ik heb dus slechte dagen maar dat is omdat de dingen die ik te verwerken heb niet meer door slaapmedicatie onderdrukt worden. Dat ik nu geen kunstmatige slaap meer heb. Dat is mijn verklaring.
Ik heb wel vaker slechte dagen, daar niet van, maar de dromen die ik afgelopen nachten al heb gehad liegen er niet om. Hier is verwerking aan de gang.
Wat het niet makkelijk maakt natuurlijk. Maar versoberen is voor mij de enige juiste weg. Zo weinig mogelijk medicatie, zodat ik mezelf nog voel ‘wankelen’.
Mijn ouders zijn binnengevallen kort na de middag en mijn ma had slaaptabletten met een mengeling aan Valeriaan en Melatonine bij. Dat probeer ik vannacht.
Alleszins is door hun bezoek daarstraks en onze babbels mijn gemoed gekeerd. Ze nodigden me uit mee te gaan fietsen maar aangezien ik nog in pyjama rondliep vond ik dat geen goed idee op dat moment. Ben me wel gaan wassen toen ze vertrokken waren en heb nog het één en ander ondernomen waar ik gerust trots op mag zijn.
Dat ik intussen, na het beluisteren van het radionieuws, zelfs een beetje strijdvaardigheid voel. Al zou het handiger zijn om dat in de ochtend te voelen.
Mildheid.
Dat ik dat mezelf eens toedicht.
En dat ik vooral niet vergeet dat ik Fiducia heet en kan kiezen haar te leven.