Soms vraag ik me af of ik iets mis door me van ‘nieuws’ allerhande af te sluiten.
Nu ik in een cursus geregeld fragmenten te zien en te horen krijg van actualiteitsprogramma´s op TV en radio, geraak ik ervan overtuigd dat ik er vooral bij win om geen TV- of krantenabonnement te hebben. Niet alleen financieel, maar ook qua onbevangen kunnen kijken en luisteren naar wat om me heen gebeurt.
Tot voor kort kon ik nog naar de Belgische posten kijken via de antenne die mijn pa bricoleerde met blikjes TAO-drank. Lege blikjes wel te verstaan.
De technologie die dat mogelijk maakte wordt niet meer ondersteund.
Of misschien wordt TAO hier niet ondersteund…
Over het algemeen wil ik ook helemaal niet kijken. Wat ik zie en hoor in de fragmenten die ik via de cursus ‘binnen’ krijg, is vooral een geörchestreerd aansturen op sensatie. Vaak oordelend verwoorden ook.
Wat ben ik daarmee?
De zaken die ‘nieuwswaarde’ krijgen, daar kan ik meestal ook niet direct verandering in brengen. Waar moet een mens beginnen als de emotie die een fragment teweegbracht is getransformeerd tot actiegerichtheid? Even een pittige commentaar lanceren die instant genoegdoening geeft? Dan afwachten wie reageert en hoe?
Ping-pong tot een ander balletje aan het rollen gaat?
Of op de fiets springen en branden blussen?
Ook op sociale media ben ik niet meer actief. Nog wel even teruggeweest om bepaalde groepen te kunnen volgen. Maar ik loop verloren tussen de ruis waar ik doorheen moet ploegen om iets te ontdekken dat voor mij ‘nieuwswaarde’ heeft. Om het daarna eventueel verder te ont-dekken en exploreren.
Wat ik dan doe in de ruimte die ontstaat doordat ik tijd een andere bestemming geef? Heel sober: dansen met emoties, schrijven met goesting of lezen om mezelf te voeden met de dingen waar ik zelf voor kies. Die me niet door de strot geduwd worden omdat ze ‘het populairst‘ zijn. De kunst van het Leven onder de knie krijgen, dat ook.
Al komt er uiteraard hier en daar wel een flard binnen van de grote buitenwereld. En is soms mijn nieuwsgierigheid ook wel te groot. Maar ik kies graag zelf mijn acties. Liefst niet gedreven door emoties. Liefst opbouwend ook, omdat ik nu eenmaal zo in elkaar zit.
‘De meeste mensen deugen’, zo klinkt de titel van een boek van Rutger Bregman.
Als ik een oog op gangbare media werp, ga ik aan die uitspraak twijfelen.
‘Geen gedrag is vreemd als je de context in rekening brengt’, dat is een uitspraak van Fiducia.
Maar dat schreef ze al eerder.
Tot zover oud nieuws.