‘Onbestemd’, dat is hoe ik het gevoel zou willen beschrijven dat mijn leven dezer dagen overstemt.
Vorige week maandag zette ik een punt achter een vrijwillig engagement waar ik me negen jaar lang voor heb ingezet. De dag erna startte ik in een nieuw engagement. Enkele uurtjes maar. Maar omdat er net deze week een professionele fakkel moet worden doorgegeven op deze nieuwe stek, loop ik een beetje onbestemd rond. Heb aangereikt dat ze mogen uitreiken voor mijn eventuele ondersteuning. Tot op heden bleef het stil.
Een heel vreemd gevoel. Richtingloos. Zeer laag energetisch losgeslagen zoekend projectiel. Zoiets 😉
En het gevoel strookt niet met de feiten. Want ik kan zeker een aantal mensen benoemen die me wel voor één of ander nodig hebben, naar me uitreiken.
Maar een gevoel is niet redelijk. Het overvalt je. Het overweldigt soms en het maakt onredelijk. Ja, dat ook, soms.
Dus moet ik alert blijven en mijn tijd trachten te vullen met dingen die nuttig zijn. Zoals een bloedonderzoek waar de endocrinoloog volgende week de resultaten van onder ogen krijgt en een oordeel over kan vellen.
En op de heenrit naar de huisarts een bezoekje aan de schoenmaker. Om twee paar schoenen die hun zomerrust achter de rug hebben in herstelling te geven.
Ik vroeg hem of zijn zaak goed blijft draaien. Of mensen niet geneigd zijn bij schoenenpech meteen een nieuw paar aan te schaffen.
‘Dit gooi je niet weg hé’, antwoordde hij daarop.
Hij hield daarbij één van mijn binnengebrachte exemplaren in de hoogte.
‘Neen’, beaamde ik. (als je een ‘neen’ al kan beamen)
‘Wel ja, mijn zaak draait hierop’. Hij glimlachte.
‘Dan laat ik mijn schoenen bij deze in uw expertenhanden’ zei ik nog en zette na een begroeting mijn weg verder richting huisarts. Kaartjes op zak om binnen enkele dagen mijn gepimpte schoenen op te pikken. Hij beweerde dat één en ander loskwam omdat de zool te dun is geworden.
Hij mag er zijn ding mee doen. Ze oplappen. Ik vertrouw hem.
Hoop wel dat hij er geen plateauzolen onder zet om het scheuren tegen te gaan.
Mijn gras afgedaan en herfstbladeren weggehaald van mijn koertje. Dat heb ik ook gedaan. Mijn grasmachine pruttelde weer her en der tegen als het mes strop liep op een prop vochtig gras. Maar ik ken ondertussen de truken die haar weer aan de gang zetten. En mijn tuintje is erg mini. Gelukkig.
Nu zit ik nog met het onbestemde gevoel niet te weten hoe ik een foto zal kunnen kiezen die het woord ‘onbestemd’ ten goede komt. Moet het woord ook in het Engels opzoeken in Unsplash en daar heb ik me op dit moment niet op voorzien.
What about ‘unvoiced‘…neen, even geduld…Vague, indefinable. Effe proberen…nep…niet geschikt.
Hierboven wat het is geworden. Nu ja. Beetje onbestemd. Maar verder wel met potentieel verhaalvermogen 🙂